Άνθρωποι που δεν υπήρξαν ποτέ

 

 

Υπάρχουν κάποιοι που όμως δεν υπήρξαν ποτέ.

 

Μας είναι οικείοι, μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτούς ώρες ολόκληρες, να ακούμε άλλους να μιλούν γι’ αυτούς, να διαβάζουμε γι’ αυτούς, ξέρουμε σχεδόν τα πάντα γι’ αυτούς, τι χαρακτήρα είχαν (ή έχουν -  ίσως ο ενεστώτας να είναι καλύτερος στην περίπτωση αυτή), τι σκέψεις έκαναν, τι πράξεις, τι είπαν, πώς έζησαν. Με λίγα λόγια μάς είναι τόσο οικείοι όσο οι φίλοι μας, όσο οι άνθρωποι που συναναστρεφόμαστε.

 

Κι όμως δεν υπήρξαν ποτέ.

 

Εμείς όμως τους νιώθουμε σαν αληθινούς, πραγματικούς ανθρώπους. Όταν αναφερόμαστε σ’ αυτούς, είναι σαν να μιλάμε για ανθρώπους που γεννήθηκαν από ανθρώπους και έζησαν ανάμεσα σε ανθρώπους. Είχαν συναισθήματα ανθρώπινα, περιπέτειες ανθρώπινες, βιώματα ανθρώπινα.

 

Αλλά δεν υπήρξαν.

 

Δεν υπήρξε ποτέ ο Ρασκόλνικοφ, ο Γιάννης Αγιάννης, ο Χίθκλιφ, η Άννα Καρένινα, ο Γκρέγκορ Σάμσα, η Έμμα Μποβαρύ, ο Εμπενίζερ Σκρουτζ, η Τζέιν Έιρ, ο Δον Κιχώτης, ο Άμλετ και άλλοι, αμέτρητοι άλλοι που δεν γεννήθηκαν ποτέ, δεν έζησαν, δεν πέθαναν. Δεν υπήρξαν ποτέ.

 

Τι σημασία έχει;

 

Ενσωματώθηκαν στον κόσμο μας, τους δεχτήκαμε, τους αποδεχτήκαμε, τους αναγνωρίζουμε ως ανθρώπους.

 

Ενανθρωπίστηκαν, όταν αυτοί που τους έπλασαν πήραν υλικό από τον κόσμο μας, τους έφτιαξαν και μας τους παρουσίασαν. Κι εμείς τους δεχτήκαμε ως δικούς μας. Και πολλές φορές μιλώντας γι’ αυτούς είναι σαν να μιλάμε για πραγματικούς ανθρώπους.

 

Μας μιμούνται εξάλλου τέλεια.