Από τα "Πτωχοπροδρομικά"

 

 

 

 

Ο ποιητής παραπονιέται ότι έμαθε γράμματα, με αποτέλεσμα τώρα να λιμοκτονεί, ενώ όσοι έμαθαν μια τέχνη δεν πείνασαν ποτέ.

 

 

Γείτοναν έχω πετσωτήν, ψευδοτσαγγάρην τάχα,

πλην ένι καλοψωνιστής, ένι και χαροκόπος.

Όταν γαρ ίδη την αυγήν περιχαρασσομένην,

ευθύς  «ας βράσει το θερμόν», λέγει προς το παιδίν του

και «να, παιδίν μου, στάμενον εις τα χορδοκοιλίτσια,

αγόρασε και βλάχικον σταμεναρέαν τυρίτσιν,

και δος με να προγεύσωμαι και τότε να πετσώνω».

 

 

Στάμενον: νόμισμα μικρής αξίας.

Χορδοκοιλίτσια: πατσάς.

 

 

Από τα «Πτωχοπροδρομικά», 12^ος αιώνας, δυναστεία των Κομνηνών.

Θηλυκές και αρσενικοί

 

 

Νομίζω ότι την αρχή την έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρώτος, όταν απευθύνθηκε στον λαό με την προσφώνηση: «Ελληνίδες, Έλληνες». Έτσι καταλάβαμε εμείς οι γυναίκες ότι δεν είμαστε Έλληνες αλλά Ελληνίδες.

 

Το πράγμα προχώρησε με τα χρόνια, όχι πολύ γρήγορα, αλλά πάντως προχώρησε και τα τελευταία χρόνια άρχισε μάλιστα να καλπάζει. Ήρθαν και τα νέα από το εξωτερικό (το δυτικό εξωτερικό εννοείται, όχι το ανατολικό, όπου ο μισογυνισμός είναι θρησκεία) και μάθαμε να κάνουμε τη διάκριση, μη μας παρεξηγήσουν οι άλλοι και νομίσουν ότι είμαστε τίποτα οπισθοδρομικοί:

 

Αλκμάν - Γκαίτε: δυο ποιήματα

 

 

Κοιμούνται τα φαράγγια κι οι βουνοκορφές

και τα βράχια κι οι χαράδρες

και των ερπετών τα είδη όσα τρέφει η μαύρη γη

και τα αγρίμια των ορέων και των μελισσών το γένος

και τα κήτη μες της σκοτεινής θαλάσσης το βυθό.

Κοιμούνται και τα γένη

των γοργόφτερων πουλιών.

 

Εύδουσι δ’ ορέων κορυφαί τε και φάραγγες,

πρώονές τε και χαράδραι,

φύλα θ’ ερπετών όσα τρέφει μέλαινα γαία,

θήρες τ’ ορεσκώοι και γένος μελισσάν

και κνώδαλ’ εν βένθεσι πορφυρέας αλός.

Εύδουσι δ’ οιωνών

φύλα τανυπτερύγων.

 

Αλκμάν

 

Αξίζει να συγκρίνουμε αυτό το ποίημα με ένα άλλο που έγραψε αιώνες αργότερα ο Γκαίτε:

 

 

Πάνω σε όλες τις βουνοκορφές

έχει ησυχία,

σε όλες τις κορφές των δέντρων

δεν νιώθεις

το παραμικρό αεράκι.

Τα πουλάκια στο δάσος σωπαίνουν.

Περίμενε μόνο, σύντομα

θα ησυχάσεις κι εσύ.

 

Über allen Gipfeln

ist Ruh,

in allen Wipfeln

spürest du

kaum einen Hauch.

Die Vögelein schweigen in Walde.

Warte nur, balde

ruhest du auch.

(Μεταφορά στα νέα ελληνικά και των δύο ποιημάτων: Καίτη Βασιλάκου).

Δέκα ποιήματά μου στον ποιητικό ιστότοπο "Έννεπε Μούσα".

 

Ευχαριστώ πολύ την κ. Αγγελική Καραπάνου.

https://ennepe-moussa.gr/.../%CE%B4%CE%AD%CE%BA%CE%B1-%CF...

Κυριακή απόγευμα

και ήρθε απότομα η θύελλα,

τόσο απότομα που

ούτε κιχ δεν πρόλαβα να πω.

 

«Εσύ πού είσαι;»

φώναζε η ψυχή μου,

«πού είσαι εσύ, πού είσαι;»

 

Αλλά εσύ ήσουν ήδη εδώ,

μαζί μου,

μ’ έκαιγες σιωπηλά.

 

(Από την ποιητική συλλογή μου «Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου». Εκδ. Μανδραγόρας.)

Δυο ανισόρροπα παιδιά

 

Δυο είναι τα πρόσωπα του κόσμου,

ο Διάβολος και ο Θεός.

Αγκαλιασμένοι περπατούν,

γελούν, μας κοροϊδεύουν,

ύστερα κάθονται και παίζουν ζάρια.

Σβουρίζουν οι ψυχές και χάνονται.

 

Δυο ανισόρροπα παιδιά

μας κυβερνούν

κι εμείς ακόμα μιλάμε σοβαρά,

λέμε διάφορα σπουδαία.

Πηνελόπη

 

Είκοσι χρόνια έλειπες

και τώρα 

μέσα σε μια νύχτα

έγινες πάλι ο αφέντης.

Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος

 

Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος,

μαζί του ένας κόσμος ολόκληρος πεθαίνει.

Ντροπή - εντροπία - εντροπαλίζομαι: καμία σχέση

 

1) ντροπή:

το αρνητικό συναίσθημα ενοχής που νιώθει κάποιος, όταν συνειδητοποιεί ότι έφταιξε σε κάτι, η πράξη ή το πρόσωπο που επισύρει αυτό το αρνητικό συναίσθημα, το όνειδος, ο εξευτελισμός μετά από κάποια ήττα/αποτυχία, η συστολή που νιώθουν κάποιοι λόγω χαρακτήρα ή σε συγκεκριμένες περιστάσεις. (Από τη Βικιπαίδεια).

2) εντροπία:

Εξόδιος Ακολουθία: το άλλο πρόσωπο της Εκκλησίας

 

 

 

Σε λίγες κηδείες έχω παρευρεθεί και κατά την Εξόδιο Ακολουθία απλώς βαριόμουν, στεκόμουν εκεί όρθια, οι παπάδες έψαλλαν τα δικά τους κι εγώ σκεφτόμουν τα δικά μου.

 

Κάποιες γνωστές φράσεις αυτής της Ακολουθίας τις ήξερα, γιατί κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα (έχω γράψει και ένα ποίημα στηριγμένο σ’ αυτές) αλλά πέραν τούτου ουδέν.

 

Όταν προ ημερών παρακολούθησα από την τηλεόραση την κηδεία του Μίκη Θεοδωράκη, για να μη βαρεθώ, όσο διαρκούσε η Εξόδιος Ακολουθία, αποφάσισα να ακούσω τι τέλος πάντων έψαλλαν οι ψάλτες και οι παπάδες. Και έμεινα έκπληκτη από τη γενναιοδωρία ψυχής που ανέπεμπαν στον Θεό οι ιερουργούντες.

 

Περί ταπεινότητας

 

 

 

Η ταπεινότητα από όσο ξέρω δεν εθεωρείτο αρετή στις αρχαίες κοινωνίες, τουλάχιστον όχι στην αρχαία ελληνική. Την υπεροψία τη στηλίτευαν βεβαίως, όμως δεν είχαν περί πολλού την ταπεινότητα.

 

Η αρετή αυτή υποστηρίχθηκε πολύ από τον χριστιανισμό και έφτασε και σε ακραίες μορφές, χωρίς απαραίτητα ο ταπεινός να τη νιώθει πάντα. Πολλές φορές υπήρξε απλώς μια υποκριτική στάση, συμβατή με την επικρατούσα άποψη περί ταπεινότητας.

 

Γιατί ανήκει σε όλους τους Έλληνες

 

Επειδή με το έργο του απευθύνθηκε σε όλους τους Έλληνες.

Επειδή μελοποίησε ποιήματα που έγραψαν Έλληνες ποιητές με διαφορετικές ιδεολογικές κατευθύνσεις.

Επειδή ποτέ δεν εξέφρασε μίσος για τους διώκτες του.

Επειδή προσπάθησε να ενώσει τους Έλληνες και ποτέ να τους διχάσει.

 

Επειδή ζήτησε να ταφεί παραδοσιακά.

Επειδή θέλησε να ταφεί δίπλα στους προγόνους του στην ιδιαίτερη πατρίδα του.

Επειδή η σορός του βρίσκεται τώρα μέσα σε ναό για λαϊκό προσκύνημα.

Επειδή στο κοιμητήριο θα ψαλεί κανονικά η νεκρώσιμος ακολουθία.

 

Ούτε αποτέφρωση ζήτησε ούτε πολιτική κηδεία.

Γι’ αυτό ανήκει σε όλους τους Έλληνες.

 

Ξένος κόσμος

 

Πολλά κομμάτια μου

έχουν από καιρό αποκοπεί,

πέτρες ξερές

που έμειναν πίσω,

ενώ εγώ συνέχιζα

μηχανικά τον δρόμο μου.

 

Νομίζω ότι τώρα

βράχος ολόκληρος αποκολλήθηκε.

 

Τι θέλω εγώ σ’ αυτόν τον ξένο κόσμο;

Κανείς δεν με γνωρίζει πια,

κανέναν δεν γνωρίζω.