Αγαπώ την Τέχνη

 

Αγαπώ την Τέχνη, όταν στέκεται διακριτικά στην άκρη και περιμένει το βλέμμα μου χωρίς κουνήματα και λυγίσματα. Πολλές φορές την προσπερνώ, γιατί βαριέμαι, γιατί είναι άλλη η διάθεσή μου ή γιατί νιώθω μπουχτισμένη και δεν αντέχω περισσότερη τέχνη.

 

Δεν τη θέλω συνέχεια στα πόδια μου, με κουράζει. Δεν τη θέλω ζητιάνα, «καλέ, κυρία, έλα από δω, έλα, καλέ, κυρία, κοίταξέ με!». Δεν τη θέλω φωνακλού κι ας είναι όμορφη. Δεν τη θέλω ναρκισσίστρια.

 

Τη θέλω αυτόνομη, αγέρωχη και με το βλέμμα στραμμένο αλλού. Εκείνη ξέρει. Θα γυρίσω κάποια στιγμή και θα την κοιτάξω στα μάτια. Θα μου στείλει τότε ένα σιωπηλό ευχαριστώ.