Το κλεφτρόνι

 

 

 

Μου έστειλε αίτημα φιλίας, δεν τον βρήκα ενδιαφέροντα και δεν απάντησα. Μου έστειλε τότε ένα παραπονεμένο μήνυμα: «Μου αρέσουν πολύ όσα γράφετε. Μα γιατί δεν με κάνετε φίλο σας;» Άντε, συγκινήθηκα και έκανα αποδοχή.

Πέρασαν μερικές μέρες και διαβάζω στον τοίχο του το εξής:

«Ξέρεις,  υπάρχει ένα είδος πουλιών που δεν έχουν πόδια κι έτσι δεν μπορούν να σταθούν πουθενά Αλήθεια σου λέω Είδα ένα κάποτε. Είχε πεθάνει κι είχε πέσει στη γη. Είχε γαλάζιο χρώμα και σώμα μικρούλικο σαν το μικρό σου δαχτυλάκι. Αυτή είναι η αλήθεια. Είχε ένα τοσοδούλικο σωματάκι και τόσο ελαφρύ στην παλάμη του χεριού μου που δε ζύγιζε πιότερο από ένα πούπουλο κι είχε τα φτερά διάφανα στο χρώμα του ουρανού.

Αυτά τα μικρά πουλιά ζουν όλη τους τη ζωή πάνω στα φτερά τους και άκου πώς κοιμούνται τη νύχτα: Ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους και κοιμούνται πάνω στον άνεμο, όπως τα άλλα πουλιά διπλώνουν τα φτερά τους και κοιμούνται πάνω σε κάποιο δέντρο.

Κοιμούνται πάνω στον άνεμο και ποτέ δεν ακουμπάνε  τη γη παρά μια φορά. Μοναχά σαν πεθαίνουν!»

 

Ψάχνω να βρω κάποια παραπομπή, κάποια πληροφορία σχετική, τίποτα. Ο φίλος το είχε πασάρει ως δικό του. Από κάτω θερμότατα σχόλια: «Τι ωραίο!» «Τι συγκινητικό!» «Μου επιτρέπετε να το κοινοποιήσω στην ομάδα μου;» «Βεβαίως!», απαντά ο λογοκλόπος. 

Κάποια ξινισμένη σχολιάζει: «Ευχαριστώ που δημοσιεύσατε το ποίημά μου» και παραθέτει μια παραλλαγή του ως άνω κειμένου - άλλη λογοκλόπος αυτή.

 

Μα καλά, κανείς τους δεν ήξερε αυτό το διάσημο και υπέροχο τραγούδι της Μάριαν Φέιθφουλ; Είναι όλοι τους τόσο νέοι ή είναι τόσο άσχετοι;

 

Από τα νεύρα μου δεν κάθισα να μεταφράσω τους στίχους του John D. Loudermilk  για να τους κάνω πιο στρογγυλούς. Πήρα έτοιμη μια άγαρμπη μετάφραση από το Google και σχολίασα στο κλεφτρόνι τα εξής:

 

«Υπάρχει ένα πουλάκι που κάποιος στέλνει

Κάτω στη γη για να ζήσει στον άνεμο.

Γεννημένο στον άνεμο και κοιμάται στον άνεμο

Αυτό το πουλάκι που στέλνει κάποιος.

Είναι ελαφρύ και εύθραυστο και φτερωτό γαλάζιο του ουρανού,

Τόσο λεπτό και χαριτωμένο ο ήλιος λάμπει μέσα.

Αυτό το μικρό πουλί που ζει στον άνεμο,

Αυτό το πουλάκι που στέλνει κάποιος.

Πετάει τόσο ψηλά στον ουρανό

Μακριά από το ανθρώπινο μάτι.

Και η μόνη φορά που αγγίζει το έδαφος

Είναι όταν αυτό το μικρό πουλί

Είναι όταν αυτό το μικρό πουλί

Είναι όταν αυτό το μικρό πουλί πεθαίνει.

 (Οι στίχοι από το Google)

https://www.youtube.com/watch?v=BzlWBSJmguI

Διάσημο τραγούδι με τη Μάριαν Φέιθφουλ.»

 

Και πώς αντέδρασε το κλεφτρόνι;

Πρώτον, μου έβαλε θρασύτατα μια καρδούλα και μετά σχολίασε από κάτω δήθεν απορημένος:

 

«Υπάρχει και σε τραγούδι?..Ομολογώ δεν το ήξερα. Σας ευχαριστώ για την παράθεση. Πιο πολύ το θεατρικό 'Ο Ορφέας στον Άδη " του Τενεσί Ουίλιαμς είχα στο νου μου...»

 

Άλλ’ αντ’ άλλων δηλαδή.

 

Τον μπλόκαρα τον φίλο.