Αυτό το σπίτι

 

 

Το σπίτι είναι ίδιο,

όπως το αφήσατε:

σαλόνι – που έγινε καθιστικό –

τραπεζαρία,

οι δυο κρεβατοκάμαρες,

μπάνιο, κουζίνα, χολ.

 

Χρειάστηκε ασφαλώς μια ανακαίνιση.

Άλλαξα και τα έπιπλα,

όχι όμως και τη διάταξή τους,

έτσι το σπίτι παραμένει το ίδιο.

 

Επίσης κράτησα πολλά

δικά σας μικροπράγματα,

σταχτοδοχεία, μπιμπελό,

ένα κομμό γεμάτο με εργόχειρα

που στόλιζαν τα τραπεζάκια κάποτε,

πολλές πλεχτές εσάρπες

-σου άρεσε να πλέκεις-

που ακόμα με ζεσταίνουν

τις κρύες νύχτες του χειμώνα,

σεντόνια και κουβέρτες,

όλα δικά σας,

μην τα πολυλογώ,

το σπίτι λίγο πολύ

είναι όπως το αφήσατε.

 

Ίσως αυτή είναι η αιτία

που η απουσία σας

δεν είναι απουσία,

που είστε εδώ παρόντες

πανταχού,

που συνεχίζω με τον ίδιο τρόπο

την πορεία μου

και πότε πότε

μαζί σας ανταλλάσσω

κάποιες κουβέντες

πικρές, γλυκές,

όπως συμβαίνει εξάλλου

σε όλα τα σπίτια.

 

Ευχαριστώ σας πάντως

που εξακολουθείτε να με φιλοξενείτε.

Λίγο δεν είναι

που το μεγάλο σπίτι σας

σε μένα το παραχωρήσατε

κι εγώ με σειρά μου

με σεβασμό το διατηρώ,

όπως μου το αφήσατε.

Κι έτσι η μοναξιά μου

δεν είναι μοναξιά,

είστε πάντα εδώ

και με κοιτάτε απ’ τις φωτογραφίες.

 

Υπήρξα καλή κόρη;

σας ρωτώ καμιά φορά,

αλλά οι απαντήσεις σας

είναι αντιφατικές,

άλλοτε φιλικές,

άλλοτε επιθετικές

και με μπερδεύουν.

(Να μην ξεχνάτε όμως

ότι δεν αυτοκτόνησα

τότε που έπρεπε

κι έτσι σας γλίτωσα

από μεγάλη θλίψη.

Θέλω να το θυμάστε αυτό).

 

Πάντως η ουσία είναι ότι

αυτό το σπίτι

πάντα το ίδιο είναι

κι εσείς πάντα οι ίδιοι,

ίδια κι εγώ.