Περαστικοί

Μου το επιτρέπετε;

Μπήκα στον πειρασμό, καθώς ξαναδιάβασα αυτό το ποίημα του Κώστα Ουράνη:

Περαστικές

Γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἕνα τραῖνο

τὴ στιγμὴ ποὺ κινοῦσε γι᾿ ἄλλα μέρη·

γυναῖκες ποὺ σᾶς εἶδα σ᾿ ἄλλου χέρι

μὲ γέλιο νὰ περνᾶτε εὐτυχισμένο·

γυναῖκες, σὲ μπαλκόνια νὰ κοιτᾶτε

στὸ κενὸ μ᾿ ἕνα βλέμμα ξεχασμένο,

ἢ ἀπὸ ἕνα πλοῖο σαλπαρισμένο

μ᾿ ἕνα μαντήλι ἀργὰ νὰ χαιρετᾶτε:

νὰ ξέρατε μὲ πόση νοσταλγία,

στὰ δειλινὰ τὰ βροχερὰ καὶ κρύα,

σᾶς ξαναφέρνω στὴν ἀναμνησή μου,

γυναῖκες, ποὺ περάσατε μίαν ὥρα

ἀπ᾿ τη ζωή μου μέσα -καὶ ποὺ τώρα

κρατᾶτε μου στὰ ξένα τὴν ψυχή μου!

 Λοιπόν, ωραία, οι ποιητές μάς βλέπουν ποιητικά κι ερωτικά. Ακόμα κι όταν εμείς περπατούμε στο δρόμο σκεφτικές με ένα σωρό προβλήματα να στριφογυρίζουν στο μυαλό μας, κακόκεφες, με πονοκέφαλο, με συνάχι, να πονά η μέση μας, να κοιτάζουμε το ρολόι και να αγχωνόμαστε ότι δεν θα προλάβουμε, να βρίζουμε από μέσα μας τον ηλίθιο που διπλοπάρκαρε και δεν μπορούμε τώρα να φύγουμε, να μας έχει κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα, να έχουμε γίνει μαλλιά κουβάρια με τον προϊστάμενο στη δουλειά, τέλος πάντων με κάθε είδους βασανάκια να μας ταλαιπωρούν, οι ποιητές μας πάντα μέσα σε οίστρο, ερωτικοί, παθιάρηδες, μάς κοιτάζουν και φτιάχνουν όμορφα ποιήματα.

Και τότε εμείς με κάποιο τρόπο μαγικό μεταμορφωνόμαστε σε αιθέριες υπάρξεις, με τα λεπτά, αραχνοΰφαντα φορέματά μας να φουρφουρίζουν, καθώς περνούμε από μπροστά τους, με πρόσωπα ευγενικά, δέρμα σαν αλάβαστρο, μάτια με βαθύ βλέμμα, ρόδινα χείλια έτοιμα για τρελά φιλήματα, κορμιά καλλίγραμμα, νέες -πάντα νέες, ποτέ μεσόκοπες – γυναίκες των ονείρων. Των ανδρικών ονείρων εννοείται.

Πρέπει όμως και οι ποιήτριες να ανταποδίδουν τέτοια κομπλιμέντα.

Γιατί, αγαπητοί μας ποιητές, μη νομίζετε, και οι γυναίκες έχουμε τέτοια ποιητικά οράματα, όταν περνούν από μπροστά μας άνδρες ωραίοι και ερωτικοί, μόνο που η παράδοση επιβάλλει να μην τα εξομολογούμαστε δημοσίως ούτε κι αν είναι η εξομολόγησή μας σε φόρμα ποιητική. Όχι πως δεν μπορούμε να εκφράσουμε τον έρωτά μας, κάθε άλλο, και εδώ που τα λέμε, μόνο αυτόν εκφράζουμε, όταν γράφουμε ποιήματα, αλλά με τη διαφορά ότι απευθυνόμαστε στον Ένα και τον Μοναδικό που έχει ραγίσει την καρδιά μας.

Δεν είναι όμως άδικο αυτό; Τόσοι ωραίοι άνδρες ερωτεύσιμοι να κυκλοφορούν γύρω μας κι εμείς να σιωπούμε και κατά κάποιο τρόπο να τους περιφρονούμε, να τους αγνοούμε, σαν να μην είναι άξιοι αυτοί να μπουν στα ποιήματά μας και να απαθανατιστούν;

Μου επιτρέπετε λοιπόν να αντιγράψω τον καλό ποιητή μας Κώστα Ουράνη και να αποτίσω τιμή σε όλους εκείνους τους άγνωστους, ανώνυμους άνδρες που κάποτε πέρασαν από μπροστά μας κι έκαναν την καρδιά μας να χτυπήσει ερωτικά έστω για λίγα δευτερόλεπτα:

Περαστικοί

Άντρες που είδα σ’ ένα πλοίο,

καθώς κινούσε μήνα Αύγουστο

για τα νησιά μας,

άντρες που είδα να κρατάτε αγκαλιά

το ωραίο κορίτσι σας

κι ευτυχισμένα λόγια να του λέτε,

άντρες σε καφετέριες και σε μπαρ

να πίνετε κοιτώντας το κενό

με βλέμμα αφηρημένο

ή αδιάφοροι  πάνω στη μηχανή σας

να σταματάτε για λίγο στα φανάρια:

να ξέρατε με πόση νοσταλγία,

στα δειλινά τα βροχερά και κρύα

σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,

άντρες που περάσατε μιαν ώρα

απ’ την ζωή μου μέσα-και που τώρα

κρατάτε μου άθελά σας την ψυχή μου.

Σας αγαπάμε!

Και– όπως λέτε κι εσείς για μας - πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς εσάς;