Barnevernet. Τα παιδιά ανήκουν στην κοινωνία, όχι στους γονείς.

Γιατί κάνουμε παιδιά;

Από μικρή έθετα στον εαυτό μου αυτή την ερώτηση, καθώς εγώ προσωπικά δεν είχα ποτέ επιθυμία να κάνω παιδιά.

Γιατί, παραδείγματος χάριν έκαναν παιδιά οι άνθρωποι της λίθινης εποχής; Εδώ η απάντηση είναι εύκολη: έκαναν παιδιά από ένστικτο όπως τα ζώα. Η ιδέα της αντισύλληψης, της προφύλαξης από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ήταν ακόμα ανύπαρκτη στο ανθρώπινο μυαλό.

"Είναι μια τρελή εδώ πέρα..."

Είναι μια τρελή εδώ πέρα,

μέρες ολόκληρες παραμιλά,

πάει έρχεται,

κάνει μορφασμούς,

κάτι προσπαθεί να μου πει.

Στα χέρια της παίζει

πριόνια, μαχαίρια

και γελά ασταμάτητα,

έπειτα ουρλιάζει σαν σκυλί.

Μια τρελή είναι,

δεν δίνω σημασία,

αυτή επιμένει,

ουρλιάζει μέσα στο αυτί μου,

κάτι θέλει να μου πει.

Δεν καταλαβαίνω.

Κάτω η ορθογραφία!

Δειλά αποδώ κι αποκεί βλέπω να ξεφυτρώνουν μικρές ανταρσίες κατά της ορθογραφίας της γλώσσας μας.

Και δηλαδή γιατί πειράζει να γράφουμε λάθος τις λέξεις; Αμάν πια με αυτή τη δικτατορία της ορθογραφίας που μας θέλει όλους αλάνθαστους και βαθείς γνώστες της ελληνικής.

Λιποφετιχισμός, μια θανατηφόρα παραφιλία

Στο κανάλι TLC που παρακολουθώ καμιά φορά υπάρχει μια σειρά που παρουσιάζει τρομαχτικά παχείς ανθρώπους, ανθρώπους που ζυγίζουν πάνω από 200, 300, 400 κιλά.

Συνήθως βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο πριν τον θάνατο. Ανίκανοι να μετακινηθούν οι περισσότεροι χωρίς βοήθεια, παραμένουν μόνιμα ξαπλωμένοι και η εικόνα τους μας προκαλεί φρίκη. Η σειρά δείχνει την ύστατη προσπάθειά τους να χάσουν βάρος με τη βοήθεια ειδικευμένων γιατρών, με δίαιτα και με χειρουργικές επεμβάσεις. Κάποιοι από αυτούς τα καταφέρνουν.

"Οι ηθοποιοί"

Τόσο πολύ μαγεύτηκαν

από τους ρόλους τους οι ηθοποιοί

που, όταν τέλειωσε η παράσταση

και έπεσε η αυλαία,

εκείνοι βυθισμένοι ακόμα μες στην έκσταση

με βδελυγμία απέρριψαν το ενδεχόμενο

να βγουν έξω στους δρόμους

φορώντας τις καθημερινές τους φορεσιές.

Έμειναν έτσι στη σκηνή

κάνοντας βόλτες πέρα δώθε,

τις μάσκες τους φορώντας,

 χαϊδεύοντας τις βελουδένιες τους στολές

και κάθε τόσο επαναλαμβάνοντας

μια ωραία φράση από το κείμενο.

Και λίγο πιο μετά ξεθάρρεψαν,

άρχισαν πάλι από την αρχή το έργο

μπροστά στα αδειανά καθίσματα

τώρα με τόλμη αυτοσχεδιάζοντας,

προσθέτοντας και αφαιρώντας λόγια,

αλλάζοντας τα γεγονότα

και προσαρμόζοντάς τα στις επιθυμίες τους

και ξαφνικά έγινε η σκηνή ένας ωραίος κόσμος

γεμάτος περιπέτειες και εντάσεις.

Ο εαυτός τους χάθηκε σιγά- σιγά, ξεχάστηκε,

στο τέλος έγιναν οι ρόλοι τους.

Ευτυχισμένοι τώρα περιφέρονται,

ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις,

ερωτεύονται, αυτοκτονούν,

ύστερα ξαναζωντανεύουν,

ξανά ερωτεύονται, ξανά αυτοκτονούν

 -ω, είναι μια υπέροχη ζωή αυτή που ζουν,

ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες τους,

όχι όπως εκεί έξω στα σκουπίδια,

τη δυσωδία και τη φθορά.

Ευχαριστώ την κ. Ασημίνα Ξηρογιάννη που συμπεριέλαβε το ποίημά μου στην ανθολόγηση.

"Η πόλη μου"

Η πόλη μου

είναι μια πόλη ολοκληρωμένη,

πάντα τα ίδια πρόσωπα,

τα ίδια γεγονότα

ανακυκλώνονται συνέχεια,

τίποτε νέο

δεν συμβαίνει πια εδώ.

Η πόλη μου

έγινε μακέτα,

στέκεται τώρα μέσα μου

κι εγώ βολτάρω κυκλικά

μιλώντας με σκιές που ενοικούν

σε σπίτια που γκρεμίστηκαν,

κοιτάζοντας τοπία που χάθηκαν.

Η άλλη,

αυτή που βλέπουνε τα μάτια μου,

είναι μια ξένη πόλη,

δεν με αναγνωρίζει

κι εγώ σαν ξένη

τη μολύνω

με τις αναμνήσεις μου.

"Παραλλαγή στο ίδιο θέμα"

Εδώ,

σ’ αυτούς τους δρόμους

περπατούσα κάποτε,

το φως του ήλιου

χάιδευε το σώμα μου,

οι μυρωδιές από τα μαγαζιά

ερέθιζαν την όσφρησή μου

και πρόσωπα οικεία

συναντούσα 

σ’ αυτούς  εδώ τους δρόμους

που εσείς

με ασυνείδητη αλαζονεία

περπατάτε τώρα

νομίζοντας

πως τούτη εδώ η πόλη

σας ανήκει,

όπως το νόμιζα κι εγώ.

Ποιοι είστε εσείς

και πότε ξεφυτρώσατε

και πώς κυριαρχείτε

με τόση υπεροψία

σ’ αυτούς εδώ τους δρόμους

που κάποτε περπάτησα

κι αγάπησα

και έκανα δικούς μου

και πού είναι εκείνες οι μορφές

οι γνώριμες

που συναντούσα στον περίπατό μου...

Τώρα με αδιαφορία,

με απερισκεψία

περπατάτε εσείς,

ποδοπατάτε,

χώνετε βαθιά στη γη

τα πρώτα χρόνια της ζωής μου.

"Το χώμα που πατάτε..."

Το χώμα που πατάτε

να το αγαπάτε,

κρατά από το σώμα σας

δονήσεις,

θυμάται πράγματα δικά σας

που έχετε ξεχάσει εσείς

κι ακόμα, όταν μακριά του

άλλα χώματα πατάτε,

πάντα αυτό κρατά

τη μυρωδιά της σάρκας σας

και τις αδιόρατες εναλλαγές

της διάθεσής σας.

Και τώρα εγώ που

χρόνια ζω σε ξένα μέρη

κι άλλοι πατούν το χώμα

που πρώτο ένιωσε τους κραδασμούς μου

φθονώ αυτούς

που  βεβηλώνουν

ανύποπτοι και άσκεφτοι

τη γη της ιερής μου ηλικίας.

Σεξουαλικές προτιμήσεις και Φύση

Η άποψή μου για τις σεξουαλικές σχέσεις είναι περισσότερο ελευθεριάζουσα από όσο ο μέσος όρος των συγχρόνων μου. Για παράδειγμα δεν είμαι κατά των αιμομικτικών σχέσεων, εφόσον α) δεν προκύπτει παιδί που ίσως έχει γενετικά ελαττώματα και β) οι συμβαλλόμενοι είναι ενήλικες και θέλουν να το κάνουν.

Μπράβο στους Αλβανούς, στους Ρομά όχι

Τα πρώτα χρόνια που οι Αλβανοί εισέρρεαν στη χώρα καθημερινά κατά εκατοντάδες και είχε γεμίσει ο τόπος από αυτούς, η ελληνική κοινωνία, όπως καλά θυμόμαστε, τούς αντιμετώπισε με δυσπιστία και εχθρότητα. Ήμασταν ακόμα άμαθοι σε αθρόες εισροές αλλοδαπών συν το ότι αρκετοί από αυτούς είχαν βγει από τις αλβανικές φυλακές και είχαν έρθει εδώ για να συνεχίσουν τη λαμπρή καριέρα τους.

"Ωραία βραδιά ανοιξιάτικη..."

Ωραία βραδιά ανοιξιάτικη,

οι άνθρωποι αμέριμνα βολτάρουν

και στο καφέ

μια κάποια παραπάνω κίνηση

με φίλους του ποιητή

που ήρθαν για να τον ακούσουν,

στο πεζοδρόμιο τραπεζάκια,

ανέμελες κουβέντες

και χαμόγελα

κι ανάμεσα στις λέξεις

γλιστρούν από τις χαραμάδες

λόγια κρυφά απελπισίας,

σκοτεινές ζωές,

σκέψεις θανάτου,

μετά ξανά 
η καθημερινότητα κυριαρχεί,

"κάνει μια κάποια ψύχρα",

"η ώρα πέρασε",

χωρίζουμε,

μπαίνει ο καθένας

μέσα στα σκοτάδια του 

σιωπηλός.

Τι σκέφτεστε; Πώς νιώθετε; Τι κάνετε;

Αγαπητό μου φέις μπουκ, κατ’ αρχάς να σε ευχαριστήσω για το καθημερινό, αδιάλειπτο ενδιαφέρον σου για την ατομική μου κατάσταση και να σου ζητήσω συγγνώμη που μέχρι σήμερα σε σνόμπαρα και δεν σου απαντούσα.

Ειδικά εγώ που ζω μόνη δεν μπορείς να φανταστείς πόσο συγκινούμαι κάθε πρωί με αυτές τις πολύ προσωπικές ερωτήσεις που μου κάνεις. Κανονικά θα έπρεπε  όλοι μας εδώ να απαντούσαμε καθημερινά σ’ αυτές τις τρεις ερωτήσεις σου, οπότε το timeline μας θα ήταν γεμάτο από εξομολογήσεις, καημούς, βάσανα, γκρίνιες και πόθους ευσεβείς και θα μεταμορφωνόταν σε ένα απέραντο ψυχιατρείο με μεγάλο ενδιαφέρον όμως, καθώς θα μαθαίναμε ο ένας τα μυστικά του άλλου.

Κοινωνική εργασία, γιατί όχι;

Είχα την καλή τύχη να εργαστώ ως εκπαιδευτικός σε σχολεία, όπου οι μαθητές έχοντας πάρει σωστή αγωγή από τα σπίτια τους ήταν συνεργάσιμοι, είχαν καλούς τρόπους και δεν δημιουργούσαν προβλήματα στην τάξη. Ως έφηβοι ήταν ζωηροί και πολλές φορές άτακτοι, πράγμα που είναι δείγμα ψυχικής υγείας. Ποτέ ωστόσο δεν υπερέβησαν τα εσκαμμένα.

"Πού η δόξα, πού τα κάλλη..."

Πού η δόξα,

πού τα κάλλη,

Κωνσταντίνε,

τώρα σκυφτός,

γερμένος στο μπαστούνι σου,

με κείνο το άκακο χαμόγελο του γέροντα

ήρθες να προσκυνήσεις το νεκρό εχθρό σου.

Γιατί στη νιότη όλα επιτρέπονται,

αλαζονεία,

φιλοδοξία,

παρασκήνια ύπουλα,

στη νιότη όλα είναι δυνατά,

υγεία,

ομορφιά

και ολυμπιακά βραβεία,

μετά ο χρόνος

βρίσκει τρόπους

να μας κατακρημνίσει

και να που τώρα εσύ

αδύναμος,

καρτερικά χαμογελώντας

έρχεσαι

και τιμή αποτίεις

στο νεκρό,

τιμή αποτίεις

σε μια εποχή

που έχει πεθάνει.

Κωνσταντίνε,

το γήρας έχει μια σοφία μοναδική

και καλωσύνη απροσδόκητη.

Σ’ έχουμε συχωρέσει,

κυρίως επειδή

σε είδαμε

να σε υποβαστάζουν άλλοι,

ανήμπορο,

ακουμπισμένο στο μπαστούνι σου

ανάμεσα στους νέους αρχηγούς μας.

Άμποτε να τους δούμε

γέρους ανυπεράσπιστους κι αυτούς 

και ίσως  τότε να τους συχωρέσουμε.