Περπατώ

 

 

Περπατώ στους δρόμους,

είμαι ντοπαρισμένη,

διπλή τριπλή δόση

τα ψυχοφάρμακα χθες βράδυ,

μάτια καρφωμένα στο κενό,

κτίρια, αυτοκίνητα, οι άνθρωποι,

περπατώ με δυσκολία,

τα μάτια καρφωμένα στο κενό,

δεν βλέπω όλο αυτό το σκηνικό

του χλευασμού μου,

πρωταγωνίστρια σε ένα έργο

άδειο από πλοκή,

φευγαλέα φιγούρα

στο μεγάλο έργο του κόσμου,

σχεδόν διάφανη,

σχεδόν αόρατη,

ανύπαρκτη σχεδόν,

αν δεν υπήρχε ο πόνος μου.

 

Χαμογελώ με κόπο στην κοπέλα

που μου σερβίρει τον καφέ,

χαμογελώ με κόπο στο παιδί

που μου φέρνει τα ψώνια

μετά βουλιάζω

στην ιδιωτική μου κόλαση.

 

Εγώ εδώ,

παρέα με την έλλειψή μου,

την τιμωρία μου,

την έλλειψή μου.