Οι προκαθορισμένοι δρόμοι της Φύσης

Μια μαργαρίτα δεν μπορεί να γίνει τίποτε περισσότερο από μια μαργαρίτα. Ένας ελέφαντας δεν μπορεί να γίνει τίποτε περισσότερο από έναν ελέφαντα. Και ένας άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει τίποτε περισσότερο από έναν άνθρωπο.

Η αίσθηση της ελευθερίας που έχει ο άνθρωπος, ότι δηλαδή μπορεί να σκεφτεί, να επιλέξει και να κάνει αμέτρητα πράγματα, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Στην πραγματικότητα μπορεί να σκεφτεί, να επιλέξει και να κάνει πάρα πολλά πράγματα, όχι όμως αμέτρητα. Θα σκεφτεί, θα επιλέξει και θα κάνει πολλά πράγματα μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων που του έχει δώσει η φύση.

"Ήρθε η ώρα να ψηφίσω..."

Ήρθε η ώρα να ψηφίσω,

στη βουλή να αναδείξω

πρόσωπα πολύ σπουδαία

κι ιδεολογία νέα.

Όμως πάλι αναρωτιέμαι

οι παλιοί, όπως τους λέμε,

μήπως έχουν εμπειρία

για τη δύσκολη πορεία.

Είναι επίσης και οι άλλοι

που στο μαύρο μας το χάλι

συνωθούνται ως τρίτο κόμμα

και ως τέταρτο ακόμα

και ως πέμπτο, δεν πειράζει,

μην τους φάει και το μαράζι.

Κι αποκεί και παρακάτω

ως του βαρελιού τον πάτο

κομματίδια, κομματάκια,

συντροφιές και παρεάκια:

πάρε κόσμε ό,τι γουστάρεις

και τη φτώχεια να φρενάρεις,

το κακό να τιθασέψεις,

εργασίας να φτιάξεις θέσεις,

τους παράνομους να κρίνεις

και τους φόρους να μικρύνεις,

ικανούς να αναδείξεις,

ψεύτες να παραμερίσεις

και τους κλέφτες να ξεκάνεις

και τους άρρωστους να γιάνεις,

τα παιδιά μας να μορφώσεις,

δικαιοσύνη να αποδώσεις.

Όλα ωραία καμωμένα,

στα χαρτιά καταγραμμένα,

σε αφίσες και βιβλία

και στου νου μας τα τοπία.

Ήρθε η ώρα να ψηφίσω,

μα ό,τι κι αν αποφασίσω

πάλι από τη Δευτέρα

θα γκρινιάζω κάθε μέρα,

σκάνδαλα θα ξετρυπώνω,

θα θυμώνω, θα μουντζώνω,

αδικίες θα καταγγέλλω,

επειδή να δω δεν θέλω

πως στραβά η γη γυρίζει

κι ο γιαλός στραβά αρμενίζει.

"Οι λαθραίοι"

Ανάβω το τσιγάρο

-εκείνοι τρέχουν,

κάποιοι κρατάνε ρόπαλα

και τους χτυπούν,

εκείνοι σκύβουν-

φυσάω τον καπνό

-κάποιος

μ ένα παιδί στην αγκαλιά

σωριάζεται στο χώμα

με τρικλοποδιά-

ρίχνω τη στάχτη στο τασάκι

-κοπάδια περπατούν

σε τόπο έρημο,

γλιστρούν

κάτω από σύρματα αγκαθωτά-

ρουφάω τον καπνό,

τον ξεφυσώ

-κάτω από σύρματα αγκαθωτά

περνούν

σέρνοντας τα παιδιά τους

κι ύστερα τρέχουν

σε ένα τόπο έρημο-

ρίχνω τη στάχτη στο τασάκι

-μπορείς να πεις

ότι είναι κατσαρίδες

που από χαραμάδες εισχωρούν

στο σπίτι σου,

χιλιάδες κατσαρίδες

που τους πρέπει

άγριο πάτημα,

ανήλεο κυνηγητό,

είναι κι αυτή

μια ανάγνωση του φαινομένου-

τραβάω την τελευταία ρουφηξιά,

ύστερα παίρνω το ποτήρι

με το δροσερό νερό

και πίνω.

Κι εκεί επάνω,

ακριβώς εκεί,

καθώς το δροσερό νερό

κυλάει στο λαρύγγι μου,

δάκρυα αναβλύζουν

ξαφνικά

από τα μάτια μου.

Πραγματικότητα μεγαλειώδης και άπιαστη

Η πραγματικότητα είναι η άβολη εκείνη κατάσταση που βάζει φρένο στις προσδοκίες και τα όνειρά μας, όταν αποφασίσουμε να την πάρουμε στα σοβαρά.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα το ξέρουμε πολύ καλά αυτό και φυλαγόμαστε από τέτοιες απογοητεύσεις.  Κάποιοι λίγοι που μένουν κολλημένοι στην πραγματικότητα και μας φωνάζουν και χειρονομούν απελπισμένα και ουρλιάζουν μέσα στ’ αυτιά μας, έχουμε τον τρόπο μας να τους εξουδετερώνουμε. Τους στέλνουμε στο διάολο και αυτούς και την πραγματικότητα που επισείουν ως φόβητρο μπροστά στα μάτια μας και μετά βυθιζόμαστε ξανά στις ωραίες μας ονειροπολήσεις. Στο κάτω-κάτω και οι ονειροπολήσεις μας πραγματικότητα είναι. Άυλη πραγματικότητα βέβαια σε αντίθεση με την άλλη, την υλική, που είναι και πολύ ενοχλητική.

Κόκκινοι Χμερ: Ουτοπία και Πραγματικότητα

Να μια ιδανική κοινωνία, όπως τη φαντάστηκαν και την υλοποίησαν κάποιοι ιδεολόγοι με αγνές (ας το δεχτούμε αυτό) προθέσεις:

Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι.

Σε γυναίκες και άνδρες οφείλεται ο ίδιος σεβασμός.

Η χώρα στηρίζεται στις δικές της οικονομικές δυνάμεις και δεν εισάγει τίποτα. Έχει απόλυτη αυτάρκεια.

Το νόμισμα καταργείται. Καταργούνται οι Τράπεζες και επιβάλλεται το ανταλλακτικό εμπόριο.

Όλοι εργάζονται, η ανεργία είναι 0%. 

"Γιατί..."

Γιατί,

πίσω από τη γαλήνη της βραδιάς,

πίσω απ’ τα πρόσωπά τους,

έτσι, όπως το αεράκι

τους φυσούσε τα μαλλιά,

πίσω από αυτή

την ήσυχη εικόνα

του καλοκαιριού,

σε ώρα εφήμερης ανάπαυλας

που οι ψυχές ειρήνευαν,

γιατί

έβλεπα εγώ

θεόρατες σκιές

να βγαίνουν

απ’ τα σώματά τους,

στεναγμούς,

δάκρυα,

βάσανα,

και έγνοιες καθημερινές,

γιατί...