29. Και λίγη ασέλγεια ("Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά")

 

 

 

Αυτός ο διευθυντής είναι πονηρός άνθρωπος. Κάποτε η Βαρβάρα μού είπε πως ήξερε ένα μυστικό και, όταν θα σχολάγαμε, θα μου το έλεγε. Όταν σχολάσαμε, σταθήκαμε έξω από το σχολείο και η Βαρβάρα μου είπε πως άκουσε να λένε γι’ αυτόν πως μια φορά είχε πάρει δυο κορίτσια στο γραφείο και τα χάιδευε.

 

Κι εκεί που μου τα έλεγε αυτά, μας είδε αυτός από απέναντι και μας φώναξε να πάμε πάλι μέσα. Μας κόπηκε το αίμα. «Γιατί δεν πήγατε ακόμα στα σπίτια σας εσείς οι δύο;» μας ρώτησε, «τι λέγατε;» Εμείς από τον φόβο μας είχαμε χάσει τη φωνή μας και δεν μιλούσαμε κι αυτός τότε μας χώρισε, έβαλε την καθεμιά μας σε άλλη αίθουσα και άρχισε την ανάκριση. Πρώτα πήγε στη Βαρβάρα κι εγώ, όση ώρα περίμενα, έτρεμα ολόκληρη, πώς να του έλεγα αυτά τα πονηρά γι’ αυτόν που μου είχε πει η Βαρβάρα.

 

«Η Βαρβάρα μού τα είπε όλα», είπε αυτός, όταν ήρθε. «Πες μου τα τώρα κι εσύ». Αφού τα είχε πει η Βαρβάρα, του τα είπα κι εγώ. Αυτός με άκουσε προσεχτικά. «Και τι άλλο σου είπε;» με ρώτησε, όταν τέλειωσα. «Τίποτε άλλο», είπα. Έμεινε λίγο σκεφτικός και μετά με έβγαλε έξω στην αυλή. Έφερε και τη Βαρβάρα. «Να μη σας ξαναδώ εσάς τις δυο να κάνετε παρέα μεταξύ σας», μας είπε και μας έστειλε στα σπίτια μας.

 

Γύρισα στο σπίτι αναστατωμένη. Ο διευθυντής δεν μας είχε δείρει, αλλά μας είχε πιάσει να λέμε άσχημα πράγματα γι’ αυτόν και ντρεπόμουν. Αλλά, αφού δεν μας τιμώρησε, τότε είναι αλήθεια αυτά που μου είπε η Βαρβάρα. Ο διευθυντής χαϊδεύει τα κορίτσια, είναι πολύ πονηρός δηλαδή.

***

Στη φωτογραφία: κέντρο Χονολουλού. Το πρωί κολύμπι, το βράδυ τραγούδια και χοροί.

(Από Γιάννη Δεσποτάκη)

(Συνεχίζεται)