Στραβό δόντι

 

Τα χείλια σου κοίταζα,

τα τέλεια χείλια σου μισάνοιχτα,

ύστερα το άπληστό μου μάτι

χώθηκε μέσα στο στόμα σου,

πέρασε στα γρήγορα τα δόντια σου

κι εκεί, όμορφέ μου, να ένα στραβό δόντι

ανάμεσα στα άλλα.

Εσύ, Τέλειέ μου, το άφησες απείραχτο

να υπονοεί πως  όλα πάνω σου είναι φυσικά

κι εγώ λαχτάρησα

τη γλώσσα μου να χώσω ανάμεσα στα χείλια σου,

να γλείψω εκείνο το στραβό σου δόντι,

να το νιώσει η γλώσσα μου σαν μικρό ανάγλυφο,

να καταλάβω πώς μπορεί η ομορφιά

να μην υποχωρεί,

όταν τη συνοδεύει ένα στραβό δόντι.