Ο Ζήνος

 

Ήταν μια μέρα δύσκολη για μένα. Καθόμουν στο κρεβάτι κι έκλαιγα όλη μέρα.

 

Κι εκείνος, Ζήνος το όνομά του, γάτος σκληρός που δεν σήκωνε πολλά χάδια, που δεν ερχόταν ποτέ να γουργουρίσει στην αγκαλιά μου, πανέξυπνος αλλά εγωιστής και ανεξάρτητος, ο Ζήνος λοιπόν ήρθε στο κρεβάτι και κάθισε μαζί μου, έμεινε εκεί όλη την ημέρα, καθόταν, γλειφόταν νευρικά, κοίταζε αλλού, εμένα όχι, και δεν κατέβηκε από το κρεβάτι, δεν ζήτησε να φάει, δεν ήπιε το νεράκι του, δεν αποκοιμήθηκε. Καθόταν εκεί κοντά μου, με άκουγε που έκλαιγα και γλειφόταν νευρικά. Με τις ώρες. Ύστερα σταματούσε και κοίταζε γύρω. Δεν με κοίταξε ποτέ στα μάτια.

 

Ήξερε πως υπέφερα.

Και ήθελε να είναι κοντά μου.

Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.

Δεν ήξερε πως μου έδινε την ψυχή του όλη εκείνη την ημέρα.

Το σταυρόλεξο

 

 

 

Για τις ανάγκες ενός κοινού σταυρόλεξου διασταυρώθηκαν προ καιρού και αλληλοσυμπληρώθηκαν διάφορες λέξεις βαρύνουσας σημασίας με άλλες καθημερινές και ασήμαντες.

 

Πολλές από αυτές αλληλοαναιρούνταν και άλλες κείτονταν μέσα στα τετραγωνάκια τους τόσο αδιάφορες όσο κείτονται και στην ομιλούσα ζωή.

 

"Μπορώ να ορκιστώ πως δεν έριξα ούτε μια σφαίρα ενάντια στους Έλληνες"

  

 

Οι Γκρεκάνοι, οι Έλληνες – ελληνόφωνοι – της Κάτω Ιταλίας μιλούν για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του ’40:

 

«Γνωρίστηκα με τα αδέλφια μου», λέει ένας από αυτούς και διηγείται πώς έδινε τρόφιμα στους Έλληνες, όταν υπηρετούσε σε ένα ιταλικό πολεμικό πλοίο στον Πειραιά.

 

Δεν έχω τίποτα να πω

 

Δεν έχω τίποτα να πω.

Ό,τι είπα το πήρε ο άνεμος,

κανείς δεν το θυμάται.

Τώρα σε καταπράσινες πεδιάδες

περπατώ ολομόναχη.

Είναι ωραία, είναι ήσυχα.

Κάπου μακριά

μαυρίζει ο ορίζοντας,

προβλέπω θύελλα.

Τίποτα σε κανέναν

δεν πρόκειται να πω.

Αυτή η θύελλα

είναι δική μου υπόθεση.

Απόδραση στην Αργεντινή

 

 

 

 

 

Το βράδυ που πάει να κοιμηθεί ο Νίκος, πριν αποκοιμηθεί δίπλα στην από αιώνων σύζυγό του, στέλνει τη σκέψη του μια βόλτα απ’ το σπίτι της Υβόννης, την ώρα πάνω κάτω που κι εκείνη έχει ξαπλώσει, τη φιλά παθιασμένα, κάνουν σεξ και ύστερα χωρίζουν.

 

Συμβαίνει καμιά φορά να είναι τόσο ωραία η συνάντηση και οι επακόλουθες περιπτύξεις που έχει έπειτα άγρια αϋπνία. Είναι κυρίως τα σχέδια που κάνουν, σχέδια δίχως αντίκρισμα αλλά ωραία οπωσδήποτε και περιπετειώδη.

 

Οι δυνατότητες της Τζοάνας Πέρες

 

 

      Η Τζοάνα Πέρες τεντώθηκε νωχελικά πάνω στα μεταξωτά σεντόνια της. Χάιδεψε τα μακριά, μαύρα μαλλιά της, ύστερα πήρε τα  τσιγάρα  από το κομοδίνο και άναψε ένα.

 

      Φύσηξε τον καπνό με απόλαυση κι έριξε τη ματιά της ένα γύρο στην κρεβατοκάμαρα. Τα πάντα εκεί μέσα ήταν πανάκριβα και καλαίσθητα. Στην ατμόσφαιρα πλανιόταν μια απαλή μυρωδιά ανθισμένων κήπων. Από το παράθυρο μπορούσε να δει... δεν έχει σημασία, μπορούσε να δει τα πάντα.

 

      Μισόκλεισε με ευχαρίστηση τα υπέροχα πράσινα μάτια της και συνόψισε τις επιτυχίες της.

 

Μοιραίο λάθος

 

Φτάνοντας στο απόγειο της δόξας και της δύναμής του,

μη έχοντας τι άλλο πια να αποχτήσει,

καθισμένος στις νεφέλες πάνω στη χρυσή του σκόνη,

έπληξε.

Και με μια κίνηση απροσδόκητη,

αποτέλεσμα τυχαίας σκέψης,

διασκορπίστηκε παίζοντας σε άπειρα μικρά σώματα.

 

Μοιραίο λάθος.

 

Δεν μπόρεσε από τότε να ξαναενωθεί

και περιφέρεται παράφρων

σε αλυσιδωτές ζωές μικρού μήκους και μικρού 

βεληνεκούς.

Το μόνο παρήγορο είναι πως ξέχασε ποιος ήταν.

Φτιάχνει ομοιώματα του ενωμένου εαυτού του και τα προσκυνά.

Ξεπεσμένος και άθλιος.

 

Κηλίδες γήρατος; Με τίποτα!

 

 

 

 

 

Δεν φτάνει που γερνάς και αρχίζουν τα προβλήματα υγείας, πονούν οι αρθρώσεις, χάνεις τη δύναμή σου, αποχτάς πίεση, χοληστερίνη και άλλα χαριτωμένα, δεν φτάνει που βλέπεις να μαραίνεται το πρόσωπό σου, να χαλαρώνει η σάρκα σου, να κονταίνεις και να σέρνονται στο χώμα τα φουστάνια σου, δεν φτάνει που τα οστά του κρανίου σου αλλάζουν σχήμα και μακραίνει ή μικραίνει ή φαρδαίνει η μούρη σου, πρέπει επιπλέον και να δείχνεις σιχαμερός.

 

Άστεγοι στα λουτρά (απόσπασμα από το μυθιστόρημά μου "Οι αποκλίνοντες")

Καμιά φορά έφτανα μέχρι το Σεβήρειο και τα Θέρμα και χάζευα τον κόσμο που μπαινόβγαινε στα λουτρά. Ήταν κι εκεί μαζεμένοι πολλοί άστεγοι που τουρτούριζαν στα προαύλια και προσπαθούσαν να ζεσταθούν με τους ατμούς που έβγαιναν από μέσα.

Πήγαινα και καθόμουν δίπλα τους, παρίστανα κι εγώ τον άστεγο. Οι  λουτράρηδες έβγαιναν έξω, μας έβριζαν και μας έδιωχναν. Όταν έμπαιναν μέσα, εμείς ξαναγυρίζαμε. Καθόμουν μαζί τους, έβγαζα από το σακούλι μου ψωμί και το μοιραζόμασταν. Αυτοί με κοίταζαν καχύποπτα.

-Πού το βρίσκεις εσύ τόσο ψωμί; με ρωτούσαν.

Τους έλεγα ψέματα, πως είχα έναν πλούσιο προστάτη που κάθε πρωί οι υπηρέτες του μου έδιναν τα αποφάγια της προηγούμενης.

-Και ποιος είναι αυτός, πώς τον λένε;

Ήθελαν να πάνε κι αυτοί να του ζητιανέψουν. Δεν τους απαντούσα, τι να τους έλεγα; Αυτοί θύμωναν, νόμιζαν πως δεν ήθελα να τους φανερώσω τον προστάτη μου. Μια μέρα αγρίεψαν. Ένας από αυτούς μ' έριξε κάτω κι έψαξε τα ρούχα μου. Βρήκε δυο φόλλεις και τις τσέπωσε. Μου έδωσε και δυο γροθιές στο στομάχι.

Από τότε δεν ξαναπάτησα στα λουτρά.

(Αντιόχεια, 4ος αι. μΧ)

Ο Λαμαρτίνος απογοητεύεται από την Αθήνα

 

Το 1832 ο Λαμαρτίνος ξεκινά ένα ταξίδι στην Ανατολή. Τις εντυπώσεις του θα τις περιγράψει στο βιβλίο του “Voyage vers l’ Orient” που θα εκδοθεί το 1835. Ανάμεσα στις άλλες χώρες που επισκέφθηκε ήταν και η Ελλάδα, η οποία όμως τον απογοήτευσε.  «Τετέλεσται!», γράφει. «Χώρα της αποκάλυψης που μοιάζει χτυπημένη από κάποια θεϊκή κατάρα».

 

Και η Αθήνα τον απογοητεύει. Γράφει για τον Παρθενώνα:  «Αυτό το οικοδόμημα, το πιο όμορφο που ύψωσε ανθρώπινο χέρι στη γη... δεν ανταποκρίνεται καθόλου σ’ αυτό που περιμένει να δει κανείς».

 

Κατεβαίνοντας στην πόλη περνά από τους στύλους του Ολυμπίου Διός: «Το πρώτο αξιόλογο μνημείο είναι ο ναός του Ολυμπίου Διός, του οποίου οι μεγαλοπρεπείς κολώνες υψώνονται μοναχικές σ’ ένα μέρος έρημο και γυμνό».

 

Και η σύγχρονη πόλη τον απογοητεύει επίσης: «Λίγα βήματα πιο πέρα μπήκαμε στην πόλη, δηλαδή σε ένα απερίγραπτο λαβύρινθο από στενά σοκάκια στρωμένα με σπασμένα κεραμίδια και μισογκρεμισμένους τοίχους, πέτρες και μάρμαρα πεταμένα φύρδην μίγδην. Μέσα σε μικρές, άσπρες, φτωχικές  καλύβες, ερείπια ερειπίων...μένουν στριμωγμένες οι οικογένειες των Ελλήνων χωρικών».

 

Ο Γάλλος ποιητής περίμενε προφανώς να δει μια μεγαλόπρεπη πόλη, αντάξια της μεγάλης ιστορίας της. Δεν σκέφτηκε ότι η χώρα μόλις είχε βγει από ένα σκληρό πόλεμο έχοντας κερδίσει την ανεξαρτησία της και ότι η Αθήνα στην ουσία ήταν ακόμα ένα τουρκοχώρι.

 

Πηγή:

http://lecture.cafeduweb.com/lire/12860-athenes-vue-par-lamartine.html

Αλλιώς ήταν

 

 

Αλλιώς ήταν,

άλλα χρώματα,

άλλες μυρωδιές

είχε κάποτε ο κόσμος.

 

Κυρίως

είχε άλλα πρόσωπα,

άλλες φωνές.

 

Σε λίγα χρόνια

θα το καταλάβουν,

θα το ξαναπούν

και οι νεότεροι.

 

Αυτός ο κόσμος ο παλιός

πάντα θα μένει νέος.

 

 

Martialis, X.47 Ευτυχισμένη ζωή

 

 

Όσα, αγαπημένε Μαρτιάλη μου,

πιο ευτυχισμένη κάνουν τη ζωή,

ετούτα είναι:

περιουσία όχι αποχτημένη με το μόχθο

αλλά από κληρονομιά.

Πλούσιοι αγροί και τζάκι αναμμένο

όλο το χρόνο.

Ποτέ φιλονικίες, σπάνια η τήβεννος, ήσυχος νους.

Δυνάμεις ακμαίες, υγεία στο σώμα.

Απλότητα μαζί με φρονιμάδα,

ισότητα ανάμεσα στους φίλους.

Ευχάριστες παρέες, δείπνα απλά,

νύχτες χωρίς μεθύσια,

όμως απαλλαγμένες από τις σκοτούρες.

Κρεβάτι όχι μελαγχολικό αλλά σεμνό.

Ύπνος που τη σκοτεινιά μικραίνει.

Αυτός που θες να είσαι, αυτός να είσαι,

τίποτε παραπάνω να μην επιθυμείς.

Το θάνατο να μη φοβάσαι

ούτε και να τον εύχεσαι.

 

 

Vitam quae faciant beatiorem,

iucundissime Martialis, haec sunt:

res non parta labore, sed relicta;

non ingratus ager, focus perennis;

lis numquam, toga rara, mens quieta;

vires ingenuae, salubre corpus;

prudens simplicitas, pares amici;

convictus facilis, sine arte mensa;

nox non ebria, sed soluta curis;

non tristis torus, et tamen pudicus;

somnus , qui faciat breves tenebras;

quod sis, esse velis nihilque malis;

summum nec metuas diem nec optes.

 

Martialis, X.47

(Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου)

 

 

 

Παράνομοι μετανάστες και άστεγοι στην Καλιφόρνια

 

 

 

 

 

Η Καλιφόρνια είναι η πλουσιότερη Πολιτεία των ΗΠΑ. Αν ήταν ανεξάρτητο κράτος, θα είχε την πέμπτη θέση στη λίστα των κρατών με την ισχυρότερη οικονομία.

 

Μια σπουδαία πηγή του πλούτου της προέρχεται από τις καλλιέργειες της περιοχής που λέγεται Central Valley. Είναι μια επίπεδη τεράστια κοιλάδα που κυριαρχεί στο κέντρο της Πολιτείας με πλάτος 60-100 χιλιομέτρων και μήκος περίπου 720 χιλιομέτρων. Καλύπτει μια έκταση γύρω στα 58.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η παραγωγή της σε φρούτα και λαχανικά είναι από τις μεγαλύτερες του κόσμου.

 

Από την άγνοια κινδύνου στη φοβία κινδύνου

 

 

 

«Παιδικές χαρές» δεν είχαμε στα Χανιά. Αυτό το φρούτο το γνώρισα στην Αθήνα, όταν ανεβαίναμε για να πάμε στο χωριό του πατέρα.

 

Πάντα μέναμε μερικές μέρες στην πρωτεύουσα, βλέπαμε γνωστούς και συγγενείς και η μαμά ψώνιζε ρούχα και κοσμήματα. Έτσι βρέθηκα ένα απόγευμα σ’ αυτό το μαγικό μέρος που λέγεται παιδική χαρά, όπου μας είχαν πάει κάτι οικογενειακοί φίλοι μαζί με τη μικρή κόρη τους.

 

Τους άντρες σαν άντρας ερωτεύτηκα

 

Τους άντρες σαν άντρας ερωτεύτηκα.

Τους φανταζόμουν στο κρεβάτι

αρσενικά φουρτουνιασμένα,

φύση αρσενική,

ωραία σώματα νεανικά

κι εγώ μια θάλασσα απέραντη

που στο βυθό της σάλευαν

ψάρια παράξενα,

φύκια, χταπόδια και ναυάγια.

 

Σαν άντρας ερωτεύτηκα τους άντρες.

Ποτέ δεν το κατάλαβαν

και απορούσαν, θύμωναν πολύ,

όταν τους έδειχνα την πόρτα.

Έτσι ματαίωνα εγώ

την αντρική τους μνήμη.

Μαρτιάλης, V.10 : "Αυτό πώς να το πω..."

 Οι νέοι λογοτέχνες, όσο καλοί κι αν είναι, αγνοούνται εν ζωή και δοξάζονται μετά θάνατον. Παλιό το φαινόμενο, όπως μας αποκαλύπτει ο Μαρτιάλης:

 

«Αυτό πώς να το πω,

ότι τους ζωντανούς η φήμη τούς αρνείται

και σπάνια αναγνώστης αγαπά

τα έργα των συγχρόνων του;»

Εδώ υπάρχουν, Ρήγουλε, αναμφίβολα

συνήθειες φθονερές,

να προτιμά πάντα κανείς τους παλαιούς

αντί τα έργα των νέων.

Έτσι αγνώμονες την παλαιά στοά

ψάχνουμε του Πομπήιου,

έτσι επαινούν οι γέροι

τον ευτελή ναό του Κάτουλου. 

Τον Έννιο, Ρώμη, διάβαζες,

ενώ ακόμα ήταν στη ζωή ο Βιργίλιος

και η εποχή του γελούσε με τον Όμηρο,

ελάχιστα ήταν τα θέατρα

που τον στεφανωμένο Μένανδρο χειροκροτούσαν

και μόνο η Κορίννα του γνώριζε τον Οβίδιο.

Αλλά, βιβλία μου εσείς, μη βιάζεστε:

αν έρχεται η δόξα μετά θάνατον,

εγώ δεν ανυπομονώ.

 

 

“Esse quid hoc dicam, vivis quod fama negatur

et sua quod rarus tempora lector amat?”

Hi sunt invidiae nimirum, Regule, mores,

praeferat antiquos semper ut illa novis.

Sic veterem ingrati Pompei quaerimus umbram,

sic laudant Catuli vilia templa senes;

Ennius est lectus salvo tibi, Roma, Marone,

et sua riserunt saecula Maeoniden,

rara conorato plausere theatra Menandro,

norat Nasonem sola Corinna suum.

Vos tamen o nostri ne festinate libelli:

si post fata venit gloria, non propero.

 

Μαρτιάλης V.10

(Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου).

Αθηναΐς- Ευδοκία, η πρώτη Ελληνίδα αυτοκράτειρα του Βυζαντίου (421-460 μΧ)

 

 

 

Η πρώτη από τις τρεις Ελληνίδες που ανέβηκαν στον θρόνο του Βυζαντίου ήταν η Αθηναΐς, κόρη του φιλόσοφου Λεόντιου από την Αθήνα. Πολύ όμορφη και πολύ μορφωμένη αναγκάστηκε να έρθει στην Κωνσταντινούπολη για να ζητήσει δικαιοσύνη από το παλάτι, καθώς τα αδέρφια της μετά τον θάνατο του πατέρα τους την είχαν αποκλείσει από την οικογενειακή περιουσία. Η αδελφή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου Β΄, η Αυγούστα Πουλχερία,  γοητεύτηκε από την προσωπικότητά της και τη γνώρισε στον αδελφό της που κι εκείνος επίσης γοητεύτηκε από την ομορφιά και την παιδεία της. Η Αθηναΐς κατηχήθηκε και βαπτίστηκε χριστιανή με το όνομα Ευδοκία και στη συνέχεια παντρεύτηκε τον αυτοκράτορα.

Φαντασία

 Η φαντασία πολλαπλασιάζει τον Κόσμο.

Χωρίς αυτήν θα ήμουν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.

Κρητικές λέξεις

 

 

Στα Χανιά που ζούσαμε ήμασταν ξένοι. Ο πατέρας από την Τρίπολη μεταφυτευμένος στην Κρήτη από το Δασαρχείο, όλα του τα χρόνια υπηρέτησε εκεί, αλλά δεν έγινε ποτέ Κρητικός. Δεν μίλησε ποτέ την κρητική διάλεκτο, δεν άκουγε ποτέ κρητικά τραγούδια, δεν ένιωσε ούτε μια στιγμή Κρητικός. Η καρδιά του είχε μείνει στην Αρκαδία, στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

 

Από την άλλη είχε πλήρως ενσωματωθεί στο κρητικό περιβάλλον, είχε φίλους Κρητικούς και αγαπούσε το νησί σαν δεύτερη πατρίδα του. Εξάλλου είχε παντρευτεί Κρητικιά, όχι όμως Χανιώτισσα αλλά Ηρακλειώτισσα. Οι Ηρακλειώτες μιλούν τα κρητικά με βαριά προφορά, οι Χανιώτες πολύ πιο ελαφρά. Το παιδί που απέχτησε, εμένα δηλαδή, το άκουγε να μιλάει στην κρητική διάλεκτο, όπως την μιλούσαν οι Χανιώτες.

 

Η μυκηναϊκή Ακρόπολη της Αθήνας

 

 

 

Η μυκηναϊκή Ακρόπολη της Αθήνας Η περιοχή της Αθήνας κατοικείται συνεχώς από τα προϊστορικά χρόνια. Το κέντρο της ήταν πάντα η Αγορά και η Ακρόπολη. Από τους προελληνικούς κατοίκους της περιοχής δεν σώζεται σχεδόν τίποτα. Οι πρώτες ελληνικές φυλές (τις λέμε και μυκηναϊκές) που έφτασαν στην Αθήνα έφεραν μαζί τους δύο σημαντικά στοιχεία στον τρόπο που σχεδίαζαν τις πόλεις τους: την οχυρωμένη ακρόπολη και το ανάκτορο μέσα σ’ αυτήν. 

Έτσι, ο λόφος της Ακρόπολης οχυρώθηκε με κυκλώπειο τείχος, όπως ακριβώς στις Μυκήνες, και μέσα χτίστηκε το ανάκτορο. Ελάχιστα ίχνη έχουν διασωθεί από αυτό, γνωρίζουμε όμως ότι βρισκόταν στη θέση που αργότερα χτίστηκε το Ερέχθειο.  Το μυκηναϊκό ανάκτορο της Ακρόπολης καταστράφηκε τον 10ο αι. π Χ από φωτιά ή σεισμό. Μας είναι αδύνατο να φανταστούμε πώς ήταν. Υποθέτουμε πως θα ήταν περίπου έτσι, όπως το βλέπουμε στις φωτογραφίες.

https://athinapolias.wordpress.com/2017/01/23/4-%CE%BC%CF%85%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B7-%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1/

Ημέρα των γερόντων σήμερα

 

 

 

Τα νιάτα σπαταλήθηκαν

σε αναμονή ενός μέλλοντος

που σήμερα είναι εδώ

μοναχικό,

ανιαρό,

κυρίως εξημερωμένο,

πολύ ήσυχο.

 

Τώρα υποδύεται ένα παρόν

με νέα οράματα,

ένα καινούργιο μέλλον δηλαδή ονειρεύεται,

ανήμπορο,

αβοήθητο,

με νοσοκόμες, χάπια και γιατρούς

και με απεγνωσμένη προσδοκία

για μακροημέρευση.