Καίτη Βασιλάκου: Οι Χοροί της Αγνότητας

Η αγνότητα της κόρης είναι ένα θέμα που έχει στοιχειώσει την παγκόσμια λογοτεχνία, τις θρησκείες , τις παραδόσεις και τα έθιμα των λαών από αρχαιότατες εποχές, υπήρξε ο κεντρικός κορμός στα παγκόσμια συστήματα ηθικής του παρελθόντος (σε πολλά μέρη του κόσμου και του παρόντος) και έχει επηρεάσει και το νομικό σύστημα στην ιστορική του διαδρομή και το επηρεάζει ακόμα και σήμερα σε πάρα πολλές περιοχές του κόσμου.

Είναι τόσο πολύ έντονα χαραγμένο στην ιστορική μας μνήμη αυτό το αρχαίο μοντέλο, ώστε ακόμα και σήμερα στις ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου η εικόνα της αγνής κόρης προκαλεί γλυκείς και ευχάριστους συνειρμούς, μολονότι ξέρουμε πόσο άτοποι είναι για την εποχή μας.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι μια παρατεταμένη αγνότητα της κόρης μπορεί να προκαλέσει πολλά παρατράγουδα εκτός από τη δεδομένη στέρηση της φυσικής χαράς που δίνει ο ολοκληρωμένος έρωτας. Πολλές διακρίσεις και ταπεινώσεις μαζί με τη γελοιοποίηση δοκίμαζαν στο παρελθόν εκείνες οι γυναίκες που διατηρούσαν την αγνότητά τους μέχρι βαθέος γήρατος, επειδή είχαν την ατυχία να μείνουν ανύπαντρες. Οι γεροντοκόρες, μια λέξη που ευτυχώς η σημερινή γλώσσα έχει την τάση να αγνοεί, σήμαινε ακριβώς αυτό: κόρες (δηλαδή αγνές) αλλά γριές. Όσο γοητευτική κι αν ήταν η αγνή κόρη των δέκα πέντε, δέκα οχτώ, είκοσι χρόνων, τόσο αποκρουστική και γελοία ήταν η αγνή κόρη των σαράντα, πενήντα και βάλε χρόνων.

Οι δυτικές κοινωνίες κάποια στιγμή ξεπέρασαν αυτή την καθυστερημένη νοοτροπία, μολονότι η θρησκεία εξακολουθεί να θεωρεί βαρύ αμάρτημα την προ του γάμου ολοκληρωμένη ερωτική σχέση. Όσοι παραμένουν τυφλά προσκολλημένοι στα προστάγματά της επιμένουν να βλέπουν στην αγνή κόρη το θρίαμβο της σεμνότητας, της ηθικής ακεραιότητας και του απαράμιλλου εσωτερικού κάλλους.

Καλώς, δικαίωμά τους είναι να γίνονται γραφικοί τηρώντας αρχές σεξουαλικής ηθικής που ταιριάζουν σε νομάδες της ερήμου, αλλά, όταν αυτό παίρνει το χαρακτήρα επίσημου όρκου μπροστά στο Θεό και με επίσημο αντιπρόσωπο του Θεού τον πατέρα της κόρης στα πλαίσια ειδικής τελετής αγνότητας και μετά ακολουθεί ο χορός της αγνότητας και τα σχετικά βίντεο και οι φωτογραφίες, τότε κι εμείς έχουμε δικαίωμα να πούμε ότι όλα αυτά μυρίζουν αρρωστίλα από μακριά.

Οι λεγόμενοι «Χοροί της Αγνότητας (Purity Balls) σε ορισμένες ευαγγελικές εκκλησίες των ΗΠΑ είναι ένα πολύ περίεργο και νοσηρό φαινόμενο. Όλα θυμίζουν γαμήλια γιορτή, μόνο που ο γαμπρός είναι κάπως απροσδιόριστος, διότι είναι ο Θεός και ο αντιπρόσωπός του επί της Γης είναι ο πατέρας του κοριτσιού.

Κάθε χρόνο κοριτσάκια που μόλις έχουν μπει στην εφηβεία φορούν τις λευκές τους τουαλέτες και παίρνουν μέρος σ’ αυτόν το Χορό της Αγνότητας συνοδευόμενα από το μπαμπά τους. Προηγείται η σεμνή τελετή, κατά την οποία τα κοριτσάκια δίνουν τον όρκο τους ότι παντρεύονται τον Κύριο. Αποθέτουν στη βάση ενός μεγάλου Σταυρού ένα λευκό τριαντάφυλλο και υπόσχονται να ζήσουν μια ζωή αγνή μέχρι την ημέρα του γάμου τους.

Μετά ο κάθε πατέρας περνά ένα δαχτυλίδι αγνότητας στο δάχτυλο της κόρης του. Είναι το σύμβολο της δέσμευσής της ότι θα παραμείνει παρθένα. Με το δαχτυλίδι αγνότητας κάθε κορίτσι παραδίδει συμβολικά την παρθενία του στον πατέρα του, ο οποίος και θα τη διαφυλάξει μέχρι το γάμο. «Φοράς αυτό το δαχτυλίδι», λέει επίσημα ο πατέρας στην κόρη του, «και από αυτή τη στιγμή είσαι παντρεμένη με τον Κύριο και ο πατέρας σου είναι το αγόρι σου». Αγνότητα δε κατ’ αυτούς σημαίνει απόλυτη αποχή από κάθε είδους σεξουαλική επαφή. Δεν επιτρέπονται ούτε τα ραντεβουδάκια ούτε τα φιλιά.

Στη συνέχεια ο κάθε πατέρας υπογράφει ένα συμβόλαιο αγνότητας ενώπιον του Θεού που βεβαιώνει ότι ως Αρχιερέας του σπιτιού και της οικογένειας θα προστατεύει την κόρη του στο θέμα της αγνότητας.

Πέφτουν λοιπόν οι σχετικές υπογραφές στα συμβόλαια και μετά αρχίζει ο χορός. Όλα είναι πολύ κόσμια, πολύ αξιοπρεπή και ευπρεπή, κάθονται οι νυφούλες στα τραπέζια παρέα με τους οιονεί γαμπρούς, τρώνε, πίνουν κάτι αναψυκτικά - από ό,τι είδα στις φωτογραφίες αλκοόλ εκεί πέρα δεν έχει - η σάλα του χορού είναι πολυτελέστατη, πάνε κι έρχονται τα γκαρσόνια και σερβίρουν, μετά σηκώνονται τα αλλόκοτα ζευγάρια και χορεύουν ευπρεπώς και όλα δείχνουν πολύ αγνά για όποιον είναι τελείως ηλίθιος και δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του. Διότι όλο και κάτι ανάρμοστο θα πιάσει το μάτι, έστω και φευγαλέα. Ένα φιλί στο στόμα, κάτι περιττές θωπείες, κάτι αγκαλιές υπερβολικές.

Λέει μια μικρή, δώδεκα χρονών: «Με το μπαμπά μου είπαμε ότι αγαπιόμαστε. Φυλάμε την αγνότητά μου για το σύζυγό μου».

Μια άλλη μικρή, δεκατεσσάρων χρονών: «Έδωσα την υπόσχεσή μου να είμαι αγνή σωματικά, ηθικά και σεξουαλικά μέχρι να παντρευτώ. Αυτό που μ’ αρέσει στον πατέρα μου είναι πως είναι αυτός που ο Θεός τον έκανε αρχηγό στο σπίτι μας. Προετοιμάζομαι για όταν παντρευτώ, μαθαίνω πώς να υπηρετώ, να σέβομαι, να αγαπώ και να τιμώ το σύζυγό μου. Εξασκούμαι σε αυτό αγαπώντας, υπηρετώντας και υπακούοντας τον πατέρα μου».

Μια άλλη: «Ένιωσα σαν πριγκίπισσα με τον μπαμπά μου. Αυτή ήταν η στιγμή που περίμενα, να πάρω το δαχτυλίδι της αγνότητας».

Την ιστορία με τους χορούς αγνότητας την έστησε ένας Ράντι Ουίλσον, πιστός ευαγγελικός, από το Κολοράντο Σπρινγκς. «Αυτό που ακούω από τα νεαρά κορίτσια είναι ότι υπάρχει η ανάγκη για φυσική επαφή με έναν άνδρα. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο ρόλος του πατέρα», λέει ο βαθιά θρησκευόμενος αυτός ευαγγελικός.

Η ιδέα ενθουσίασε πολλούς πατεράδες που έτσι με τις ευλογίες της εκκλησίας μπορούν τώρα να αγκαζάρουν τις κόρες τους και να τις κρατούν κάτω από την αποκλειστική επιρροή τους για πολλά ακόμα χρόνια, χωρίς να παραγκωνιστούν από επίδοξους ανταγωνιστές. Τα δε κορίτσια ζαλισμένα με όλες αυτές τις τελετές και σε μια ηλικία που το σεξ δεν παίζει ακόμα σημαντικό ρόλο παραδίδονται ευτυχισμένα στις αγκάλες των μπαμπάδων τους ικανοποιώντας αναπάντεχα το γνωστό σύμπλεγμα της Ηλέκτρας.

Έτσι οι αλλόκοτοι αυτοί χοροί της αγνότητας που ξεκίνησαν πριν από 14 χρόνια στο Κολοράντο Σπρινγκς εξαπλώθηκαν στις 48 από τις 50 Πολιτείες της Αμερικής.

Παραθέτω εδώ μια σειρά ευτυχισμένων φωτογραφιών, όπου τα κορίτσια ντυμένα στα λευκά (ω, τι χαριτωμένες παρθένες!) χορεύουν με τους μπαμπάδες τους. Οι μπαμπάδες πολύ περήφανοι, πολύ στοργικοί, πολύ ανώμαλοι αγκαλιάζουν τρυφερά τα κοριτσάκια τους έτοιμοι να προστατεύσουν τον παρθενικό υμένα τους από κάθε ξένη ανδρική επιβουλή. Τα δαχτυλίδια αγνότητας λάμπουν στο λεπτά χεράκια των κοριτσιών. Είναι τώρα επίσημα δεσμευμένα με το Θεό και με τον Αρχιερέα πατέρα τους. Με μια άλλη ανάγνωση όμως μπορεί τα δαχτυλίδια αυτά να συμβολίζουν και ένα είδος αρραβώνα μεταξύ πατέρα και κόρης με ό,τι αρρωστημένο συνεπάγεται αυτό. Οι δε μαμάδες είναι ηχηρά απούσες από αυτή την ανώμαλη φωτογράφιση.

Εκτός όμως από αυτές τις ευτυχισμένες φωτογραφίες υπάρχουν και εκείνες του Σουηδού David Magnusson που πολύ διακριτικά, χωρίς να σχολιάζει, μας δίνει μια άλλη όψη αυτού του φαινομένου. Εδώ έχουμε μια σειρά φωτογραφιών που θυμίζουν έντονα post mortem photography (μεταθανάτιες φωτογραφίες). Γιατί πραγματικά αυτό που γίνεται εκεί πέρα μυρίζει θάνατο ψυχών.