Όταν γράφεις ένα ποίημα

 

 

 

Προ καιρού ανέφερα σε μια ανάρτησή μου τη χαρά, τον ενθουσιασμό που νιώθω, όταν γράφω μια ιστορία μου, ένα διήγημα, μια νουβέλα, ένα μυθιστόρημα (αυτό το τελευταίο όχι συχνά, προτιμώ τις νουβέλες).

 

 Η ιστορία σε γενικές γραμμές υπάρχει ήδη στο μυαλό μου, άσχετο αν στην πορεία παίρνει τους δικούς της δρόμους και διαλέγει το τέλος που εκείνη θέλει – προς μεγάλη μου έκπληξη μερικές φορές.

 

Δεν ισχύει το ίδιο με τα ποιήματα. Μολονότι δεν δηλώνω ποιήτρια – η λέξη έχει σχεδόν χάσει το νόημά της – κατά καιρούς γράφω στίχους που οι άλλοι βρίσκουν όμορφους. Κάποιοι αρέσουν και σε μένα.

 

Εδώ όμως η διεργασία είναι τελείως διαφορετική.

 

Κατ’ αρχάς δεν υπάρχει κανένα προσχέδιο στο μυαλό μου. Δεν υπάρχει τίποτα. Ανύποπτη ασχολούμαι με άλλα πράγματα και κάποια στιγμή νιώθω μέσα μου ένα ελαφρό βράσιμο. Μπορεί να οφείλεται σε μια μακρινή ανάμνηση που αναδύθηκε απροσδόκητα στη μνήμη μου Ή σε μια σκέψη μου για τον κόσμο τούτο τον ανεξήγητο. Ή για ένα πρόσωπο που η εικόνα του γυροφέρνει στο μυαλό μου και μου θυμίζει ότι υπάρχει ο έρωτας. Ή ίσως τίποτε από όλα αυτά, αλλά το βράσιμο υπάρχει εντός μου και επιμένει. Κάτι που δεν έχει ακόμα μορφή θέλει να βγει έξω, στον κόσμο των αισθητών, θέλει να υπάρξει και με αναγκάζει να μπω σε μια ιδιότυπη κατάσταση, όπου δεν ξέρω τι θέλω ακριβώς.

 

Ποίημα! Λέω στον εαυτό μου, εδώ χρειάζεται ένα ποίημα για να φύγει αυτό το βράσιμο κι ας μην ξέρω γιατί το νιώθω.

 

Το ποίημα γεννιέται μέσα σε λίγα λεπτά. Το αφήνω αμέσως και φεύγω. Δεν μπορώ να το κρίνω. Δεν ξέρω, αν είναι καλό ή κακό. Θα το μάθω αργότερα. Το βράσιμο πάντως έχει σταματήσει.

 

Μέρες αργότερα το ξανακοιτάζω. Δεν λέει τίποτα, σκέφτομαι μερικές φορές. Άλλες φορές πάλι σκέφτομαι ότι δεν είναι και για πέταμα, αρκεί να κάνω κάποιες διορθώσεις. Και άλλοτε νομίζω ότι έχω γράψει κάτι καλό.

 

Αντίθετα από τον πεζό λόγο, το ποίημα δεν ξεκινά με χαρά, ξεκινά με αυτό το ελαφρό εσωτερικό βράσιμο και είναι άγνωστο πού θα βγάλει.

 

Αυτό που βγαίνει στο χαρτί είναι πάντα μια έκπληξη. Κι αν το ποίημα είναι καλό, τότε έχει και ικανοποίηση.