Προδίδουν οι φίλοι;

Γιατί οι φίλοι μάς προδίδουν; Όχι όλοι φυσικά, αλλά κάποιοι. Και όχι όλους φυσικά, αλλά κάποιους από μας.

Προδίδουν οι φίλοι;

Όχι, δεν προδίδουν. Οι φίλοι είναι ο εαυτός τους, εμείς όμως θέλουμε να γίνουν ο εαυτός μας. 

Τα τελευταία μάτια (διήγημα)

Τώρα είναι πολύ αργά.

Δεν μπορώ να πάω και να τους πω:

«Ξέρετε, τα μάτια μου είναι από φυσικό ιστό, δεν πρόλαβα να τα αντικαταστήσω».

Θα με ρωτήσουν  γιατί δεν πήγα νωρίτερα.

Τι να τους απαντήσω. Να τους πω ότι έτσι μου άρεσε, έβλεπα καλά με τα φυσικά μου μάτια και δεν έκρινα σκόπιμο να πάω να τα βγάλω;

Θα μου πουν:

«Οι άλλοι γιατί το έκριναν σκόπιμο και δεν το έκρινες εσύ;»

Θα έχουν δίκιο, τι να τους πω.

"Αν ήταν όλα με μέτρο καμωμένα..."

Αν ήταν όλα

-μα όλα λέω-

με μέτρο καμωμένα,

τώρα εσύ

δεν θα αγαπούσες τις πληγές σου,

δεν θα τις έξυνες

με τόση ευχαρίστηση,

δεν θα σάπιζες

μέσα στις φοβερές σου αναμνήσεις

κι ούτε θα έβλεπες τον κόσμο

τόσο μα τόσο παραμορφωμένο.

Αν ήταν όλα

-μα όλα επιμένω-

με μέτρο καμωμένα,

θα είχες ένα παρελθόν κανονικό,

πολλές φωτογραφίες

από εκδρομές με φίλους,

κλεφτά φιλιά

πίσω απ’ τα βράχια

κι ένα ημερολόγιο

γεμάτο περιττά παράπονα.

Τώρα όμως

που όλα τα παράξενα

συνέτειναν

για να αποχτήσεις

το πρόσωπο αυτό του τρόμου,

τώρα

χαμογελάς παράλογα

και μοιρολατρικά υπομένεις

αυτή τη συμπλοκή των παραγόντων

που γέννησαν

το πεπρωμένο σου το αδήριτο.

Μετανάστες και πολυπολιτισμικότητα

(Το άρθρο το έγραψα πριν τρία χρόνια, αλλά δεν το δημοσίευσα. Σήμερα το βρίσκω πιο επίκαιρο από τότε).

 Δύο βασικά είναι οι τάσεις που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες σε όλες τις εποχές: η τάση που βιάζεται να προχωρήσει μπροστά και η τάση που θέλει να μείνουν τα πράγματα όπως είναι.

Οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας και τις δύο αυτές τάσεις αλλά όχι σε ισορροπία. Το παρελθόν δεν μας αφήνει αδιάφορους, αλλά προσβλέπουμε με ενδιαφέρον και στο μέλλον. Για άλλους ωστόσο το παρελθόν είναι κάτι που πρέπει να μείνει στη θέση του, δηλαδή πίσω, και να μην εμπλέκεται πολύ στην καθημερινότητά μας. Για άλλους πάλι το μέλλον, επειδή εμπεριέχει το άγνωστο, καλό είναι να μην το επιδιώκουμε με μεγάλη επιμονή.

Απλές συμβουλές προς ελληνίδα μητέρα

Πάντα είχα την απορία, γιατί τα παιδάκια μας στην Ελλάδα είναι τόσο άταχτα, θορυβώδη, γκρινιάρικα, απαιτητικά και γενικώς κακότροπα σε αντίθεση με τα παιδιά των άλλων Ευρωπαίων που τα βλέπουμε να είναι ήσυχα, καλόβολα, ευγενικά και προ παντός αθόρυβα. Σχεδόν είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι εδώ ασφαλώς πρόκειται για γονίδια, ότι δηλαδή η ράτσα μας μεταξύ των άλλων αρετών και ελαττωμάτων που διαθέτει έχει και το γονίδιο της φασαρίας και της κακοτροπιάς.

Η Ελλάδα, όπως καθρεφτίζεται στον ελληνικό κινηματογράφο του ’50 και του ’60

Ο ελληνικός κινηματογράφος της δεκαετίας του ’50 ασχολήθηκε πολύ με τα κοινωνικά και ερωτικά προβλήματα των πατεράδων και των παππούδων μας που σε συνδυασμό με τις αντιλήψεις της εποχής μπορούσαν να δώσουν ενδιαφέρουσες ιστορίες, δραματικές και κωμικές. Με τις δραματικές δεν θα ασχοληθούμε, γιατί ελάχιστα προβάλλονται σήμερα στην τηλεόραση και, όταν προβάλλονται, δεν έχουμε την υπομονή να τις παρακολουθήσουμε, είναι, εκτός λίγων εξαιρέσεων, βαρετές και αφελείς. Οι κωμικές ταινίες όμως, πολλές από τις οποίες είναι άρτιες πραγματικά κωμωδίες, μας δίνουν άφθονες πληροφορίες για το θέμα μας.

Ο σωσίας

Έρχεται κάθε μήνα συνεπής και της πληρώνει τα κοινόχρηστα.   

Λαϊκός άνθρωπος, συνεσταλμένος. 

Όμως  κάτι  οσμίζεται. 

Τα μάτια της που απότομα σκουραίνουν, οι ουσίες της που εκκρίνονται εκείνη τη στιγμή, κάτι οσμίζεται και στέκει αναποφάσιστος για λίγα δευτερόλεπτα. 

Φεύγει έπειτα σιωπηλός και  αμήχανος.

 Εκείνη κλείνει πίσω του την πόρτα εξουθενωμένη. 

Κάθε φορά η ίδια ιστορία: μια σκοτεινή ορμή που την ταράζει,  μια φευγαλέα αίσθηση ηδυπάθειας, μια ξαφνική εκφυλότητα, μόνο και μόνο επειδή αυτός ο ξένος μοιάζει με Κείνον. 

Με Κείνον τον Άλλον.