Κι αν πνίγονται, ποιος νοιάζεται;

 Η «αραβική άνοιξη», δηλαδή η αραβική παλινδρόμηση σε σκοταδιστικές ιδέες μεσαιωνικού τύπου, δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να ρίξει από την εξουσία τον Πρόεδρο Άσαντ της Συρίας.

Σύμμαχοι του Άσαντ στον εμφύλιο αυτό πόλεμο που έχει ρημάξει τη χώρα είναι η Ρωσία και το Ιράν. Αντίπαλοί του είναι οι Σύριοι αντάρτες της αντιπολίτευσης, οι ΗΠΑ (και γενικότερα η Δύση), η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και οι άλλες αραβικές χώρες του Κόλπου.

Κάθε χώρα, σύμμαχος ή αντίπαλος, έχει τα δικά της ξεχωριστά  συμφέροντα και γι’ αυτά ενδιαφέρεται.

Δεν ενδιαφέρεται, αν πνίγονται οι πρόσφυγες της Συρίας στο Αιγαίο.

Οι αντάρτες που πολεμούν στη Συρία εναντίον του Άσαντ είναι διασπασμένοι. Οι μετριοπαθείς και διαλλακτικοί μουσουλμάνοι  αποτελούν μειοψηφία. Οι περισσότεροι και οι πιο ισχυροί είναι οι ακραίοι Σουνίτες ισλαμιστές. Πίσω από αυτούς είναι το Ισλαμικό Κράτος, άνθρωποι τυφλωμένοι από τον φανατισμό και το μίσος τους για τη Δύση.

Δεν ενδιαφέρονται, αν πνίγονται οι πρόσφυγες της Συρίας στον δρόμο τους για τη Δύση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες (και η Δύση γενικότερα) θα ήθελαν μια Συρία απαλλαγμένη από τον Άσαντ, με μια κυβέρνηση μετριοπαθών μουσουλμάνων. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Ή θα μείνει στην εξουσία ο Άσαντ ή θα πάρουν την εξουσία οι ακραίοι ισλαμιστές. Η λαθεμένη επιλογή των ΗΠΑ τούς έχει φέρει σε δύσκολη θέση. Αν επέμβουν στρατιωτικά κατά του Άσαντ, θα ενισχύσουν, χωρίς να το θέλουν, τους ακραίους ισλαμιστές. Θα τους ανοίξουν  τον δρόμο προς την εξουσία και η Συρία θα γίνει μέρος του Ισλαμικού Κράτους. Για το λόγο αυτό οι ΗΠΑ (και η Δύση) αρκούνται κυρίως σε ευχολόγια και σε ελάχιστη στρατιωτική δράση.

Οι πνιγμοί των προσφύγων στο Αιγαίο θεωρούνται κατ’ αυτούς παράπλευρη απώλεια του πολέμου.

Η Ρωσία υποστηρίζει τον Άσαντ. Ο λόγος που το κάνει είναι ότι α) του πουλάει όπλα και β) διατηρεί στην συριακή πόλη Ταρτούς, στη Μεσόγειο, τον μοναδικό ρωσικό πολεμικό ναύσταθμο εκτός ρωσικής επικράτειας. Δεν διακρίνει τους αντάρτες σε καλούς και κακούς και οι αεροπορικές επιδρομές της στο έδαφος της Συρίας στόχο έχουν να τους πλήξουν σε όποια πλευρά κι αν ανήκουν, μετριοπαθή ή ισλαμιστική.

Οι πνιγμοί των προσφύγων στο Αιγαίο θεωρούνται και κατ’ αυτούς απλώς μια παράπλευρη απώλεια του πολέμου.

Το Ιράν επίσης στηρίζει τον Άσαντ.

Πριν εξηγήσουμε γιατί το κάνει, να θυμίσουμε ότι οι μουσουλμάνοι είναι διαιρεμένοι κυρίως σε σουνίτες και σιίτες, οι οποίοι μισούνται θανάσιμα μεταξύ τους. Το 85% του μουσουλμανικού κόσμου είναι σουνίτες και το υπόλοιπο 15% σιίτες. Υπάρχουν επίσης και οι αλεβίτες που έχουν  ορισμένες ομοιότητες με το σιιτικό ισλάμ, αλλά θεωρούνται ανεξάρτητη θρησκεία.

Ο Άσαντ και το κόμμα που κυβερνά τη Συρία ανήκουν στους αλεβίτες. Σιίτες και αλεβίτες στη Συρία αποτελούν το 12% του πληθυσμού. Μειοψηφία δηλαδή. Στο Ιράν οι σιίτες αποτελούν το 90% του πληθυσμού.

Η σιιτική κυβέρνηση του Ιράν υποστηρίζει τον Άσαντ, ενώ οι Σύριοι αντάρτες στην πλειοψηφία τους υποστηρίζονται από τη σουνιτική Σαουδική Αραβία και το σουνιτικό Κατάρ, τους μεγαλύτερους εχθρούς του Ιράν στην περιοχή. Η Συρία είναι επίσης σημαντική για το Ιράν, διότι ελέγχει την Χεζμπολάχ στον γειτονικό Λίβανο και το Ιράν μπορεί να ασκεί πίεση στο Ισραήλ μέσω του οπλοστασίου από πυραύλους μικρού βεληνεκούς της Χεζμπολάχ.

Επομένως πρέπει πάση θυσία να μείνει ο Άσαντ στην εξουσία. Αν ανατραπεί, την εξουσία  θα πάρουν οι εχθροί του Ιράν σουνίτες.

Άρα ποσώς τους ενδιαφέρει, αν πνίγονται οι πρόσφυγες της Συρίας στο Αιγαίο.

Η Τουρκία είναι κατά του Άσαντ. Ανησυχεί κυρίως για την κουρδική ανεξαρτησία λόγω της δικής της κουρδικής μειονότητας. Υποστηρίζει τους αντάρτες που αγωνίζονται κατά του Άσαντ με ιδιαίτερη προτίμηση στη Μουσουλμανική Αδελφότητα της συριακής αντιπολίτευσης.  

Στο έδαφός της φιλοξενεί 1,7 εκατομμύριο Σύριους πρόσφυγες. Ασφαλώς δεν έχει αντίρρηση να ξεφορτωθεί μερικούς από αυτούς και επομένως

ποσώς την ενδιαφέρει, αν πνίγονται οι πρόσφυγες της Συρίας στο Αιγαίο.

Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, το Κουβέιτ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προσφέρουν οικονομική βοήθεια στους σουνίτες αντάρτες στη Συρία. Θέλουν να φύγει ο Άσαντ από τη μέση και να αναλάβει την εξουσία μια σουνιτική κυβέρνηση. Οι Σαουδάραβες επιπλέον ανησυχούν μήπως, αν υπάρξει συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, οι ΗΠΑ θα τους εγκαταλείψουν. Οι πλούσιες αυτές αραβικές χώρες έχουν επομένως τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή και

είτε πνίγονται είτε δεν πνίγονται οι Σύριοι πρόσφυγες στο Αιγαίο, δεν δίνουν δεκάρα.

Με την ευκαιρία, ας δούμε πώς είναι κατανεμημένοι οι Σύριοι πρόσφυγες στις αραβικές χώρες:

Συνολικά 10-12 εκατομμύρια Σύριοι έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους. Οι περισσότεροι, γύρω στα 7,5 εκατομμύρια, παραμένουν στο εσωτερικό της χώρας.

Ο Λίβανος φιλοξενεί 1.300.000 πρόσφυγες και έχει ήδη κλείσει τα σύνορά του. 

  

Η Ιορδανία φιλοξενεί 630.000 και έχει κι αυτή κλείσει τα σύνορά της.

 

Η Αίγυπτος φιλοξενεί 133.000.

Η Σαουδική Αραβία έχει δεχτεί 500.000 Σύριους που όμως δεν τους θεωρεί πρόσφυγες πολέμου, επειδή δεν έχει υπογράψει τη σχετική συμφωνία του ΟΗΕ.

Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κατάρ, το Μπαχρέιν και το Κουβέιτ έχουν μηδέν αριθμό προσφύγων. Ως δικαιολογία προβάλλουν το επιχείρημα ότι μαζί με τους πρόσφυγες θα περάσουν στη χώρα και τρομοκράτες.

Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ξοδεύουν μεγάλα ποσά για τη δημιουργία καταυλισμών σε γειτονικές χώρες. Από την άλλη η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ χρησιμοποιούν τζιχαντιστικές οργανώσεις για να ανατρέψουν τον Άσαντ. Επομένως κατ’ αυτούς

το ότι κάποιοι Σύριοι πρόσφυγες πνίγονται στο Αιγαίο αποτελεί ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας.

Τέλος, ο ίδιος ο Άσαντ δεν σκοπεύει με τίποτα να εγκαταλείψει την εξουσία και αγωνίζεται με όλες τις δυνάμεις του και με αυτές των συμμάχων του να διατηρηθεί στη θέση του.

Οι πνιγμοί των συμπατριωτών του Σύριων στο Αιγαίο είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει.

Μια και έχουμε ανοίξει αυτό το θέμα, ας δώσουμε ακόμα μερικές πληροφορίες:

Η Συρία του Άσαντ είναι αρκετά φιλελεύθερη, όσον αφορά τα μουσουλμανικά ήθη και έθιμα. Οι Σύριοι μπορούν να πίνουν αλκοόλ και οι Σύριες, αν το θέλουν, κυκλοφορούν με ακάλυπτο το κεφάλι. Η ζωή εκεί έχει πολλές ομοιότητες με τον δυτικό τρόπο ζωής.

Το Ιράν φαίνεται να έχει δαπανήσει δισεκατομμύρια δολάρια στον πόλεμο αυτό για στρατιωτική ενίσχυση του Άσαντ και επίσης διατηρεί στρατό στη Συρία.

Το Ισλαμικό Κράτος εκτελεί τους αντάρτες της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης που είναι εχθρικοί απέναντι στους ακραίους ισλαμιστές.

Οι ΗΠΑ κατηγορούν τη Ρωσία ότι με τις αεροπορικές της επιδρομές στη Συρία δεν στοχεύει τόσο στους τζιχαντιστές , όπως διακηρύσσει επίσημα, αλλά στους αντάρτες της μετριοπαθούς αντιπολίτευσης. Έτσι, αντί να ασχολούμαστε με τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία, ασχολούμαστε με τον ανταγωνισμό ΗΠΑ- Ρωσίας.

Από το 2011 που ξέσπασε ο εμφύλιος στη Συρία μέχρι σήμερα οι νεκροί του πολέμου έχουν φτάσει τις 250.000. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πνίγηκαν στα ελληνικά νερά. Σκοτώθηκαν στον τόπο τους και ανάμεσά τους είναι γυναίκες, γέροντες και μικρά παιδιά. Σκοτώθηκαν είτε από τον στρατό του Άσαντ είτε από τους αντάρτες της αντιπολίτευσης. 

Ποιος νοιάζεται λοιπόν για τους ανθρώπους που πνίγονται στα ελληνικά νερά;

Πάντως όχι όσοι κινούν τα νήματα αυτού του πολέμου. 

Σημείωση:
Το Ιράν δεν έχει δεχτεί ούτε έναν Σύριο πρόσφυγα.
  http://www.aljazeera.com/indepth/opinion/2015/09/iran-duty-syrian-refugees-150910081439202.html