Απαγορεύονται οι λέξεις

Μπορούμε να επέμβουμε με πολλούς τρόπους στην ανθρώπινη ομιλία και να αναγκάσουμε τους άλλους να μη χρησιμοποιούν λέξεις που θεωρούνται προσβλητικές. Το κακό είναι όμως ότι αυτές οι απαγορευμένες λέξεις συνεχίζουν να υπάρχουν. Είτε τις λέμε είτε όχι, αυτές έχουν καταγραφεί στη μνήμη μας και, αν τυχόν χρειαστεί, τις επαναφέρουμε στον λόγο μας, όταν θέλουμε να εκφραστούμε καίρια και με σαφήνεια.

Μερικές από αυτές μάλιστα θριαμβεύουν υπογείως, όταν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να απευθυνθούμε σε σοβαρό ή σοβαροφανές κοινό. Όλες πχ οι χυδαίες λεγόμενες λέξεις, τα ου φωνητά, που έχουν σχέση με τη σεξουαλική μας δραστηριότητα βρίσκονται στην άκρη της γλώσσας μας και, αν κρίνουμε ότι όσοι μας ακούν ή μας διαβάζουν είναι εξοικειωμένοι με αυτές, τις ξεστομίζουμε με άνεση.

Μπορεί να θεωρείται ανάρμοστη και να μην επιτρέπεται η δημόσια εκφορά τους, αλλά οι λέξεις αυτές είναι καταγεγραμμένες στα λεξικά μας κι εμείς με πολλή ευχαρίστηση ή με οργή, αναλόγως της περίπτωσης δηλαδή, τις λέμε ή τις γράφουμε και εκτονωνόμαστε.

Δεν πα να είναι χυδαίες; Εμείς θα τις πούμε. Συχνά μάλιστα πρόκειται για ωραιότατες βρισιές  που μπορούμε να απευθύνουμε στον αντίπαλό μας, στον εχθρό μας, σε όποιον τέλος πάντων αντιπαθούμε. Και σπανίως κινδυνεύουμε να μπλέξουμε, καθώς και ο άλλος από απέναντι θα μας απευθύνει παρόμοιες.

Έτσι η μάνα μας έχει γ… παρντόν, έχει συνευρεθεί με πολλούς αντιπάλους μας, το ίδιο και όλο μας το σόι, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να γ… παρντόν, να συνευρίσκεται με τους εκάστοτε εχθρούς μας. Κι εμείς παρομοίως, δεν χάνουμε ευκαιρία να γ… παρντόν, να συνευρεθούμε με όλη την οικογένεια του εχθρού μας.

Εκτός αυτού αφοδεύουμε συχνότατα ο ένας επί του άλλου και δεν παραλείπουμε να αλληλοχαρακτηριζόμαστε μαλ…, παρντόν, αυτοερωτικοί, που… παρντόν, γκέι, κουφ… παρντόν, ιερόδουλες, βρωμ… παρντόν, ακάθαρτοι, γυφ… παρντόν, ρομά και άλλα γραφικά.

Είναι απαγορευμένες λέξεις που όμως τα ξεροκέφαλα λεξικά επιμένουν να καταγράφουν και ο λαός επιμένει να χρησιμοποιεί σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Τώρα όμως τελευταία οι απαγορεύσεις έχουν ενταθεί και πρέπει να έχουμε το νου μας. Γιατί μπορεί να πεις για κάποιον ότι είναι μαλ… παρντόν, ευτοερωτικός, αλλά, αν τον πεις λαθρομετ…(δεν τολμώ να γράψω ολόκληρη αυτή τη χυδαία λέξη), τότε μπορεί να προκληθεί μεγάλος σαματάς και να σε μηνύσει κάποιος γέροντας ιεροεξεταστής.

Το πράγμα είναι σοβαρό. Προ καιρού ένας γελοιογράφος δέχτηκε σφοδρή επίθεση, επειδή κορόιδευε τις χοντρές. Είναι πολύ χοντρό να πεις κάποια χοντρή και καλό είναι να παραλείψουμε και αυτή τη λέξη από το λεξιλόγιό μας, αν θέλουμε να τα έχουμε καλά με τον κόσμο – και με τις χοντρές.

Ας τις λέμε πληθωρικές, είναι ωραία, ακίνδυνη λέξη και προσωπικά με βολεύει, καθότι και εγώ είμαι χον… παρντόν, πληθωρική.

Προσοχή επίσης μην αποκαλέσουμε κάποιον καθυστερημένο διανοητικά, διότι έτσι προσβάλλουμε τους καθυστερημένους διανοητικά. Ας τον πούμε άνθρωπο με περιορισμένη χρήση του εγκεφάλου του. Δεν έχει βέβαια την ίδια γλύκα να πεις σε κάποιον: «Κάνεις περιορισμένη  χρήση του εγκεφάλου σου» από το να του πεις: «Είσαι καθυστερημένος», αλλά τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να προσβάλλουμε τους διανοητικά καθ… παρντόν, αυτούς που κάνουν περιορισμένη χρήση του εγκεφάλου τους.

Προβλέπω ότι οι απαγορεύσεις θα συνεχιστούν με ταχύτατες εξελίξεις στο μέλλον.

Παραδείγματος χάριν δεν θα πούμε ποτέ τον κοντό κοντό, όπως αποκαλούσε η Βασιλειάδου τον Ρίζο. Αν θυμάστε, στη γνωστή ταινία ο πολίτικαλι κορέκτ Αυλωνίτης τής το απαγόρεψε. Τον κοντό θα τον λέμε όχι πολύ ψηλό.

Συζητά ας πούμε ο Γιώργος με τη Στέλλα και της προξενεύει κάποιον φίλο του:

-Πώς σου φαίνεται ο Σάκης; Σου αρέσει;

-Χμ, δεν ξέρω, είναι πολύ όχι πολύ ψηλός.

Επίσης δεν θα πούμε ποτέ τον άσχημο άσχημο. Θα τον λέμε άνθρωπο με ιδιαίτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.

-Εντάξει, δεν σου αρέσει ο Σάκης. Ο Μάκης;

-Τι να σου πω, είναι άνθρωπος με ιδιαίτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.

Τον φαλακρό ας τον λέμε άτομο με λεία επιφάνεια κρανίου.

-Ούτε ο Μάκης σ’ αρέσει. Τέλος πάντων. Για τον Τάκη τι γνώμη έχεις;

-Α, ο Τάκης, μπα όχι… αυτός έχει λεία επιφάνεια κρανίου.

Ο Γιώργος έχει αρχίσει να εκνευρίζεται και ο διάλογος υπάρχει κίνδυνος να παρεκτραπεί και να ακουστούν χυδαιότητες. Αλλά όχι. Οι άνθρωποι προσέχουν σήμερα, όταν ανοίγουν το στόμα τους:

-Άντε τώρα, μη συνευρεθώ με όλη σου την οικογένεια, κανένας δεν σ’ αρέσει;

-Ε, τι να κάνουμε, τέτοιους φίλους που μου προτείνεις να τους αφοδεύσω όλους.

-Καλά κι εσύ δεν κοιτάς τον καθρέφτη σου; Τι θέλεις; Μια πληθωρική είσαι, δεν το βλέπεις;

-Έλα τώρα, σε παρακαλώ, μην γίνεσαι αυτοερωτικός.

-Εγώ φταίω που κάθομαι και ασχολούμαι με μια που κάνει περιορισμένη χρήση του εγκεφάλου της.

-Αφόδευσέ με, ρε ρομά, μιλάς κι εσύ που από την τσιγκουνιά σου δεν έχεις γκόμενα να συνευρεθείς.

 -Άντε συνευρέσου εσύ, δεν ξαναασχολούμαι μαζί σου. Να πας στις φίλες σου τις ακάθαρτες να σου βρουν κανέναν να σε συνευρέσει.

-Ακάθαρτη είναι η μάνα σου, ρε αυτοερωτικέ, που θα πεις ακάθαρτες τις φίλες μου!

-Τη μάνα μου είπες ακάθαρτη, μωρή ιερόδουλη; Θα σου συνευρέσω τη μάνα σου και τον πατέρα σου τον γκέι!

Να μην τα πολυλογούμε, μια καλή φιλία χάλασε. Χάλασε όμως κόσμια και με ευπρέπεια, χωρίς χυδαίες λέξεις. Δηλαδή όχι ακριβώς. Διότι εκεί παραδίπλα καραδοκούσε ο γέροντας ιεροεξεταστής και τους έριξε τη μηνυσάρα, καθότι εν τη ρύμη του λόγου τους ξεστόμισαν δυο απαγορευμένες λέξεις:

«Γκόμενα» αντί για ερωτική φίλη.

«Μωρή» αντί για απλοϊκή.