Πώς να νιώσετε δυστυχισμένοι

 

 

 

 

Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω συνταγές για το τι πρέπει να κάνουμε για να νιώσουμε ευτυχείς, χαρούμενοι, αισιόδοξοι, δραστήριοι, ψυχικά υγιείς και τα λοιπά και τα λοιπά και επειδή βαρέθηκα αυτού του είδους τις συμβουλές που, όπως όλοι ξέρουμε, δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, σκέφτηκα να δώσω κι εγώ τις δικές μου συμβουλές, όχι για να νιώσετε καλύτερα, αλλά για να αυξήσετε τη δυστυχία σας, όσοι είστε δυστυχείς, ή για να νιώσετε άθλια, αν είστε χαρούμενοι ή έστω ήρεμοι.

 

Παιδόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι;

 

 

Αυτό το σκάνδαλο που βγήκε στην επιφάνεια και έχει αναστατώσει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία με έκανε να αναρωτηθώ ποια είναι τα όρια που διαχωρίζουν έναν παιδόφιλο από έναν ομοφυλόφιλο.

 

Εύκολο, θα μου πείτε: παιδόφιλος είναι αυτός που πάει με παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, ενώ ομοφυλόφιλος αυτός που πάει με άτομα του ίδιου φύλου που όμως δεν είναι παιδιά.

 

Οι πολυδιάστατοι

 

Φοβερό, είμαστε παγιδευμένοι στις τρεις διαστάσεις.

Πώς θα επικοινωνήσουμε τότε με τους άλλους που μας διαπερνούν και μας φωνάζουν και δεν παίρνουμε είδηση ;

 

Φοβερό, όταν κάνουμε τις αμαρτίες μας, αυτοί μας βλέπουν. Κι εμείς νομίζαμε, οι τρισδιάστατοι, πως είμαστε μονάχοι. Αδύνατον είναι λοιπόν να απομονωθούμε, να κλείσουμε τις πόρτες και να επιδοθούμε στις μυστικές μας απολαύσεις.

 

Μας παρατηρούν.

 

Μπορεί και να στεκόμαστε ψηλά, σε μια εξέδρα, ας πούμε, και γύρω γύρω αυτοί τρώγοντας τσιπς, πίνοντας κόκα κόλα να διασκεδάζουν βλέποντας τους παραλογισμούς μας.

 

Πώς να βγάλω τώρα τα ρούχα μου και να παίξω με τους καθρέφτες ; Νιώθω κάθε φορά πως όλοι αυτοί είναι από κάτω και γιουχάρουν.

 

Μου καταστρέψανε οι πολυδιάστατοι την ιερή μου μοναξιά.

Το μόνο που μου μένει πλέον είναι να συμμορφωθώ, να κάνω τον σοβαρό και όταν είμαι ολομόναχος.

Το κουρτινόξυλο

 

Πώς μπήκε έτσι στραβά το κουρτινόξυλο ;

 

Παρ’ όλες  τις προσπάθειές μας, αφού μετρήσαμε και υπολογίσαμε και καρφώσαμε οριστικά τα καρφιά και τρέμοντας από το βάρος του έπειτα το σηκώσαμε παραπατώντας και το ανεβάσαμε ψηλά κι ανεβήκαμε κι εμείς με αβέβαια βήματα τα σκαλοπάτια της σκάλας και  ανυψώσαμε το βαρύ σκοτεινό αντικείμενο, ενώ ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό μας και είχαμε τη χαρακτηριστική αγωνία στην έκφρασή μας που κάτι μακρινό και άσχετο θύμιζε, και τελικά το στερεώσαμε και μετά κατεβήκαμε και υποχωρήσαμε για να εποπτεύσουμε το έργο μας από μακριά,    τότε  είδαμε ότι το είχαμε καρφώσει στραβά και μας κατέλαβε η ταραχή.

 

Πρέπει τώρα να επιχειρήσουμε την αποκαθήλωση, είπαμε, αλλά είχαμε ήδη κουραστεί και η πίστη μας είχε ελαφρά κλονιστεί, οπότε αποφασίσαμε να το αφήσουμε έτσι στραβωμένο ελπίζοντας ότι η κουρτίνα πέφτοντας θα διασκέδαζε την εντύπωση. Και αυτό κάναμε.

 

Μετά από καιρό, είδες, είπαμε μεταξύ μας, κανείς δεν πρόσεξε την υπέρβαση του μέτρου. Και στο κάτω κάτω, παρηγορηθήκαμε, ποιος είναι αυτός που κάρφωσε ποτέ κουρτινόξυλο με γεωμετρική ακρίβεια...

 

Ευαισθησία

 

Απέχτησα εν τέλει

μια τεράστια ευαισθησία.

Τώρα, πριν με αφανίσει,

πρέπει οπωσδήποτε

να την απολιθώσω.

"Ο πειρασμός του ερημίτη Χάρτμουτ Λιμπέργκερ" εκδ. Ιωλκός. Απόσπασμα.

 

Ο Πειρασμός επισκέπτεται για τρίτη και τελευταία φορά τον Χάρτμουτ και προσπαθεί να τον σαγηνέψει ανακινώντας  τις βίαιες δυνάμεις της ψυχής του.

 

Ο Χάρτμουτ ξανακάθισε στο σκαμνί του.

-Λέγαμε λοιπόν για τη Μαρία, είπε ο Κρον.

-Ναι, γι’ αυτήν λέγαμε, επανέλαβε ο Χάρτμουτ σκύβοντας το κεφάλι και κοιτάζοντας το πατημένο χώμα της καλύβας του. Όπως ξέρεις, Κρον, δεν είμαι πια δικός σου. Έχω ορκιστεί να μην ξαναπλησιάσω γυναίκα.

Οβιδίου "Μεταμορφώσεις": Φιλήμων και Βαυκίς, μια ιστορία αιώνιας αγάπης

 

 

 

(…)

Άπειρη, χωρίς τέλος είναι

των θεών η δύναμη

και ό,τι εκείνοι θέλησαν

έχει πραγματωθεί.

Κι αν κάποιος αμφιβάλλει:

 

Στους λόφους της Φρυγίας

γύρω από χαμηλό τοιχάκι

στέκεται μια βελανιδιά

δίπλα σε μια φιλύρα.

Εγώ ο ίδιος τα έχω δει,

όταν με έστειλε ο Πιτθέας

στου Πέλοπα τη χώρα

που εκείνο τον καιρό

βασίλευε ο πατέρας του.

 

"Οι Αποκλίνοντες". Κριτική του Γιώργου Αράγη

 

Ο κριτικός λογοτεχνίας κ. Γιώργος Αράγης είχε την καλωσύνη να μου στείλει τις πρώτες εντυπώσεις του από το μυθιστόρημά μου "Οι Αποκλίνοντες".

Ἀγαπητή κ. Βασιλάκου, καλησπέρα. 

Διάβασα τό βιβλίο σας καί σᾶς γράφω τίς πρῶτες ἐντυπώσεις μου.

α) Πρόκειται γιά ἕνα μυθιστόρημα πού διαβάζεται ἄνετα, καθώς εἶναι διατυπωμένο μέ λαγαρό λόγο, μέ ἄψογη ἑνότητα γλώσσας, μέ μικρές περιόδους, χωρίς φραστικά στραμπουλήγματα καί ἀφηρημένες ἀοριστίες.

β) Ἡ ἱστορική ἐποχή, ὡς κατώφλι στόν Βυζαντινό Μεσαίωνα, δίνεται μέ πολλά στοιχεῖα. Τέτοια πού σέ μεγάλο βαθμό μᾶς εἶναι ἄγνωστα. Σημασία ἔχει, ἀφόσον μιλοῦμε γιά μυθιστόρημα, ὅτι δίνονται μέ πράξεις καί γι᾿ αὐτό πειστικά.

γ) Τά κύρια πρόσωπα, Μπααράμ, Λεύκιος, Σαβίνα, Συμεών, κ.λπ., ὡς χαρακτῆρες διαγράφονται μέ πολλή σαφήνεια, μέσα κυρίως ἀπό τίς ἐνέργειές τους. Ἐξαιρετικό πλεονέκτημα, μιά καί ὁ ἀναγνώστης βρίσκεται μπροστά σέ «κατακτημένο» ἀνθρώπινο πληθυσμό, ὥστε νά τό δέχεται χωρίς ἀντιστάσεις. 

δ) Γιά μένα ὁ Σωσίθεος εἶναι συζητήσιμος. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος βρέθηκε μέσα σ᾿ ἕνα μόσμο αἱρέσεων, ὅπου τά πάντα μποροῦσε νά γνωρίσει καί νά δοκιμάσει. Μέγα δῶρο θά ἔλεγε κανείς. Πράγματι, ἀλλά μέ μιά διαφορά: ὅτι ζοῦσε καί δοκίμαζε τά πάντα, ἐμπειρικά μέν, ἐπιφανειακά δέ. Ἐσωτερικά ὁ ἴδιος ἔμεινε ἀνάλλαχτος. Θά μποροῦσε μέσα ἀπό αὐτά πού εἶδε καί ἔπαθε νά γίνει ἀπό Παῦλος Σαῦλος καί κάτι περισσότερο. Νά ἔχουμε στό πρόσωπό του ἕναν μικρό Μίσκιν ἤ ἕναν μικρό Δαίδαλο ἤ μιά μικρή Μποβαρύ ἤ κάποιον μέ ὁρισμένη ἐσωτερική ἀλλαγή, πού μπῆκε στό καμίνι πέτρα καί βγῆκε ἀσβέστη ἤ τσιμέντο, ὄχι πάλι πέτρα.  Ὅμως ὁ Σωσίθεος πεθαίνει, ὀντολογικά, ἀπαράλλαχτος. Ἔτσι, σέ μένα τουλάχιστο, ἡ ὑπόθεση Σωσίθεος στάθηκε τό ἀδύνατο σημεῖο στό μυθιστόρημά σας.

Κατά τά ἄλλα, ὅλα ἐξαιρετικά.

Πολύ φιλικά.

Γιῶργος Ἀράγης.

Τον ευχαριστώ από καρδιάς.

Ιφιγένεια

 

 

Με θάρρος προχώρησε η Ιφιγένεια στη γνωστή σφαγή της.

Ήταν αυτό που λέμε πραγματική βασιλοκόρη, με συναίσθηση δηλαδή του υψηλού της χρέους. Έκλαψε λίγο στην αρχή, όταν της είπαν την τρομερή αλήθεια. Πως την έφεραν στην Αυλίδα όχι για να παντρευτεί τον ωραίο Αχιλλέα, αλλά για να γίνει σφαχτάρι στη θεά. Ύστερα σκούπισε τα δάκρυά της και σήκωσε περήφανα το κεφάλι.

 

«Για την τιμή των Ατρειδών και για τη δόξα των Αχαιών δέχομαι να θυσιαστώ», είπε.

 

Με κλάματα και με κρυφό καμάρι την ετοίμασαν οι δικοί της.

 

Αλλά η ιστορία είναι ατελής. Δεν κατέγραψε το τελευταίο συναίσθημα της κόρης, αυτό που ένιωσε μια στιγμή, πριν περάσει στην αθανασία.

 

Συνέβη δηλαδή εκείνη τη μοιραία στιγμή, καθώς ο ιερέας την άρπαζε απ’ τα μαλλιά με το ένα χέρι και με το άλλο κατέβαζε ορμητικά το ξίφος στο  λαιμό της, συνέβη να διασταυρωθεί το βλέμμα της με το παγερό βλέμμα του Αχιλλέα.

 

Ώστε ο επιθανάτιος ρόγχος της κατόπιν δεν είχε τίποτα το ηρωικό.