Κλιματική αλλαγή και πέντε παγκόσμιες πανωλεθρίες

Άνοδος της θερμοκρασίας, λιώνουν οι πάγοι, καύσωνες σε βόρειες κρύες χώρες, ανεβαίνει η στάθμη της θάλασσας, πολιτείες θα χαθούν κάτω από τα νερά. Ραγδαίες βροχοπτώσεις εκτός εποχής, πλημμύρες, πνιγμοί, καταστροφές περιουσιών, κατολισθήσεις. Ξηρασίες. Εκτεταμένες φωτιές σε πανάρχαια δάση. Τυφώνες. Τα ύστερα του κόσμου.

Έτσι βιώνουμε οι άνθρωποι του παρόντος μια ήπια κλιματική αλλαγή που είναι άγνωστο, αν θα συνεχίσει να είναι τόσο ήπια. Αν τα πράγματα χειροτερέψουν, δεν ξέρουμε πού θα καταλήξει η ανθρωπότητα. Λέτε να χαθεί το είδος μας; Διότι, εδώ που τα λέμε, αυτό κυρίως μας ανησυχεί, τι θα απογίνει το είδος μας. Ε, όχι και να εξαφανιστούμε εμείς, η κορωνίς της δημιουργίας! Πάει πολύ! Ένα τέτοιο τέλος θα ήταν πολύ ντροπιαστικό, πολύ άδοξο για τον Έμφρονα Άνθρωπο.

Η Φύση ωστόσο δεν δίνει δεκάρα για τον Έμφρονα Άνθρωπο ή καλύτερα δεν κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα σε αυτόν και στον γαιοσκώληκα. Επομένως, αν οι συνθήκες ευνοήσουν μια μεγάλη κλιματική αλλαγή, κάποια φυτικά και ζωικά είδη θα εξαφανιστούν, κάποια θα καταφέρουν να επιζήσουν και κάποια νέα θα εμφανιστούν.

Η ζωή συνεχίζεται, όπως λέμε εμείς οι άνθρωποι, όταν γυρίζουμε από μια κηδεία. Αυτό λέει και η Φύση. Η ζωή με άλλες μορφές συνεχίζεται, διότι, όπως βλέπουμε, είναι ένα πολύ επίμονο φαινόμενο που καταφέρνει να διατηρείται παρά τις κοσμοϊστορικές καταστροφές που συντελούνται στο γήινο περιβάλλον.

Όπως διάβασα, γιατί δεν το ήξερα, μέχρι σήμερα η ζωή στη Γη δέχτηκε πέντε πολύ ισχυρά πλήγματα που είχαν ως αποτέλεσμα να εξαφανιστεί το μεγαλύτερο μέρος των υπαρχόντων ειδών.

Οι αιτίες που προκάλεσαν αυτές τις πέντε πανωλεθρίες είναι ποικίλες: Ηφαιστειακές εκρήξεις, συγκρούσεις με αστεροειδείς, πτώση της στάθμης της θάλασσας, μεγάλη άνοδος ή μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας, εκρήξεις μεθανίου και ανοξικά φαινόμενα με τους ωκεανούς της Γης να χάνουν το οξυγόνο τους.

Κάθε φορά όμως, μετά την τραγωδία, έμενε  μια μαγιά, από την οποία ξεπηδούσαν σιγά σιγά νέα είδη ζωής.

Το πρώτο πλήγμα συνέβη πριν 438 εκατομμύρια χρόνια. Το 84-85% των ειδών του πλανήτη εξαλείφθηκε. Επρόκειτο προφανώς για μια πανωλεθρία, αλλά τι σημασία έχει; Το υπόλοιπο 15% ήταν υπεραρκετό για να αναπληρώσει το κενό. Σύντομα η Γη γέμισε πάλι από ζωή.

Κι εκεί που πήγαιναν όλα καλά, έρχεται το δεύτερο πλήγμα 71 εκατομμύρια χρόνια αργότερα. Καταστρέφεται το 74-83% των ειδών. Νέα πανωλεθρία, αλλά το επίμονο φαινόμενο ξέρει να τα βγάζει πέρα, επειδή είναι πολύ επίμονο. Η ζωή συνεχίζεται λοιπόν.

Περνούν 87 εκατομμύρια χρόνια με σχετική ησυχία και ασφάλεια και ιδού το τρίτο πλήγμα, αυτή τη φορά πολύ ισχυρότερο: το 95% των ειδών χάθηκε από προσώπου Γης και απόμεινε ένα 5% που έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του.

Μια χαρά τα πήγε όμως στα επόμενα 72 εκατομμύρια χρόνια, εξαπλώθηκε το επίμονο φαινόμενο εκ νέου σε όλο τον πλανήτη και χάρηκε πολύ ο Δημιουργός που διασώθηκε το επινόημά του, διότι κατά βάθος ήξερε πως το επίμονο φαινόμενο θα έδινε κάποια στιγμή τον Έμφρονα Άνθρωπο και γι’ αυτόν γινόταν όλη αυτή η φασαρία.

Παρ’ όλα αυτά, αφού ολοκληρώθηκε ο κύκλος των 72 εκατομμυρίων ετών, νέο πλήγμα, το τέταρτο, χτύπησε τη ζωή αλύπητα. Το 79% των ειδών αποδεκατίστηκε.

Ε και; Έμεινε ένα σεβαστό ποσοστό ζωής, 21%, που ανέλαβε εκ νέου πρωτοβουλίες. Τα είδη πολλαπλασιάστηκαν και εξαπλώθηκαν και κατακυρίευσαν τη Γη και όλα ήταν πάλι μια χαρά.

Το πέμπτο και τελευταίο πλήγμα κατά της ζωής συνέβη πριν 65 εκατομμύρια χρόνια. Ξανά το 75% των ειδών πήρε πόδι από τον πλανήτη μας και απέμεινε ένα 25% που ανέλαβε την ιερή αποστολή. Με επιμονή και υπομονή έφτιαξε έναν νέο κόσμο με νέα είδη και κάπου εκεί προς το τέλος έφτιαξε και τον Έμφρονα Άνθρωπο που τόσο ανυπόμονα περίμενε ο Δημιουργός.

Όπως όμως φαίνεται, τον απογοητεύσαμε τον Δημιουργό. Άλλα περίμενε από μας και άλλα κάναμε εμείς. Ήρθε επομένως η ώρα να πάρουμε κι εμείς πόδι με ένα νέο έκτο πλήγμα.

Αλλά, ας μην ανησυχούμε. Το επίμονο φαινόμενο της ζωής είναι εδώ. Μετά την καταστροφή θα έρθουν νέα είδη να απολαύσουν αυτόν τον θαυμάσιο πλανήτη τρώγοντας το ένα το άλλο και ανάμεσα σ’ αυτά θα είναι σίγουρα και κάποιο είδος ζώου που θα πάρει τη θέση του Έμφρονος Ανθρώπου.

Ολική καταστροφή της ζωής;

Μπα, δεν το βλέπω για τα προσεχή δισεκατομμύρια χρόνια.