Εξισώσεις

Ένας θάνατος ίσον δέκα θάνατοι

ίσον εκατό θάνατοι

ίσον εκατό χιλιάδες θάνατοι

ίσον αμέτρητοι θάνατοι

ίσον ένας θάνατος.

Ένας φόνος ίσον δέκα φόνοι

ίσον εκατό φόνοι

ίσον εκατό χιλιάδες φόνοι

ίσον όλοι οι φόνοι του κόσμου

ίσον ένας φόνος.

Ένας νεκρός ίσον τίποτα

ίσον δέκα νεκροί

ίσον τίποτα

ίσον εκατό νεκροί

ίσον τίποτα

ίσον εκατό χιλιάδες νεκροί

ίσον τίποτα

ίσον όλοι οι νεκροί

ίσον τίποτα.

Ένας δικός μου νεκρός ίσον δέκα άλλοι νεκροί

ίσον εκατό άλλοι νεκροί

ίσον εκατό χιλιάδες άλλοι νεκροί

ίσον όλοι οι νεκροί του κόσμου

ίσον κανείς άλλος νεκρός.

Πρόκειται για έννοιες που πολλαπλασιαζόμενες επί οποιονδήποτε αριθμό μάς δίνουν πάντα το Άπειρο. 

Μια βόλτα στη ρωμαϊκή Έφεσο

Οι ελληνικές πόλεις στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας συνέχισαν να ζουν λίγο πολύ όπως και πριν, τότε που τις κυβερνούσαν οι βασιλείς των ελληνιστικών βασιλείων. Δεν μπορούσαν να ασκούν εξωτερική πολιτική, αλλά εξέλεγαν τους τοπικούς τους άρχοντες που φρόντιζαν για τα εσωτερικά ζητήματα της πόλης.

Αυτές οι γενιές των Ελλήνων που ήρθαν στη ζωή μετά τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχαν μεν συνείδηση του μεγάλου πολιτισμού τους, αλλά είχαν ξεχάσει πώς είναι να ζει κανείς ελεύθερος και ανεξάρτητος στην πόλη του. Αυτό  ήταν ήδη μια μακρινή ανάμνηση που δεν νομίζω ότι τους προκαλούσε θλίψη. Με λίγα λόγια οι Έλληνες επί Ρωμαιοκρατίας ήταν καλά προσαρμοσμένοι στα δεδομένα της εποχής τους.

Τα πράγματα στη ζωή είναι απλά, τι δεν καταλαβαίνεις;

Έπεσα πάνω σε μια εικόνα που έλεγε τα γνωστά, πόσο εύκολα είναι όλα, αν έχουμε καλή προαίρεση, εμπιστοσύνη στους άλλους και στη ζωή, αισιοδοξία, θετική σκέψη και καλή καρδιά.

Ναι, η ζωή είναι απλή και όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται, αρκεί εμείς να ακολουθήσουμε τις συμβουλές της εικόνας. Και έτσι ξαφνικά ο κόσμος θα γίνει βατός, καμιά στενοχώρια, καμιά θλίψη ή αμηχανία, όλα θα είναι πλέον εύκολα και θα τη βγάλουμε αυτή τη ζωή τη ρημάδα απαλά και πολύ γλυκά.

"Σ' αυτό τον κόσμο..."

Σ’ αυτό τον κόσμο

των παλουκωμένων και των σταυρωμένων

των σφαγμένων

των αποκεφαλισμένων

των πνιγμένων

των θαμμένων ζωντανών

των ακρωτηριασμένων

των πουλιών με τις σπασμένες φτερούγες

της γάτας με το βγαλμένο μάτι

της αρκούδας με την αλυσίδα

των σφαγείων

στον κόσμο αυτό που εξ ορισμού

οι ποιητές εμπνέονται

από

το φίδι που εξοντώνεται

το τζιτζίκι που ανασκολοπίζεται

την πεταλούδα που πεθαίνει από ασφυξία

το ψάρι που σπαρταρά στο καλάθι

στον κόσμο αυτό

τον παλουκωμένο

το σταυρωμένο

τον απαγχονισμένο

τον καρατομημένο

καλούμαστε να ζήσουμε.

Με όχι μεγάλη σκληρότητα

για να μην ξαναγίνουμε θηρία.

Με όχι μεγάλη ευαισθησία

για να μην καταντήσουμε τρελοί.

Πόσο «ίσες» νιώθουμε οι γυναίκες σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο;

Ψυχολόγος δεν είμαι, άρα το τεστ που ετοίμασα δεν έχει κανένα επιστημονικό κύρος. Μπορούμε όμως από τις απαντήσεις που θα δώσουμε να σχηματίσουμε μια ιδέα για το πόσο χειραφετημένες νιώθουμε σε μια κοινωνία που ακόμα ανδροκρατείται. Και επειδή δεν πρόκειται για κανονικό τεστ, κάτω από κάθε ερώτηση, δίνω τη δική μου προσωπική απάντηση. Συμφωνήστε ή διαφωνήστε ελεύθερα.

Μια συνέντευξή μου στο akamas wordpress.com

Πριν από λίγες ημέρες είχα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο της Καίτης Βασιλάκου με τίτλο «Το επίμονο φαινόμενο». Σήμερα έχω τη χαρά να παρουσιάσω μια συνέντευξη της συγγραφέως, την οποία ευχαριστώ πολύ.

Λαός για παραμύθια. Η κηδεία του βασιλιά Παύλου

Από το 1964 μάς χωρίζουν μισός αιώνας και δύο χρόνια. Πολλοί από όσους ζούσαν τότε, δεν ζουν πια. Πολλοί από όσους διαβάζετε αυτές εδώ τις γραμμές, δεν είχατε ακόμα γεννηθεί Και πολλοί επίσης που ζούσαμε τότε εξακολουθούμε να είμαστε ζωντανοί. Εμείς οι τελευταίοι όμως έχουμε ξεχάσει πώς ζούσαμε εκείνα τα χρόνια. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι, μολονότι πολλά άλλαξαν ενδιαμέσως, όμως μερικά πράγματα παρέμειναν σταθερά.

Τα «like»

Η ευγένεια απαιτεί, όταν κάποιος σε χαιρετά στον δρόμο, να τον αντιχαιρετάς. Αν περνάς από δίπλα του βουβός και ανέκφραστος, ενώ εκείνος σού έχει απευθύνει τον χαιρετισμό του, είσαι ένα αγενέστατο τομάρι.

Στο φέις μπουκ συμβαίνει κάτι ανάλογο, όταν δημοσιεύουμε κάτι. Εδώ, αντί χαιρετισμού έχουμε το λάικ. Βέβαια το λάικ δεν είναι μόνο χαιρετισμός. Συχνά είναι κάτι περισσότερο: «μου αρέσει αυτό που δημοσίευσες».

"Το επίμονο φαινόμενο" στο "Ποιείν"

«Το Κράτος» (Απόσπασμα)

Ακόμα να μιλήσει ο Σταυρόπουλος. Ο Ιατρίδης όλο μού λέει να κάνω υπομονή, είμαστε πολύ κοντά στο τέλος. Με συμβουλεύει να σταματήσω να δείχνω δύσπιστη, να φαίνομαι προβληματισμένη και να δίνω δίκιο στον Σταυρόπουλο.
Μετά τα γεγονότα με τις προκηρύξεις είχαμε συναντηθεί σε μια απόμερη καφετέρια στα Νέα Λιόσια. Πρώτη μου φορά πήγαινα εκεί πέρα και δυσκολεύτηκα να προσανατολιστώ. Καθυστέρησα μάλιστα είκοσι λεπτά στο ραντεβού μας.
— Με συγχωρείτε για την αργοπορία, είπα καθίζοντας λαχανιασμένη απέναντί του, αλλά κατά λάθος κατέβηκα μια στάση πιο πριν.
— Δεν πειράζει, κυρία Ιωάννου, μην απολογείστε. Θα πάρετε ένα καφέ ;
— Ένα καφεδάκι θα το έπινα ευχαρίστως.
Ο Ιατρίδης έδωσε την παραγγελία στον σερβιτόρο και ξαναγύρισε προς το μέρος μου :
— Είδατε τι ωραία συνοικία που έγιναν τα Νέα Λιόσια ;
— Δεν μπορώ να ξέρω. Πρώτη φορά έρχομαι σ’ αυτήν εδώ την περιοχή.
— Θα ξέρατε όμως τι γινόταν εδώ στο παρελθόν. Σήμερα οι Ρομά κατοικούν σε διαμερίσματα και εργάζονται όλοι. Κανείς τους δεν είναι άνεργος.
— Χαίρομαι που το ακούω. Είναι πάντως εντυπωσιακό πώς πείστηκαν να αλλάξουν ζωή. Οι Ρομά είναι πολύ προσκολλημένοι στις παραδόσεις τους, από όσο ξέρω.
— Το Κράτος έχει τον τρόπο του να πείθει τους πολίτες.
Εκτελώντας ίσως μερικούς ; αναρωτήθηκα, αλλά δεν είπα τίποτα.
Ο σερβιτόρος έφερε τον καφέ μου και απομακρύνθηκε διακριτικά.
— Η αλήθεια είναι ότι ο αριθμός των Ρομά έχει μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, συνέχισε αυτός.
— Πώς έτσι ; Αυτοί γεννοβολάνε συνέχεια.

"Τα βρώμικα"

Ωραία περάσαμε

ποιήματα ανταλλάξαμε

με προσοχή και τέχνη

τα σώψυχά μας περιγράψαμε

τα βρώμικα καλά φυλάξαμε

αυτά

τις νύχτες που κανείς δεν βλέπει

με το μαχαίρι

σκίζοντας τις σάρκες μας

τα βγάζουμε στο φως

κι αναστενάζουμε βαθιά

ποιήματα δεν γίνεστε εσείς

τους λέμε

έμβρυα τερατόμορφα θα μείνετε

όμως σας αγαπάμε πιο πολύ

απ’ τα περίτεχνα ποιήματά μας

σας αγαπάμε πιο πολύ

από το καθετί

γιατί εσείς

ποτέ το φως του ήλιου

δεν θα δείτε

ποτέ κανείς για σας

δεν πρόκειται να πει

μια συμπονετική

καλή κουβέντα.

Ανεξιχνίαστη η γλώσσα των μεγάλων

                  

«Είναι μεσάνυχτααα

κι όλη η φύσις ησυχάζειειειει,

μόνο κάποιος που σπαράααζει

δεν κοιμάται, ξεενυχτάαα!»

τραγούδαγε η μαμά, όταν την έπιανε ο οίστρος, κι εγώ την άκουγα και σκεφτόμουν, αυτά είναι παλιά τραγούδια, δεν έχουν πολύ ενδιαφέρον, τώρα το ραδιόφωνο λέει άλλα τραγούδια, πιο ωραία. Αν και μερικές φορές τα λόγια τους ήταν λίγο παράξενα, όπως παραδείγματος χάριν εκείνο το τραγούδι που έλεγε για την Τροία: