"δύστηνος έγκειμαι πόθωι..."

δύστηνος έγκειμαι πόθωι

άψυχος, χαλεπήισι θεών οδύνηισι, έκητι

πεπαρμένος δι’ οστέων.

Δύστυχος κείτομαι,

χωρίς ψυχή από τον πόθο,

από πόνους σκληρούς

τρυπημένος ως το κόκαλο,

αφού το θέλουν οι θεοί.

Αρχίλοχος

Δεν αλλάζει ο καημός του έρωτα κι ας περνούν οι αιώνες. Δεν αλλάζει όμως ούτε και η γλώσσα. Τουλάχιστον, αντιστέκεται όσο μπορεί.

Από τον 7ο αι. προ Χριστού μέχρι σήμερα οι λέξεις πόθος, άψυχος, χαλεπός, θεός, οδύνη, διά, οστό παραμένουν οι ίδιες.

έκητι: από εδώ το εκών, εκούσιος.

έγκειμαι: κείμαι.

πεπαρμένος: μετοχή παρακειμένου του ρ. πείρω. Από εδώ: περόνη, πόρπη, πόρος, πείρα. Δια-περνώ (περάω, ρίζα περ-, ίδια με αυτήν του πείρω).

 Με άλλα λόγια, καμιά λέξη σ’ αυτό το ποίημα του Αρχίλοχου, με εξαίρεση τη λέξη "δύστηνος", δεν έχει χαθεί στη λησμονιά του χρόνου.

(Η μεταφορά του ποιήματος στα νέα ελληνικά είναι δική μου).