«Σκότωσε τη γυναίκα του και αυτοκτόνησε»

Η ιστορία επαναλαμβάνεται αδιάκοπα λες και έχουμε εδώ ένα και μοναδικό πατρόν. Οι διαφορές σε κάθε περίπτωση  είναι ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως το επάγγελμα του δράστη, η κοινωνική του θέση, ο τόπος και ο χρόνος που συνέβη η τραγωδία. Η ουσία παραμένει η ίδια πάντα: σκότωσε τη γυναίκα του και αυτοκτόνησε.

Έβαλα από περιέργεια αυτή τη φράση στο γκουγκλ και μέτρησα αμέσως-αμέσως δέκα τέσσερις παρόμοιες πρόσφατες ιστορίες:

"Η πτώση της Ρώμης"

Σκοτείνιασε ο ορίζοντας

Και οι λαοί χορεύουν

Πυκνώνουν τα σύννεφα

Και οι λαοί τραγουδούν

Η άκρη του μέλλοντος

Έγινε ορατή

Και οι λαοί γιορτάζουν

Ακούγονται οι πρώτοι βρυχηθμοί

Του Θηρίου

Και οι λαοί

χαιρετίζουν τον Καίσαρα

Η αρένα ετοιμάζεται

Και οι λαοί επευφημούν

Η πτώση θα πραγματοποιηθεί

Όπως το λένε οι γραφές

Μέσα σε ιερή μέθη

Και μανία.

«Σκοτεινή συγκατοίκηση», της Φροσούλας Κολοσιάτου: ο κόσμος σε συντρίμμια.

«Μετακομίσαμε

Στην πιο ψηλή κορφή του βουνού

Κάτω η θάλασσα αγριεμένη».

Τη «Σκοτεινή συγκατοίκηση», την τελευταία ποιητική συλλογή της Φροσούλας Κολοσιάτου,  θα είναι λάθος να τη διαβάσει κανείς μόνο μια φορά. 

Αν με την πρώτη ανάγνωση η εντύπωση που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι η μελαγχολία για ένα κόσμο που δείχνει να έχει καταρρεύσει, με τη δεύτερη και την τρίτη ανάγνωση βυθίζεται  σε έναν εφιάλτη: η «Σκοτεινή συγκατοίκηση»  είναι ένας κόσμος που έχει αποσυντεθεί και έχει χάσει πια τα λογικά του.

"Μια μόνο μέρα είναι τώρα η ζωή μου..."

Μια μόνο μέρα είναι τώρα η ζωή μου

που ανακυκλώνεται

κι αναβοσβήνει

με εναλλαγές φωτός και σκοταδιού

πίσω μου απλώνεται

μια απροσδιόριστη απεραντοσύνη

γεμάτη μέρες

κι άλλες μέρες

όπου κινούνται πρόσωπα θολά

κρέμονται ομιλίες σπασμένες

ήχοι

μυρωδιές

και χρώματα

κυρίως αισθήματα κυριαρχούν εκεί

και αισθήσεις δυνατές

μια ζάλη

ο πυρετός του αίματος

η ανάγκη για ζωή

και γεγονότα

πράξεις

βλέμματα

αγγίγματα

και η ακατάσχετη μανία

για νέες συγκινήσεις

ό,τι σπουδαίο έζησα

είναι σε κείνες τις ημέρες

που τώρα

σαν πατικωμένα φύλλα

σαπίζουν

στου μυαλού μου τον ιστό

τώρα

μες τη μεγάλη μέρα μου

μοιάζω με φύλακα

που ακοίμητος φρουρεί

τις αναμνήσεις του

εκείνα όλα

που ήταν κάποτε ζωή

και τώρα          

κουρελόπανα της μνήμης

σαθρές εικόνες

ενός χρόνου παρελθόντος

και διάτρητου.

"Τα δεδομένα"

Καλέ μου Θεέ,

κατ’ αρχήν δεν ξέρω, αν είσαι καλός κι αν είσαι και θεός, επίσης έχω σοβαρές αμφιβολίες, αν είσαι υπαρκτός και ακούς την προσευχή μου. Ωστόσο  δεν έχω άλλη επιλογή, πρέπει να προσευχηθώ σε σένα, γιατί σε κάποιον πρέπει να απευθυνθώ και από μικρή με μάθανε ότι η προσευχή είναι καθήκον και δικαίωμά μου, όπως περίπου είναι και η ψήφος μου.

Εννοώ ότι όλοι μας πρέπει να προσφεύγουμε στον Άρχοντα του Κόσμου και να του λέμε τα παράπονά μας, να του εκφράζουμε επίσης τις ευχαριστίες μας και γενικώς να έχουμε μια τακτική και καλή επικοινωνία μαζί του, όπως κάνουμε και με το Δήμαρχο της πόλης μας – σε άλλη εννοείται κλίμακα.

Μαθαίνοντας καινούργιες λέξεις: υβριστοφιλία

Η ελληνική γλώσσα, παρά την κατάπτωση των φυσικών της φορέων, δηλαδή ημών, εξακολουθεί  να  εμπνέει τους απανταχού επιστήμονες που  αντλούν από αυτήν λέξεις για να συνθέσουν τις νέες ορολογίες τους.

Η υβριστοφιλία (hybristophilia) είναι μια τέτοια νέα λέξη, σύνθετη από τις λέξεις «υβριστής» και «φιλία» και όχι, δεν έχει να κάνει με την τάση ορισμένων να βρίζουν χυδαιότατα με το παραμικρό, έχει να κάνει με τον παράλογο έρωτα που νιώθουν κάποιες γυναίκες για στυγερούς και ειδεχθείς εγκληματίες, δολοφόνους, βιαστές και άλλα τέτοια μπουμπούκια του υποκόσμου.

"Η μέρα ήσυχα κυλά..."

Η μέρα ήσυχα κυλά,

το βράδυ φτάνει,

η νύχτα στέκει

και σε περιμένει

στο κρεβάτι σου.

Και μην ξεχνάς,

σου λέει ψιθυριστά,

ότι μια μέρα

πέρασε ακόμη

και πλήθυναν οι κίνδυνοι.

Κι εσύ δεν ξέρεις

από πού θα’ ρθει

ο κεραυνός

και πότε θα’ ρθει,

δεν ξέρεις

τι μορφή θα έχει η συμφορά,

αυτό που μόνο ξέρεις

είναι

ότι έρχεται.

Ειρήνη, μοχθηρή μητέρα και πιστός αυτοκράτωρ Ρωμαίων

Αν ζούσε σήμερα, θα την έλεγαν Ρένα ή Αϊρίν και θα εξουδετέρωνε με πιο ήπια μέσα  τον αντίζηλο γιο της Κώστα ή Έντι που θα εδικαιούτο την τεράστια περιουσία που άφησε ο μπαμπάς. Θα μπορούσε παραδείγματος χάριν να τον κλείσει δολίως σε μια ψυχιατρική κλινική, από όπου ο Έντι δεν θα έβγαινε ποτέ, όσο του έμελλε να ζήσει.

Αλλά εκείνα τα χρόνια – τέλη του 8^ου αιώνα – δεν υπήρχαν ψυχιατρικές κλινικές που να θέτουν εκποδών τον αντίζηλο γιο που εδικαιούτο τον θρόνο.  Υπήρχε όμως η νόμιμη τύφλωση που θα τον καθιστούσε ανίκανο να αναλάβει τη βασιλεία. Η Ειρήνη τύφλωσε τον γιο της και κάθισε στο θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως η μόνη δικαιούχος.