Μην κλαίτε μόνο για όσους πνίγoνται

Προ ημερών είδα στο ρωσικό κανάλι RT ένα βίντεο ντοκουμέντο που αναφερόταν σε νεαρούς αλλοδαπούς που περιφέρονται στα κεντρικά σημεία της Αθήνας, γίνονται βαποράκια, κλέβουν κινητά και τα πουλούν, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε μεσόκοπους ομοφυλόφιλους και κοιμούνται στα παγκάκια της πόλης και στα πάρκα.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν: είμαστε ως λαός πολύ, μα πολύ πρόβατα, αφού εδώ, μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται μια κοινωνική τραγωδία που αγνοούμε, εφόσον τα ΜΜΕ δεν μας ενημερώνουν σχετικά, ξέρουμε όμως να φωνάζουμε για τραγωδίες μακρινές, όπου δεν μπορούμε να επέμβουμε.

Η δεύτερη σκέψη μου ήταν: εμείς τα πρόβατα αγνοούμε τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, όμως οι φορείς το γνωρίζουν. Το γνωρίζει η αστυνομία, το γνωρίζουν οι φιλάνθρωπες οργανώσεις πάσης αποχρώσεως και ιδεολογικού προσανατολισμού, το γνωρίζει η Πολιτεία, το γνωρίζουν οι βρυχώμενοι τραμπούκοι που καταστρέφουν τα πάντα εις ένδειξη πολιτικής διαμαρτυρίας. Κανείς από αυτούς τους καλούς ανθρώπους δεν νοιάζεται για τους άστεγους νεαρούς που τριγυρνούν πεινασμένοι στην πόλη.

Τρίτη σκέψη: κύριε Μουζάλα, ανθρωπιστή, και κύριοι της κυβέρνησης, ανθρωπιστές, σας αξίζει μια δημόσια διαπόμπευση με πολλή μουτζούρα στα μούτρα σας για την ανάλγητη στάση σας απέναντι σε ένα πρόβλημα που καπηλευτήκατε ασύστολα, όταν λυσσαλέα θέλατε να πάρετε την εξουσία. Θυμόμαστε πολύ καλά τις μανούβρες σας, όταν σύρατε αδύναμους και απροστάτευτους πρόσφυγες- μετανάστες από την Κρήτη και τους περιφέρατε πρώτα στο Πανεπιστήμιο και μετά στη βίλα Υπατία αναστατώνοντας το πανελλήνιο και στοχεύοντας στην ευαισθησία μας με σκοπό να αυξήσετε τους οπαδούς σας. Με τέτοια και άλλα εφετζίδικα κόλπα και με ένα θεατρικό ανθρωπισμό πήρατε την εξουσία. Και τρία χρόνια μετά, νεαροί πρόσφυγες και μετανάστες σαπίζουν στα παγκάκια της πρωτεύουσας και χορταίνουν την πείνα τους κλέβοντας, πουλώντας ναρκωτικά και εμπορευόμενοι το σώμα τους.

Κλαίμε με τις φωτογραφίες των δύστυχων που πνίγονται στη θάλασσα και ξεβράζονται στις ακτές μας. Ναι, διότι τέτοιες φωτογραφίες συγκινούν το κοινό. Απόλυτη όμως σιωπή επικρατεί για όσους δύστυχους σώθηκαν και τριγυρίζουν στους δρόμους απελπισμένοι. Και πώς να το κάνουμε; Κάπως η ηθική μας εκνευρίζεται, όταν αυτοί οι νεαροί εκπορνεύονται με ομοφυλόφιλους. Γι’ αυτό και τα ΜΜΕ αποφεύγουν να μας ταράζουν με τέτοιες φωτογραφίες.

Πλατεία Συντάγματος, Μοναστηράκι, Ομόνοια. Περπατάμε εμείς ανύποπτοι, τους προσπερνούμε, δεν δίνουμε σημασία. Δεν ξέρουμε. Το ρωσικό κανάλι αποφάσισε να μας ενημερώσει:

Σύμφωνα με την UNICEF υπάρχουν στην Ελλάδα πάνω από 18.000 ανήλικοι πρόσφυγες και από αυτούς ο ένας στους πέντε είναι ασυνόδευτος. Πολλοί πέρασαν μέσα από την κόλαση για να φτάσουν εδώ, αλλά η κόλαση συνεχίζεται για κάποιους έφηβους στην καρδιά της Αθήνας.

Η κάμερα μάς δείχνει μια παρέα μελαχρινών νεαρών στην πλατεία Συντάγματος.

Δημοσιογράφος:

-Από πού έρχεστε;

-Από τη Συρία.

-Πόσων χρονών είστε;

-Δεκαεφτά.

-Δεκαεφτά.

-Δεκαέξι.

-Δεκαεφτά.

-Εικοσιένα.

-Πού ζείτε, πού κοιμάστε;

-Στο Σύνταγμα.

-Γιατί εδώ και όχι στο άσυλο;

-Δεν υπάρχουν λεφτά.

-Έτσι λειτουργεί η κυβέρνηση. Έκανα αίτηση ασύλου πριν ένα χρόνο.

-Είναι έτσι το ελληνικό σύστημα. Ελληνικό σύστημα, όχι σπίτι. Κάποιοι μάς βοηθούν, οι φίλοι μας μάς βοηθούν. Συγγενείς στέλνουν λεφτά από Γερμανία, από όλη την Ευρώπη.

-Αυτός τώρα έχει σπίτι. Θα μείνω μαζί του ένα βράδυ. Όταν έχω χρήματα, πάω στο ξενοδοχείο. Όταν δεν έχω, κοιμάμαι δύσκολα. Έτσι ζούμε. Τι άλλο να κάνουμε εδώ;

-Ως μεγαλύτεροι προσέχουμε τους μικρότερους. Αντιμετωπίζουν πολλούς πειρασμούς, ναρκωτικά, κλοπές. Έχουν πολλά προβλήματα. Δεν έχει ασφάλεια εδώ.

-Άφησα τον καταυλισμό για τρεις μέρες, με συνέλαβαν και δες τι έγινε. (Δείχνει κάτι μελανά σημάδια στο μπράτσο του). Αυτό έγινε στη φυλακή. Εγώ το έκανα στον εαυτό μου στο αστυνομικό τμήμα. Όταν γύρισα στον καταυλισμό, ξέσπασε καβγάς κι έπρεπε να φύγω.

-Αυτή είναι η ανθρωπιά τους. Τραυματίστηκα και χρειαζόμουν χειρουργείο. (Δείχνει το χέρι του μπανταρισμένο). Αλλά δεν με άφησαν στο νοσοκομείο. Με λήστεψαν και μ’ έδειραν Μαροκινοί. Η αστυνομία καθόταν και κοίταζε.

-Κοιμάμαι εδώ, στο Σύνταγμα. Τη νύχτα κάνει κρύο και η κατάσταση χειροτερεύει. Δεν έχουμε ζεστά ρούχα, κοιμόμαστε σε χαρτόνια. Εδώ είναι Ελλάδα, πού είναι η ανθρωπιά τους; Η Γερμανία, η Σουηδία, η Ολλανδία, η Νορβηγία, το Βέλγιο έχουν ανθρωπιά, αλλά όχι η Ελλάδα. Γιατί;

Η δημοσιογράφος τους ρωτά, αν μπορούν να τους ακολουθήσουν για λίγες μέρες για να δουν πώς ζουν και πώς επιβιώνουν. Οι νεαροί δέχονται.

Δημοσιογράφος:

-Συναντήσαμε αυτούς τους νεαρούς στην πλατεία Συντάγματος που είναι η κύρια πλατεία της πόλης. Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη Βουλή. Έχει πάντα πολλή κίνηση και πρόσφατα έχει πολλούς πρόσφυγες. Μερικοί κάνουν παρέα με τους φίλους τους και μετά γυρνούν στον καταυλισμό ή το άσυλο, αλλά κάποιοι δεν έχουν βρει άσυλο ή δεν το θέλουν και γι’ αυτό δουλεύουν και κοιμούνται εδώ. Είναι συνηθισμένο να δεις νεαρούς πρόσφυγες να κάθονται μόνοι τους περιμένοντας να τους διαλέξει κάποιος.

Πλατεία Συντάγματος. Ο νεαρός λέγεται Akram Al- Gazali:

-Είμαι 17 χρονών. Ήρθα πριν έξι μήνες από την Τουρκία μέσω θαλάσσης. Εδώ υπάρχουν πολλοί ηλικιωμένοι (σημ. δική μου: εννοεί άνω των σαράντα) που δίνουν χρήματα για σεξ. Μερικές φορές κάθομαι εδώ μόνος. Κάποιος θα με πλησιάσει και θα του το προσφέρω.

Κρυφή κάμερα σε πιάτσα. Γύρω νεαροί αλλοδαποί, κάθονται, στέκονται, περιφέρονται.

Ακούγεται φωνή σε σπαστά αγγλικά:

-Εσύ, μασάζ, σου δίνω 10 ευρώ;

-35. Νομίζω ότι δε θέλεις μόνο μασάζ. Θέλεις κι άλλα.

-Ε, αν θέλω περισσότερα, εντάξει;

-Ναι, θα με πληρώσεις περισσότερα.

-Πόσα;

-20;

-Όχι, δεν έχω 20.

-10 για σεξ και 10 για μασάζ;

-Εντάξει.

-Στο σπίτι σου ή στο ξενοδοχείο;

-Στο σπίτι μου.

-Με προφυλακτικό ή όχι;

-Έχω προφυλακτικά.

-οκ, για να είμαστε ασφαλείς.

 Κρυφή κάμερα.

Φωνή στα ελληνικά:

-Ένα βράδυ σπίτι, ε; Σπίτι. Εσύ σπίτι; Σήμερα;

-Ένα βράδυ; Πληρώνω πάντα.

-Passive or active?

-10 euro.

-No problem.

-Really, I am very good.

-Nice to meet you.

Επιστροφή στο Σύνταγμα, συνεχίζει ο νεαρός Akram:

-Στην αρχή ερχόμουν εδώ μετά από καβγάδες στον καταυλισμό. Δεν είχα πού να κοιμηθώ. Με πλησίασε ένας άνδρας. Με ρώτησε: «Πεινάς;» Του είπα «ναι, πεινάω». «Έλα μαζί μου», μου είπε, «θα φάμε και θα κουβεντιάσουμε». Στο τέλος με ρώτησε: «Θα κοιμηθείς μαζί μου; Θα σε βοηθήσω, θα σου δώσω λεφτά, θα σε ταΐσω». Συμφώνησα. Πήγα στο σπίτι του. Δεν ήμουν συνηθισμένος σε τέτοια πράγματα. Πήγα να κάνω ένα ντους. Μόλις μπήκα, μου επιτέθηκε. Μου είπε ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρεις λεφτά, αν δεν το κάνεις. Ένιωσα άβολα. Όταν τελειώσαμε, άρχισα να κλαίω. Αλλά έπρεπε να το κάνω, ήθελα να φάω και να πιω. Δεν έχω πού να μείνω, κανένας.

Δημοσιογράφος:

-Από πού είναι αυτοί και πόσων χρονών;

-Από Ελλάδα, Καναδά, Γερμανία, Γαλλία. Πάντα άνω των 40. Έρχονται, μιλάμε και κλείνουμε συμφωνία. Μπορεί να με κεράσουν ένα καφέ σε μια καφετέρια. Μετά πάμε στο ξενοδοχείο ή στο σπίτι τους.

Δημοσιογράφος:

-Περάσαμε μερικές μέρες στις κεντρικές πλατείες της Αθήνας. Πολλοί άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας μιλούσαν στα νεαρά αγόρια. Ένα βράδυ ακούσαμε δυο μεγαλύτερους άνδρες να παζαρεύουν την τιμή με δυο νεαρούς Αφγανούς και αποφασίσαμε να τους ρωτήσουμε τι συμβαίνει.

Άνδρας (το πρόσωπο κρυμμένο με μωσαϊκό). Μιλά σπαστά ελληνικά ανακατεμένα με σπαστά αγγλικά:

-Εδώ έχει λίγο απ’ όλα. Έχει άνδρες από το Αφγανιστάν, από τη Συρία, επειδή εδώ είναι κεντρικά.

Δημοσιογράφος:

-Μπορώ να σας ρωτήσω από πού είστε;

-Βρετανός, Βρετανός, Αφγανοί.

-Πόσους μήνες ή χρόνια είστε στην Ελλάδα;

-Προτιμούν να μην απαντήσουν.

-Τι είπες;

-Προτιμούν να μην απαντήσουν.

-Μιλάς εκ μέρους τους;

-Ναι. Όχι, όχι. Εγώ είμαι υπάλληλος της Unicef για τους πρόσφυγες. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν υπάρχει πρόβλημα να εργάζομαι με ένα πρόσφυγα, δηλαδή να εργάζομαι σε ένα καταυλισμό.

-Προ ολίγου σε άκουσα να μιλάς για την τιμή.

-Για όλα μπορούμε να μιλάμε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα.

-Δηλαδή κάθεστε εδώ με δυο αγόρια και συζητάτε για την τιμή και μου λες ότι δουλεύεις σε καταυλισμό προσφύγων.

Ο άνδρας τής κάνει νόημα να φύγει.

Δημοσιογράφος:

-Ευχαριστώ. Αυτοί οι δύο άνδρες (σημ. δική μου: εννοεί τους Αφγανούς) φαίνονται ότι δεν είναι ανήλικοι, αλλά είναι πολλοί οι ανήλικοι.

Ο άνδρας σηκώνεται και απειλεί τη δημοσιογράφο ότι θα καλέσει την αστυνομία για να την καταγγείλει. Αυτή συμφωνεί και τον προτρέπει να την καλέσει. Ο άνδρας λέει ότι εργάζεται νόμιμα και με δικηγόρους. Αυτή ρωτά να μάθει το όνομά του. Ο άνδρας δεν το δίνει. Φεύγει μαζί με τον άλλον άνδρα. Η δημοσιογράφος πλησιάζει τους δύο αλλοδαπούς που ήταν μαζί τους. Αυτοί γελάνε. Δεν μπορεί όμως να συνεννοηθεί, γιατί δεν ξέρουν αγγλικά και ο μεταφραστής του συνεργείου λείπει.

Δημοσιογράφος:

-Η πορνεία εδώ είναι νόμιμη, αν όσοι το κάνουν είναι πάνω από 18 χρονών, είναι κάτοικοι της Ελλάδος και κάνουν ιατρικές εξετάσεις κάθε δύο εβδομάδες. Αλλά αυτό δεν ισχύει εδώ με αυτά τα ευάλωτα αγόρια, μερικά από τα οποία είναι στην κυριολεξία αυτοκτονικά.

Άλλος νεαρός, ο Hassan Al-Ali, από τη Συρία, 16 χρονών:

-Ήρθα εδώ στις 10 Οκτωβρίου 2016. Κοιμάμαι στους δρόμους, πού αλλού; Στα πάρκα, στους δρόμους, στις πλατείες. Έκανα αίτηση για στέγη, αλλά ακόμα δεν πήρα καμιά απάντηση. Κανείς δεν μου είπε τι συμβαίνει ή πού να πάω, από τη μέρα που έφτασα στην Ελλάδα. Πώς ζω; Τι να σας πω; Καμιά φορά βγάζω λεφτά δουλεύοντας στην Ομόνοια. Μερικές φορές μάς πλησιάζουν ηλικιωμένοι και μας προσφέρουν χρήματα για σεξ. Είμαι εδώ ένα χρόνο. Το κάνω από τότε. Επειδή πεινάω. Δεν έχω χρήματα να αγοράσω φαγητό. Να πεθάνω ή να λιμοκτονήσω; Όχι, θα κάνω τα πάντα για να μείνω ζωντανός.

Δημοσιογράφος:

-Πόσα χρήματα βγάζεις;

-15 ή 20 ευρώ.

-Και πόσο συχνά;

-Μια φορά στις δέκα μέρες. Καμιά φορά και καθόλου. Μακάρι να ήταν κάθε μέρα.

Κρυφή κάμερα.

-Ω, τι ωραίο αγόρι είναι αυτό!

-Πόσα θα μου δώσεις; Να έρθω μαζί σου;

Επιστροφή, συνεχίζει ο Hassan:

-Νιώθω διαλυμένος. Άνθρωπος που δεν αξίζει τίποτα.

-Αν μπορούσες να μιλήσεις σε κάποιον στην ηλικία σου που σχεδιάζει να έρθει εδώ, τι θα του έλεγες;

-Μην έρθεις. Καλύτερα να μείνεις εκεί που είναι ο πόλεμος, παρά να υποφέρεις τόση ταπείνωση εδώ.

Δημοσιογράφος:

-Καυγάδες ξεσπούν μεταξύ προσφύγων διαφόρων εθνικοτήτων που έχουν σχέση με τις συγκρούσεις στις πατρίδες τους. Βλέπεις παντού την απελπισία. Δεν έχουν τίποτε να κάνουν και έχουν ακόμα λιγότερα να χάσουν. Την προηγούμενη νύχτα μαχαιρώθηκε ένας πρόσφυγας. Ήρθε η αστυνομία και παράλληλα έκανε έλεγχο για ναρκωτικά. Καθώς προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε τι συνέβαινε, κάποιος άκουσε ότι έγινε ένας άλλος καβγάς που είχε σχέση με τον νεαρό με το σπασμένο χέρι. Οι νεαροί άρχισαν να τρέχουν κι εμείς τους ακολουθήσαμε. Φαίνεται ότι ο νεαρός με το σπασμένο χέρι εντόπισε αυτούς που του είχαν επιτεθεί και ζήτησε από τους φίλους του να τον βοηθήσουν να πάρει εκδίκηση.

Διάλογος μεταξύ των νεαρών:

-Έφυγαν.

-Από πού;

-Αποκεί.

-Πότε;

-Τώρα.

-Τους πήρα από πίσω.

-Είσαι καλά;

-Ναι. Έπεσα πάνω στο χέρι μου.

-Γιατί πήγες μόνος σου;

-Πόσοι ήταν;

-Τέσσερις.

-Μαροκινοί;

-Ναι, ήταν μεθυσμένοι.

-Να τους ακολουθήσουμε;

-Δεν θα τους βρούμε.

Δημοσιογράφος:

-Ο Hassan ανησυχεί για τον Akram απόψε. Εξαφανίστηκε, όταν ήρθε η αστυνομία, και κανείς δεν ξέρει, αν τον συνέλαβαν, αν δουλεύει ή αν κρύβεται. Το τηλέφωνό του είναι νεκρό και το μόνο που ελπίζουμε είναι να τον δούμε την επομένη. Την άλλη μέρα μάθαμε ότι είχε συλληφθεί, γιατί δεν είχε πάνω του χαρτιά.

Akram:

-Μας κράτησαν στο αστυνομικό τμήμα για 4 ώρες, μετά μας άφησαν ελεύθερους. Το χασίς πουλιέται σε όλη την πλατεία κι εμάς μας αντιμετωπίζουν σαν dealers.

Δημοσιογράφος:

-Τα χαρτιά που υπέγραψες σε ποια γλώσσα ήταν γραμμένα;

-Στα ελληνικά.

-Και φυσικά δεν καταλαβαίνεις ελληνικά.

-Δεν τα διαβάζουμε. Τα συμπληρώνουν αυτοί μόνοι τους. Εγώ δεν αγοράζω χασίς, αλλά φίλοι μου αγοράζουν. Μπορεί να καπνίσω μαζί τους.

-Και τι κάνατε μετά;

-Μετά πήγαμε στην πλατεία και εμφανίστηκαν 2-3 μαστροποί, αλλά αρνηθήκαμε να πάμε μαζί τους.

Δημοσιογράφος:

-Οι νεαροί μάς είπαν ότι παρουσίασαν κάποιο εξάνθημα και χρειάζονταν επειγόντως θεραπεία. Πήγαμε σε ένα φαρμακείο.

Akram:

-Αρπάξαμε κάποια μόλυνση είτε από φίλο μας είτε από τα πάρκα. Ο φίλος μου έχει πολύ δυνατή φαγούρα. Κι εγώ το ίδιο. Είδαμε ένα γιατρό που μας έδωσε μια συνταγή.

Τους βλέπουμε να αλείφονται με αλοιφή.

Συνεχίζει:

-Χθες μου πρότειναν μια δουλειά, να πουλάω χασίς μαζί με ένα τύπο, αλλά αρνήθηκα. Δεν ξέρω. Θα ρωτήσω τον Ηλία, αν πρέπει να το κάνω. Αν μου πει ναι, θα το κάνω. Ξέρει τι είναι το καλύτερο για μας. Αν μας πιάσουν και πάμε φυλακή, εντάξει. Έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα είναι σαν να είμαστε σε φυλακή.

Ομόνοια.

Δημοσιογράφος:

-Αυτή η πλατεία είναι η Ομόνοια, 15 λεπτά από τη Βουλή, όπου συνάντησα τους νεαρούς. Μας είπαν ότι είναι ένα από τα κυριότερα μέρη για να πουλήσεις και να αγοράσεις σεξ και ναρκωτικά στην Αθήνα. Καθώς περπατάς, βλέπεις νεαρούς να φλερτάρουν τους περαστικούς προσφέροντας ναρκωτικά ή τον εαυτό τους. Ένας πρόσφυγας ήθελε να μας πει περισσότερα, αλλά φοβόταν μην τον εντοπίσουν, καθώς βρίσκεται παράνομα εδώ.

Ο νεαρός μιλά με κρυμμένο το πρόσωπό του:

-Εδώ στην Ομόνοια γίνονται συγκεκριμένα πράγματα. Έρχονται ανήλικοι, γιατί δεν έχουν χρήματα. Περιμένουν εδώ, γιατί είναι γνωστό ότι εδώ υπάρχει πορνεία σε πολλές αντισυμβατικές μορφές. Υπάρχουν συγκεκριμένα μέρη που γίνεται αυτό. Κι ακόμα υπάρχουν εδώ κάποιοι που κάνουν αυτή τη δουλειά. Είναι μαστροποί που κλείνουν συμφωνίες. Όλοι ξέρουν τα τηλέφωνα των ανήλικων που τους χρησιμοποιούν γι’ αυτό τον σκοπό. Όλοι ξέρουν ότι χρειάζονται λεφτά.

Akram:

-Έχω ένα φίλο γιατρό εδώ. Είναι πολύ φίλος. Μου έδωσε ρούχα και χρήματα. Μου είπε να πάω σπίτι του μεθαύριο.

Hassan:

-Ήταν ένας Γάλλος, σήμερα έφυγε για τη Γαλλία, που μου έδινε 20 ευρώ κάθε τρεις μέρες. Αλλά έφυγε σήμερα.

Μοναστηράκι.

Δημοσιογράφος:

-Νύχτα, κάτω από την Ακρόπολη. Αυτοί οι δύο έφηβοι ψάχνουν να βρουν τι θα κάνουν για να φάνε απόψε.

Ένα αγόρι μιλά, χωρίς να δείχνει το πρόσωπό του:

-Τι θα κάνουμε με το φαγητό; Πεινάω, λιμοκτονώ. Να κοιτάζουμε τον κόσμο, να δούμε τι κάνει. Να πουλήσουμε κανένα κινητό, να κλέψουμε τίποτα.

Ο φίλος του, με κρυμμένο πρόσωπο:

-Με λένε Yasin, είμαι από το Αφγανιστάν. Είμαι στην Ελλάδα εδώ και δυο μήνες. Ήρθα σε επαφή με την Υπηρεσία Μετανάστευσης που μου υποσχέθηκε ότι θα βρει να με στεγάσει. Αλλά, όποτε επικοινωνώ μαζί τους, αναβάλλουν το ραντεβού. Δεν έχω κατάλυμα και κοιμάμαι στα πάρκα.

Δημοσιογράφος:

-Αυτοί οι δύο είναι οι πιο νεαροί πρόσφυγες που δουλεύουν στους δρόμους. Μας ζήτησαν να κρύψουμε την ταυτότητά τους, γιατί ντρέπονται και φοβούνται να μιλήσουν ανοιχτά γι’ αυτό που κάνουν.

Δημοσιογράφος:

-Πώς έγινε και το μάθατε αυτό;

Νεαρός:

-Μια μέρα καθόμουν στο πάρκο της πλατείας Βικτωρίας σε ένα παγκάκι και ένας ηλικιωμένος μού σφύριζε. Φοβήθηκα μήπως μου έκανε τίποτα κακό και το’ βαλα στα πόδια. Μετά ρώτησα κάποιον και μου είπε ότι είναι ένας τύπος που μας θέλει.

Ο άλλος νεαρός:

-Μας φωνάζουν και μας δίνουν έναν αριθμό τηλεφώνου ή μας πάνε στο ξενοδοχείο ή στο σπίτι τους. Μας δίνουν να φάμε, να πιούμε και μετά το κάνουμε.

Δημοσιογράφος:

-Υποθέτω ότι το κάνατε από την πρώτη φορά. Αλλά πώς νιώθατε;

-Ήταν λίγο περίεργο.

-Βλέπω ότι δεν είσαστε γκέι.

-Όχι. Το κάνουμε για τα λεφτά.

Δημοσιογράφος:

-Τα αγόρια μάς είπαν ότι από τις 8πμ ως τις 6μμ πηγαίνουν σε μια τοπική οργάνωση, όπου τους κάνουν μαθήματα δωρεάν και έχουν και άλλες δραστηριότητες. Τους αρέσει να πηγαίνουν εκεί, αλλά τα βράδια είναι μόνοι τους. Είναι νωρίς για δουλειά, γιατί οι πελάτες δεν έρχονται πριν τις 8μμ. Μέχρι τότε περιφέρονται στους δρόμους.

Οι νεαροί με το κρυμμένο πρόσωπο:

- Είμαστε απελπισμένοι. Τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν υπάρχει άλλη λύση. Τι να κάνω; Να αυτοκτονήσω; Πρέπει να κάνω κάτι. Δεν έχω ούτε 10 ευρώ. Ντρέπομαι που το λέω, αλλά μας δίνουν 10 ή 20 ευρώ. Αυτά δε φτάνουν ούτε για ψωμί. Να κλέψουμε κινητά. Ξέρω κάποιον που πληρώνει 50 ευρώ για κάθε τηλέφωνο.

Δημοσιογράφος:

-Πόσες φορές το έχεις κάνει ως τώρα;

-Δεν ξέρω.

-Φοβάσαι, όταν δουλεύεις;

-Ναι, αλλά από πού θα βρω χρήματα, αν δε δουλέψω;

Ο Akram και ο Hassan συζητούν:

-Πώς σου φαίνεται να γυρίσουμε πίσω στην Τουρκία; Εγώ θα γυρίσω. Είμαι εδώ εφτά μήνες και δεν θέλω να καταλήξω σαν αυτούς που ζητιανεύουν τις νύχτες στους δρόμους.

-Δεν σε συμβουλεύω να ζητιανεύεις τη νύχτα. Ξέχασέ το καλύτερα.

-Θα φύγω. Δεν είχα απάντηση στην αίτησή μου. Αφού η ζωή μου στην Ευρώπη ξεκίνησε τόσο φριχτά, πώς θα τελειώσει; Σε 9 μέρες θα γυρίσω στην Τουρκία. Ο φίλος μου μού είπε ότι είναι πολύ εύκολο να γυρίσω. Ακόμα κι αν με πιάσει η αστυνομία στα σύνορα, θα με στείλουν οι ίδιοι στην Τουρκία. Θα πάω σε ένα καφέ στα σύνορα με βρώμικα ρούχα. Ο ιδιοκτήτης θα φωνάξει την αστυνομία. Μετά από μια μέρα στις ελληνικές φυλακές, θα με απελάσουν στην Τουρκία. Θα μοιραστώ ένα σπίτι με φίλους. Θα βρω κάπου δουλειά. Θα μάθω τη γλώσσα.

-Εγώ θέλω να πάω στην Αμερική.

-Γιατί;

-Γιατί να μείνω εδώ; Κουράστηκα.

-Ήρθες εδώ. Τώρα θέλεις να πας στην Αμερική;

Τα αγόρια με το κρυμμένο πρόσωπο:

-Δεν βλέπω κανένα μέλλον. Δεν έχουμε πού να μείνουμε, δεν πάμε σχολείο. Δεν νομίζω ότι έχουμε μέλλον.

-Κάνει κρύο. Πού θα κοιμηθώ; Θέλω ένα μέρος να ζήσω και δεν έχω τίποτα. Θα έπρεπε να μας βάλουν σε κάποιο άσυλο. Έτσι που είμαστε άστεγοι, θα καταστραφεί το μέλλον μας. Θα καταντήσουμε junkies.

Hassan:

-Δεν βλέπω μέλλον για τον εαυτό μου. Δεν θα μείνω σ’ αυτό τον κόσμο, το εννοώ. Δεν θ’ αντέξω για πολύ. Μπορεί να κρεμαστώ. Δίνω περιθώριο στον εαυτό μου ακόμα ένα χρόνο. Αν και θα’ θελα να πεθάνω τώρα, πριν ξημερώσει η άλλη μέρα. Γιατί να ζω; Ποιος ο λόγος;

Εν τω μεταξύ οι ανθρωπιστές της Βουλής αφήνουν τις κορώνες τους, όταν ανεβαίνουν στο βήμα, και μετά παίρνουν έναν υπνάκο στα έδρανα. Εμείς οι υπόλοιποι κλαίμε για τη δυστυχία σε τόπους μακρινούς και προσπερνούμε αδιάφοροι τη δυστυχία που εκτυλίσσεται μπροστά μας.

Οι νεαροί πρόσφυγες όμως συνεχίζουν να πεινούν, να κοιμούνται στα πάρκα και να εκπορνεύονται στο κέντρο της Αθήνας.

Εδώ το βίντεο:

https://www.youtube.com/watch?v=kxTYCU8XyU4