Νέα και χοντρή ή γριά και αδύνατη;

Η καλή νεράιδα που με επισκέφθηκε τις προάλλες τα μεσάνυχτα, πρώτα με κοίταξε καλά-καλά και μετά μου είπε:

-Κατανοώ την τραγωδία σου, αλλά δυστυχώς μόνο μια ευχή σου μπορώ να εκπληρώσω. Ή θα σε κάνω αδύνατη ή θα σε κάνω νέα. Πες μου τι προτιμάς.

Το θέμα, όπως καταλαβαίνετε, ήταν καθαρά υπαρξιακό και φιλοσοφικό. Ο Διάβολος όταν έρχεται να πειράξει τον Φάουστ, δεν τον μπερδεύει με τέτοια διλήμματα . Θα σε κάνω νέο, του λέει, αν μου παραδώσεις την ψυχή σου. Δεν του υπόσχεται να τον κάνει και ωραίο, με γραμμωτό σώμα, γερές πλάτες και σφιχτούς μηρούς. Αλλά ο Φάουστ είναι άντρας, δεν ανησυχεί για την εμφάνισή του.

Ο ιδανικός δάσκαλος: ένα στερεότυπο

 

Έχουν γυριστεί αρκετές ταινίες με θέμα δασκάλους που διδάσκουν σε δύσκολα σχολεία, με μαθητές κακότροπους, ατίθασους, ασυμμάζευτους, αλλά που εκείνοι με τη βαθιά τους αγάπη και με τις έξυπνες και ψυχολογημένες μεθόδους τους μεταμορφώνουν τα παιδιά αυτά σε αρνάκια.

Οι ταινίες αυτές γοητεύουν το μεγάλο κοινό και οι μόνοι που δεν πείθονται από το στόρι είναι οι ίδιοι οι δάσκαλοι.  Επειδή στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι υπάρχει ένα όριο ανυπακοής και αναρχίας, πέρα από το οποίο ούτε η βαθιά αγάπη ούτε οι έξυπνες μέθοδοι  βοηθούν για να αναστραφεί το κλίμα της τάξης.

Γελοιοποίηση γερόντων

Οι γέροντες έχουν ένα προνόμιο που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε, αν θα μας το δώσει η φύση: έχουν ζήσει ήδη μια μακρά ζωή και ακόμα μπορεί να συνεχίσουν να ζουν για πολλά χρόνια.

Αν νομίζουμε ότι εμείς ως νεότεροι είμαστε περισσότερο προνομιούχοι από αυτούς, κάνουμε τα εξής τρία σοβαρά λάθη:

Οι εχθροί του έθνους και το Δρομοκαΐτειο

Ότι όλοι έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την Ελλάδα, επειδή είναι μια ξεχωριστή χώρα, επειδή είμαστε ένας ξεχωριστός λαός  κλπ κλπ είναι γνωστό, μη λέμε συνέχεια τα ίδια. Ότι αυτό συνέβαινε από πάντα, δεν το ξέρουμε ωστόσο όλοι. Τώρα έχουμε όμως αδιάσειστα ντοκουμέντα και σας τα παραθέτω αμέσως.

Η εφημερίδα «Εμπρός» της 18^ης Οκτωβρίου 1901 φιλοξενεί την επιστολή ενός θαρραλέου Έλληνα που δεν διστάζει να μιλήσει έξω από τα δόντια. Σας τη μεταφέρω διατηρώντας την ορθογραφία του κειμένου:

"Κομπάνι"

Λόγια να σας χαρίσουμε

έχουμε πολλά

και κάτι σκουριασμένα όπλα,

αν θέλετε και δάκρυα,

έχουμε κι απ’ αυτά,

έχουμε και ποιήματα

κι ακόμα

θα σας φτιάξουμε τραγούδια

και ωραίες αφίσες θα ετοιμάσουμε

με τα κορμιά σας αποκεφαλισμένα

που θα κρεμάσουμε στους δρόμους,

στις πλατείες, παντού.

Και να μας συμπαθάτε

που έτσι μοναχούς

σας έχουμε αφήσει

στον γκρεμισμένο τόπο σας

να μάχεστε

μια χούφτα πεινασμένοι άνθρωποι.

Βλέπετε είναι η πολιτική

πολύ λεπτή υπόθεση,

συμφέροντα,

ισορροπίες και διπλωματία

και μακροπρόθεσμα οφέλη.

Βλέπετε είμαστε κι εμείς

νωθροί πολυλογάδες,

βολεμένοι.

Ωστόσο, εσείς να πολεμάτε,

μη σταματάτε διόλου.

Κανένας σας ας μη σωθεί.

  

Δημοσιεύτηκε στη Βιβλιοθήκη:

http://bibliotheque.gr/archives/41514

Πειράζει που δεν θέλω να γίνω μητέρα;

Ανήκω μάλλον σε μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων που η απόκτηση απογόνων τούς αφήνει τελείως αδιάφορους.

Με τα κοινά μέτρα αυτό θεωρείται κουσούρι. Πώς είναι δυνατόν, απορούν τα κοινά μέτρα, μια γυναίκα να μη θέλει να γίνει μητέρα; Και μπορεί να είναι ολοκληρωμένη, αν δεν ζήσει αυτό το θαύμα, να φέρει μια νέα ζωή στον κόσμο και να  παραδώσει μερικά χρόνια αργότερα στην κοινωνία ένα νέο άνθρωπο;

Ο μονόλογος ενός βράχου (διήγημα)

Βράχος, παντού βράχος. Τίποτ’ άλλο δεν υπάρχει παρά μόνο βράχος.

Απ’ αυτόν τρώγω και σ’ αυτόν κοιμάμαι. Αναπνέω, δουλεύω, ονειρεύομαι, υπάρχω στο βράχο. Δεν θυμάμαι, αλλά πρέπει απ’ αυτόν να γεννήθηκα και πάλι μ’ αυτόν θα ενωθώ, όταν πεθάνω. Κι εγώ δηλαδή δεν είμαι παρά ένας βράχος, ένα κομμάτι του, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχω ζωντανέψει για ένα μικρό, ελάχιστο χρόνο.

Ποιο είναι το νόημα ενός βράχου; Ποια τα συστατικά του και ποιες οι Αρχές του; Εμπεριέχονται σ’ αυτόν σκοποί, ιδανικά και κίνητρα; Μπορεί να παράγει δικαιώματα και υποχρεώσεις; Αυτά όλα πρέπει εγώ μοναχός μου να τα ανακαλύψω, μια και ο υπόλοιπος βράχος είναι άψυχος και ξερός σαν βράχος.

Έκανα προ καιρού μια προσπάθεια πάνω σ’ αυτό το θέμα, αλλά παραιτήθηκα γρήγορα, γιατί μπλέχτηκα στους λαβυρίνθους της λογικής. Ξεκίνησα ως εξής:

Οι πρωτοπόροι και οι μάζες

Δεν είναι πολύ ευχάριστο να έρχεται κάποιος και να σου λέει ότι ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που απλώς αναπαράγονται.  Οι περισσότεροι από μας ωστόσο ανήκουμε σε αυτή την ευρύτατη κατηγορία και ελάχιστοι είναι εκείνοι που ανήκουν στην άλλη κατηγορία, σε αυτούς που ανοίγουν το δρόμο για μας τους υπόλοιπους.

Κάποτε ένιωθα μια μικρή περιφρόνηση για τα άτομα της πρώτης κατηγορίας –ανάμεσα στα οποία τοποθετούσα βεβαίως και τον εαυτό μου. Τι κάνουμε όλοι εμείς που ανήκουμε στις μάζες; Τι σημαντικό προσφέρουμε στην ανθρωπότητα εκτός από τη διαιώνισή της;