Να κλείσει το Αττικό Πάρκο

Αυτό το Αττικό Πάρκο από την αρχή της λειτουργίας του το είδα με αντιπάθεια. Κάτι άκουσα, κάτι μου είπαν, δεν θυμάμαι τώρα, πάντως δεν μου άρεσε.

Στη συνέχεια άρχισαν να έρχονται τα νέα, δυσάρεστα όλα και ενοχλητικά. Ούτε αυτά τα θυμάμαι, επειδή η μνήμη μου τα απέρριψε αμέσως – πάντα σβήνω από τη μνήμη μου περιπτώσεις κακοποίησης ζώων, γιατί δεν τις αντέχω.

Τώρα ήρθε και το τελευταίο, σκότωσαν λέει δυο ιαγουάρους, δυο υπέροχα αιλουροειδή που η φύση τα έφτιαξε για να ζουν ελεύθερα μακριά από τον ανθρώπινο πολιτισμό. Σκότωσαν τα δυο αιχμάλωτα ζώα, επειδή δεν μπορούσαν, λέει, να κάνουν διαφορετικά. Μετά τη θλίψη και την οργή μου γι’ αυτή τη βαρβαρότητα σκέφτηκα ότι τουλάχιστον έτσι τα ελευθέρωσαν από την αιχμαλωσία τους, από την κακή ζωή που τους επιφυλάξαμε εμείς εδώ οι τριτοκοσμικοί που ακόμα φτιάχνουμε ζωολογικούς κήπους με κλουβιά για να δείχνουμε στα παιδάκια μας ταπεινωμένα, σκλαβωμένα ζώα.

Κάποτε οι πρόγονοί μας, αυτοί που επαίρονταν για την ανωτερότητα του ανθρώπου, έφερναν ζώα «εξωτικά» και τα περιέφεραν στα στάδια προς τέρψη του λαού και μετά οι νταήδες του υποκόσμου – μονομάχους τους λέμε – τα σφαγίαζαν μπροστά στο ξέφρενο από ενθουσιασμό κοινό.

Αργότερα ο ανώτερος άνθρωπος επινόησε τους ζωολογικούς κήπους. Εκεί τα ελεύθερα ζώα της φύσης, αιχμάλωτα και με αφαιρεμένη τη ζωική τους ορμή, με ευνουχισμένα τα ένστικτά τους κάθονταν αδρανή στα κλουβιά τους για να απολαύσει ο ανώτερος άνθρωπος και τα παιδάκια του ένα ασφαλές θέαμα της φύσης και των θηρίων της.

Παράλληλα είχαμε και τα τσίρκα, αυτό το κολαστήριο των ελεύθερων ζώων. Και πάλι εδώ ο ανώτερος άνθρωπος και τα παιδάκια του απολάμβαναν το μεγαλόπρεπο θέαμα των υποταγμένων θηρίων που στολισμένα με κορδέλες και άλλες αηδίες υπάκουαν ταπεινωμένα τους θηριοδαμαστές τους. Αφού εννοείται προηγουμένως είχαν περάσει μαρτύρια, μέχρι να μάθουν το νούμερό τους.

Όσο για τον γύφτο με την αρκούδα, σας παραπέμπω στο διήγημα του Μιχαήλ Μητσάκη «Αρκούδα»:

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSB106/544/3561,14835/

Διαβάστε το και είμαι σίγουρη πως θα κλάψετε, όπως έκλαιγα κι εγώ κάθε φορά που το διάβαζα στους μαθητές μου.

Τέλος πάντων, ο ανώτερος άνθρωπος κάποια στιγμή στις ανεπτυγμένες κοινωνίες συνειδητοποίησε το έγκλημά του και αντί για τους ζωολογικούς κήπους-κολαστήρια στράφηκε στα εκτεταμένα πάρκα που καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις γης και όπου τα ελεύθερα ζώα ζουν κατά φύση. Όποιος θέλει να τα δει, θα πάει εκεί με οδηγό και θα είναι μέσα στο αυτοκίνητό του. Αν βγει από αυτό, μπορεί και να μην ξαναγυρίσει, γιατί τα ελεύθερα ζώα δεν γνωρίζουν ότι έχουν απέναντί τους τον ανώτερο άνθρωπο και θα τον αντιμετωπίσουν, όπως τούς έχει ορίσει η φύση.

Δεν έχω πάει στο Αττικό Πάρκο ούτε και θα πάω ποτέ. Και συνιστώ σε όλους να το αγνοήσουν. Όταν κακοποιούνται και πεθαίνουν εκεί δελφίνια, αυτά τα γλυκύτατα ζώα που εξ ενστίκτου αγαπούν τον άνθρωπο, όταν σκοτώνονται εν ψυχρώ οι ιαγουάροι, επειδή οι αρμόδιοι αποδεικνύονται ανίκανοι και όταν συμβαίνουν και άλλα που σκόπιμα αγνοώ, για να μη συγχύζομαι, τότε είναι φανερό ότι αυτό το Αττικό Πάρκο, μόνο πάρκο δεν είναι.

Να κλείσει.