Αθήνα - Πρέβεζα

 

Θάνατος είναι ο ήλιος που ανεβαίνει

πάνω από τα τσιμέντα και τις κεραίες,

θάνατος κι όταν στη δύση κατεβαίνει

μέσα σε φλόγες ακόμα άγρια αναμμένες.

 

Θάνατος οι καυτοί μικροί ή μεγάλοι δρόμοι

με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,

τα πάρκα, πάνω η Ακρόπολη κι ακόμη

οι γεμάτες παραλίες, θάνατος μέσα στους θανάτους.

 

Θάνατος ο τροχονόμος που σε σταματάει

για να ελέγξει το δίπλωμα οδήγησής σου,

θάνατος που καμιά πνοή ανέμου δεν φυσάει

κι οι λαμαρίνες που έγιναν μέρος της ζωής σου.

 

Φανάρια, πεζοδρόμια, μπαλκόνια

την Κυριακή θα πάρουνε φωτιά όλα,

θα καίνε στα κρεβάτια τα σεντόνια,

το φαγητό θα βράζει δίχως κατσαρόλα.

 

Περπατώντας αργά μέσα στο σπίτι

«υπάρχω;» λες, κι ύστερα: «δεν υπάρχεις!»

πιάτα, ποτήρια στοιβάζονται στον νεροχύτη,

μόνη σου έγνοια παγωμένο νερό να’ χεις.

 

Αν τουλάχιστον μια εβδομάδα ακόμα

αντέξεις έτσι και δεν τα τινάξεις,

σιωπηλή, θλιμμένη, με ξερό στόμα

θα πας στο μίνι μάρκετ κρύα νερά να αγοράσεις.