"Ανθίζει η δυστυχία"

Μπορεί να είναι ένα μαύρο σύννεφο

η δυστυχία,

ο πετρωμένος κόσμος γύρω,

η απουσία των ήχων,

οι άνθρωποι που έγιναν σκιές,

η ίδια μέρα που ξημερώνει κάθε μέρα.

Μπορεί να είναι κι άλλα πράγματα,

μια άγρια φωτιά ας πούμε

που έρχεται από τα έγκατα της γης

ή ένα ουρλιαχτό

που κατεβαίνει αντίστροφα,

άπραγες νύχτες δίχως σκέψεις,

φωτάκια που αναβοσβήνουν μακριά

κι ο νους τα έχει αγαπήσει απελπισμένα.

Ανθίζει η δυστυχία

εκεί που βρίσκει χώμα γόνιμο

κι έχει ο τόπος όλος

μια γοητεία απερίγραπτη,

γι’ αυτό αγάπησέ την.

Σε διάλεξε,

σε έκανε εκλεκτό της,

χρέος σου είναι επομένως

κι εσύ να την τιμάς.

Η απογοήτευση του Λαμαρτίνου, όταν ήλθε στην Ελλάδα

Το 1832 ο Λαμαρτίνος ξεκινά ένα ταξίδι στην Ανατολή. Τις εντυπώσεις του θα τις περιγράψει στο βιβλίο του “Voyage vers l’ Orient” που θα εκδοθεί το 1835. Ανάμεσα στις άλλες χώρες που επισκέφθηκε ήταν και η Ελλάδα.

Όμως, άλλα περίμενε να βρει εδώ ο ποιητής και άλλα βρήκε. Ξεκίνησε με τον ενθουσιασμό του ρομαντικού που θα ερχόταν σε μια τόσο δοξασμένη χώρα και σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα αυτός ο ενθουσιασμός ψαλιδιζόταν, μέχρι που μετατράπηκε σε καθαρή απελπισία. «Τετέλεσται!» γράφει αποκαμωμένος στις σημειώσεις του, «Χώρα της αποκάλυψης που μοιάζει χτυπημένη από κάποια θεϊκή κατάρα».

Ευχαριστίες

  Κάτι καλό συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα και αυτό το οφείλουμε στα λούμπεν στοιχεία που καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας κάθε χρόνο, σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου, στην ελληνική αστυνομία που αρνείται να συλλάβει έστω έναν από αυτούς τους ταραχοποιούς και στις εκάστοτε κυβερνήσεις που παρέμειναν και παραμένουν αδρανείς στο φαινόμενο.

Έτσι καταφέραμε επιτέλους και πιάσαμε πάτο και η κοινή γνώμη εμφανίστηκε φέτος εν ομονοία αγανακτισμένη. Οι ταραξίες έπαψαν να είναι συμπαθείς, καθώς κάθε χρόνο αποθρασύνονταν όλο και πιο πολύ,  μέχρι που πια στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου ξεπέρασαν τα όρια υπομονής ολόκληρης της κοινωνίας.

Αν κάποιοι στο παρελθόν τούς έβλεπαν με κατανόηση ή ανοχή ή και συμπάθεια, σήμερα μόνο οι όμοιοί τους τούς υπερασπίζονται. Η κοινή γνώμη είναι πλέον φανερά εχθρική απέναντί τους.

Ευχαριστίες σε όσους τόσα χρόνια αγωνίστηκαν να ενώσουν μια διασπασμένη κοινή γνώμη: στα λούμπεν στοιχεία, στην αστυνομία και στις κυβερνήσεις, δεξιές και αριστερές.

Η δημόσια κουλτούρα της χούντας

Δεν πολιτικολογώ, κοινωνιολογώ.

Συγγενείς αριστερούς δεν είχα ούτε φίλους, ώστε να μπορώ τώρα να καταθέσω μαρτυρίες για τη μεταχείρισή τους επί χούντας. Επίσης ήμουν πολύ νέα, όταν μας επιβλήθηκε το καθεστώς, και η πολιτική δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε τότε άμεσα.

Μοχθηρές μητέρες - πατεράδες θύματα

Μάνα είναι μόνο μία. Αλλά και πατέρας είναι μόνο ένας. Αυτό το δεύτερο συνήθως το ξεχνάμε, επειδή υπάρχουν πατεράδες που εγκαταλείπουν την οικογένεια, έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις, δεν δίνουν χρήματα για να ζήσουν η γυναίκα και τα παιδιά τους, είναι βίαιοι, είναι αδιάφοροι.

Όχι πως όλες οι μανάδες είναι πρότυπα στοργής και αφοσίωσης, έχουμε κι εδώ περιπτώσεις αστοργίας, σκληρότητας, αδιαφορίας προς την οικογένεια και τα παιδιά, αλλά τα ποσοστά είναι συγκριτικά πολύ χαμηλότερα.

"Οι κατευθυντήριες"

                                    Odd Nerdrum

                                                    

Μέρος πρώτο:

Ορίστηκαν  εδώ

οι κατευθυντήριες.

Μέρος δεύτερο:

Το πρόγραμμα αρχίζει

να υλοποιείται.

Μέρος τρίτο:

Βγαίνουν απ’ τα σκοτάδια

σχήματα παράξενα,

επικρατεί μια σύγχυση,

καθώς ανακατεύονται

με οράματα,

με ευγενείς σκοπούς,

και άλλα συναφή.

Μέρος τέταρτο:

Αποδοχή.

Οι δύο κόσμοι

συνυπάρχουν,

τραβάει προς τα πάνω ο ένας,

ο άλλος προς τα κάτω.

Επικρατεί

μια εύθραυστη ισορροπία.

Μέρος πέμπτο:

Ελαττώνεται το φως,

τίποτα ανησυχητικό ωστόσο ακόμα.

Μέρος έκτο:

Η ισορροπία ανατρέπεται,

σταδιακά αποσύρεται το φως.

Μέρος έβδομο:

Πώς γίνεται να ζω,

εφόσον σπαταλήθηκε

όλο το οξυγόνο,

πότε έγινα σκιά

που περιφέρεται

σε ένα κόσμο αλλότριο;

Μα είναι οι κατευθυντήριες,

είναι οι καταραμένες

αυτές κατευθυντήριες

που προσδιόρισαν

το μέλλον μου,

αυτό
που τώρα είναι το παρόν μου.

Ένας βαθύς γκρεμός

που με καλεί

να πέσω.

Μια στιγμή πριν απ' τον θάνατο

Το γεγονός ότι όλοι εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί και δεν έχουμε αναχωρήσει για το υπερπέραν πριν την ώρα μας  οφείλεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, με το οποίο μας εφοδίασε η φύση, όταν ακόμα βρισκόμασταν στην κοιλιά της μητέρας μας.

Καθώς ζούμε σε ένα άκρως επικίνδυνο για την ασφάλειά μας κόσμο, το ένστικτο αυτό μάς έχει σώσει ήδη πολλές φορές από θανάσιμο κίνδυνο και θα το κάνει ακόμα κι άλλες πολλές φορές, άσχετα αν εμείς μπορεί να μη θυμόμαστε όλες τις περιπτώσεις.