Ήθη και έθιμα

Δεν έχω συναντήσει όμοιό μου τόσα χρόνια που περιφέρομαι σ’ αυτόν τον κόσμο που να μένει τόσο αδιάφορος, μα τόσο πολύ αδιάφορος στα ήθη και τα έθιμα του τόπου του.

Δεν τα περιφρονώ, δεν τα αντιπαθώ, απλώς μου είναι αδιάφορα. Κάποτε μια φίλη μου – που είναι ΚΚΕ και άθεη – μου χάρισε παραμονές Χριστουγέννων ένα πολύ μικρό πλαστικό χριστουγεννιάτικο δεντράκι, σαν μπιμπελό ήταν, «για να πάρει το σπίτι σου ένα κάπως χριστουγεννιάτικο χρώμα», όπως μου εξήγησε. Από ευγένεια το έβαλα σε μιαν άκρη και με το τέλος των εορτών το πέταξα. Μέσα στο σπίτι μου δεν ήθελα έθιμα. Έξω από το σπίτι μου τα έβρισκα χαριτωμένα αλλά ως εκεί.

Με λίγα λόγια ποτέ δεν τήρησα κανένα έθιμο και καμιά μέρα δεν μου φαίνεται ξεχωριστή από την προηγούμενη. Βαριέμαι τις ευχές, βαριέμαι τις γιορτές, βαριέμαι οτιδήποτε που δεν έχει σχέση με την καθημερινή ημέρα και τους καθημερινούς ρυθμούς της. Κάτι παθολογικό θα είναι μάλλον.

Και όχι, δεν μελαγχολώ τις γιορτινές ημέρες. Παλιά δυστροπούσα λιγάκι, γιατί με έβγαζαν από τη σειρά μου. Τώρα απλώς τις αγνοώ. Κάνω ό,τι κάνω και τις άλλες μέρες.

Τώρα λοιπόν που γίνεται τόση φασαρία με το Πάσχα, με τις εκκλησίες, με τα αρνιά στη σούβλα και τα λοιπά γραφικά, παρακολουθώ αμέτοχη. Δεν με ενδιαφέρει το θέμα. Καθόλου.

Όσο για το Άγιο Φως, αυτό το έθιμο που μας κοστίζει τόσο ακριβά (άκου να πετάει ολόκληρο αεροπλάνο για να πάει και να μας το φέρει, λες και είναι κάτι σπάνιο, ένα τσαφ κάνεις με τον αναπτήρα και έχεις φως όποτε θέλεις) με εκνευρίζει αφάνταστα που βλέπω να το υποδέχεται η Πολιτεία με τιμές αρχηγού κράτους. Θα γελούσε κι ο Χριστός εκεί επάνω με τα καμώματά μας.

Όμως με ενδιαφέρει ο λοιμός και θυμώνω με τους ζηλωτές που ντε και καλά πρέπει να τηρήσουν τα έθιμα και να διασπείρουν τον ιό.

Καθήστε σπίτι σας και φάτε το αρνί σας φουρνιστό. Και ανταλλάξτε ευχές του αέρα που η πραγματικότητα αγνοεί εντελώς.

Εγώ προγραμματίζω φακές για τη συγκεκριμένη μέρα.