"Ψυχές"

Κάπου υπάρχει ένας τόπος

στο ημίφως ενός αιώνιου δειλινού

μια πόλη άχρονη

που κάθονται οι ψυχές

εκείνων που αδικήθηκαν

κάθονται στα πεζούλια

ή αγναντεύουν από τα παράθυρα

στις πόρτες άλλες στέκονται

ακίνητες και σιωπηλές

-καμιά πνοή αέρα

όλα ασάλευτα-

με πρόσωπα απαθή

κοιτάζουν τον ορίζοντα

εκεί που ο ήλιος

δεν λέει να βασιλέψει

και μάταια προσμένουν

να αντιστραφεί η πορεία των πραγμάτων

και να γυρίσει πάλι ο ήλιος

στην κορυφή του ουρανού

άγρια να φυσήξει ο άνεμος

κι από την Πύλη νά’ μπουν μέσα

δεμένοι σε αλυσίδες

αυτοί που τους αδίκησαν

να σηκωθεί βουή

κατάρες να ακουστούν

και αναθέματα

βαριές βρισιές και λόγια

γεμάτα μίσος και χολή

ώσπου να δύσει ο ήλιος επιτέλους

να έρθει το σκοτάδι

να αδειάσουν οι ψυχές

από το δηλητήριο

να αλαφρώσουν

μετά από την τόση βαρυγκώμια

και ύστερα αργά να διαλυθούν

μες τον αιώνιο ύπνο το γλυκό

δικαιωμένες.