16. Χειμώνας ("Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά")

 

Χιόνι δεν έχω δει ποτέ μου παρά μόνο στις φωτογραφίες και στον κινηματογράφο.

Τον χειμώνα η μαμά ανάβει το μαγκάλι στην κουζίνα και καθόμαστε κοντά του και ζεσταινόμαστε. Όλοι μαγκάλια έχουν, εκτός από τον προϊστάμενο του μπαμπά που στο σπίτι του έχει σόμπα πετρελαίου. Μας καλεί για τσάι μερικές φορές. Είναι καλός άνθρωπος και λέει αστεία.

Μια μέρα έκανε πολύ κρύο κι έπεσαν από τον ουρανό κάτι χοντρά κομμάτια που εγώ νόμιζα πως ήταν χιόνι. Η μαμά έφερε μέσα ένα και μουρμούριζε «Κύριε ελέησον! Πάγο ρίχνει!» Απογοητεύτηκα, γιατί εγώ ήθελα να δω χιόνι.

Έχουμε και πολύ αέρα εδώ που μπαίνει από τις χαραμάδες του σπιτιού και σφυρίζει, άλλοτε σιγανά, άλλοτε δυνατά σαν μας φωνάζει. Μ’ αρέσει πολύ να τον ακούω. Είναι σαν να μας μιλά. Και τα βράδια που πάω για ύπνο με νανουρίζει. Ακούω και τη θάλασσα να μουγκρίζει και μ' αρέσει.

Και βροχή. Έχουμε πολλή βροχή. Άμα βρέχει, φοράω τις γαλότσες μου για να πάω σχολείο. Και τον μουσαμά μου που έχει κουκούλα και δεν βρέχομαι. 

Α, ψέματα είπα! Έχω δει χιόνι στα Λευκά Όρη που υψώνονται πέρα μακριά, πίσω από την πόλη μας.

 

(Συνεχίζεται)