Η διπλωματία σώζει από την κακοποίηση μερικές φορές

 

 

 

Ας την πούμε Κατερίνα.

 

Η Κατερίνα μετά από δέκα χρόνια έγγαμου βίου είχε πλέον σαπίσει. Παρ’ όλα αυτά, δεν σκεφτόταν το διαζύγιο. Το είχε πάρει απόφαση ότι έτσι σαπισμένη θα συνέχιζε τη ζωή της δίπλα σε έναν σύζυγο, με τον οποίο δεν είχε τίποτα κοινό. 

 

Ο σύζυγος από την άλλη, τα είχε αναλάβει οικειοθελώς όλα: ψώνια, μαγείρεμα, νοικοκυριό και οικονομικά -κυρίως αυτά. Η Κατερίνα, χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε να παίζει τον ρόλο της γάτας του καναπέ. Μόνο που η Κατερίνα δεν ήταν γάτα, ήταν άνθρωπος. Λίγα χρόνια αργότερα έπεσε σε κατάθλιψη.

 

Ο σύζυγος για να τη συνεφέρει, σκέφτηκε τη χειρότερη λύση: την απείλησε ότι θα ζητούσε διαζύγιο. Η Κατερίνα με το σαπισμένο της μυαλό το βρήκε αυτό υπερβολικό και του πρότεινε να ζήσουν ένα διάστημα χωριστά, για να δουν πώς θα πάει το πράγμα. Ο άλλος όμως που δεν ήθελε διαζύγιο, ήθελε απλώς να τη φοβερίσει, επέμενε ότι: ή η Κατερίνα όφειλε να ξαναγίνει μια κανονική σύζυγος χωρίς καταθλίψεις και τέτοια ή να χωρίσουν.

 

Και τότε ξαφνικά στο σαπισμένο μυαλό της Κατερίνας άναψε μια σπίθα. Φαντάστηκε τον εαυτό της ελεύθερο, μακριά από την πηγή της κατάθλιψής της, ανεξάρτητο, αυτόνομο και όχι γάτα του καναπέ.

 

-Ωραία λοιπόν, χωρίζουμε! του είπε.

 

Ο σύζυγος δεν περίμενε μια τέτοια εξέλιξη. Έβαλε λυτούς και δεμένους να τη μεταπείσουν, αλλά ήταν πια αργά. Η Κατερίνα ονειρευόταν την ελευθερία της και δεν έκανε πίσω ούτε βήμα.

 

Το διαζύγιο με κοινή συναίνεση ξεκίνησε και η Κατερίνα ανακοίνωσε ότι θα μετακόμιζε σε άλλο διαμέρισμα.

 

-Όσο φέρεις το όνομά μου, δεν θα πας πουθενά, της είπε αυτός θυμωμένος, γιατί πάντα έλπιζε ότι η Κατερίνα θα έβαζε μυαλό.

 

Εδώ λοιπόν τώρα ανοίχτηκαν δυο δρόμοι:

 

1.

Η Κατερίνα θεωρεί ότι μια τέτοια απαίτηση του πρώην συζύγου είναι εντελώς παράλογη. Την αγνοεί, μαζεύει τα πράγματά της και φεύγει.

 

2.

Η Κατερίνα σκέφτεται ότι καλό είναι να μην ερεθίσει κι άλλο τον εξοργισμένο πρώην σύζυγο και μένει στο σπίτι, μέχρι να βγει το διαζύγιο.

 

Η Κατερίνα επέλεξε τη δεύτερη λύση.

Έμεινε στο σπίτι, γάτα του καναπέ, και φερόταν στον μουτρωμένο πρώην ήρεμα και φιλικά. Κατά κάποιο τρόπο τον λυπόταν, γιατί τον εγκατέλειπε, ενώ αυτός δεν ήθελε. Αλλά κυρίως ενδιαφερόταν να κυλήσουν όλα όσο γινόταν πιο ομαλά, χωρίς καβγάδες ή τυχόν βιαιοπραγίες, να μην αλλάξει ξαφνικά γνώμη ο πρώην και αρνηθεί το συναινετικό διαζύγιο και τέλος πάντων να μη συμβεί κάτι απρόοπτο ή δυσάρεστο που θα άλλαζε τη ροή των πραγμάτων. Φιλικά λοιπόν, ευγενικά, διακριτικά, ενώ ο άλλος αμίλητος και χολωμένος δεν της έδινε σημασία.

 

Αυτός πάλι, όπως εκ των υστέρων απεδείχθη, ζούσε με την ψευδαίσθηση ότι αυτά όλα ήταν ένα καπρίτσιο της γάτας του καναπέ και ότι κάποια στιγμή θα συνερχόταν η γάτα και όλα θα επανέρχονταν στη θέση τους. Αυτή την ψευδαίσθηση ενίσχυε η ήπια συμπεριφορά της Κατερίνας που εκείνος την ερμήνευε λάθος.

 

Συμβίωσαν έτσι μερικούς μήνες – φριχτούς για την Κατερίνα αλλά μάλλον και για τον πρώην – και επιτέλους βγήκε το διαζύγιο.

 

Η Κατερίνα μετακόμισε και μάλιστα στη μετακόμιση τη βοήθησε και ο πρώην, ο οποίος πάντα έλπιζε  σε μια αναστροφή των πραγμάτων.

 

«Θέλω να μείνουμε φίλοι», του έλεγε η Κατερίνα και πράγματι επικοινωνούσαν πότε πότε και βλέπονταν μια στο τόσο.

 

Η οργή του πρώην καταλάγιασε και σιγά σιγά εξανεμίστηκαν και οι ελπίδες του για επανασύνδεση. Δυο χρόνια αργότερα ξαναπαντρεύτηκε.

 

Αν η Κατερίνα ακολουθούσε τον πρώτο δρόμο - που ήταν και ο πιο σωστός, εδώ που τα λέμε – αν σηκωνόταν κι έφευγε αμέσως από το κοινό τους σπίτι, δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις του πρώην.

 

Η Κατερίνα κατέβασε το κεφάλι, έπαιξε τον ρόλο της τέλεια και βγήκε από αυτή την ιστορία αλώβητη. Δεν ξέρουμε τι θα της συνέβαινε, αν ακολουθούσε τον πρώτο δρόμο.