Όχι άλλη αγάπη στο φέις μπουκ

Κάνοντας μια βόλτα στο φέις μπουκ και διαβάζοντας τις διάφορες αναρτήσεις ένας ανίδεος θα σχημάτιζε τη γνώμη ότι όλοι εμείς εδώ πέρα εμφορούμαστε από βαθιά συναισθήματα αγάπης προς τον πλησίον και ότι μάλλον αυτή την αγάπη δεν την βρήκαμε στη ζωή μας και είμαστε κάπως παραπονεμένοι γι’ αυτό.

Επειδή όμως εμείς εδώ πέρα ανίδεοι δεν είμαστε, καταλαβαίνουμε ότι πίσω από αυτές τις επίμονες εκκλήσεις για αγάπη βρίσκονται καθημερινοί άνθρωποι με καθημερινές αρετές και ελαττώματα και ότι όλα αυτά τα περί αγάπης είναι κατά κάποιον τρόπο λόγια του αέρα.

Αν παραδείγματος χάριν κάποιος κακόβουλος σχολίαζε από κάτω με προσβλητική ή υβριστική διάθεση την περί αγάπης ανάρτησή μας, θα του απαντούσαμε μάλλον με τον ίδιο προσβλητικό ή υβριστικό τρόπο και οι επικλήσεις μας για αγάπη θα πήγαιναν περίπατο.

Η αγάπη δεν είναι κάτι το ευγενές και αιθέριο που πλανάται σε υπερβατικούς κόσμους όμως. Είναι μια πολύ δύσκολη στάση ζωής και δεν ξέρω πόσοι από μας θα μπορούσαν απερίφραστα να βεβαιώσουν ότι ναι, αυτοί έχουν αγάπη για τους άλλους που δεν εξατμίζεται με την πρώτη επίθεση που δέχονται.

Διότι το να αγαπάς αυτούς που είναι καλοί μαζί σου δεν είναι νομίζω και πολύ δύσκολο πράγμα. Οι δυσκολίες αρχίζουν, όταν οι άλλοι για τους δικούς τους λόγους αίρουν τη φιλία τους, τη συμπάθειά τους, την εκτίμηση, το σεβασμό τους απέναντί σου. Τότε η αγάπη μας γι’ αυτούς εξανεμίζεται κατά κανόνα και τη θέση της παίρνουν άλλα συναισθήματα, όχι και τόσο αγαθά.

Στη φάση της εξέλιξης που βρίσκεται ο άνθρωπος δεν είναι ακόμα έτοιμος να αγαπήσει τους άλλους – και εννοώ όλους τους άλλους και όχι επιλεκτικά πέντε έξι ανθρώπους.  Ακόμα τυραννιέται από αρνητικές εσωτερικές δυνάμεις όπως η αντιπαλότητα, ο εγωισμός, η απληστία, η επίδειξη, ο φθόνος.

Όσο αυτές οι δυνάμεις δουλεύουν μέσα μας, η αγάπη θα παραμένει στον υπερβατικό της κόσμο ως αιθέριο πλάσμα, απλησίαστο από τους ανθρώπους. Μπορούμε να γράφουμε γι’ αυτήν τραγούδια και ποιήματα, μπορούμε να αναρτούμε τσιτάτα μεγάλων ανδρών, αλλά η αγάπη πάντα θα βρίσκεται έξω από τις δυνατότητές μας.

Θα έλεγα λοιπόν να την αφήσουμε να υπερίπταται στην Ουτοπία της κι εμείς να κοιτάξουμε να περιστείλουμε, όσο μπορούμε, τις επιθετικές και φίλαυτες τάσεις μας. Αυτό θα ήταν ένα πρώτο καλό βήμα. Παράλληλα μπορούμε να βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους με κατανόηση και ανοχή που είναι η αρχή της συμπάθειας και της φιλίας.

Με τον τρόπο αυτό θα αποχτούσαμε σταδιακά την πολύ ξεκούραστη ιδιότητα της ανιδιοτέλειας που θα μας απάλλασσε από το φορτίο του φθόνου και της απληστίας που τόσο ταλαιπωρεί το είδος μας. Θα είχαμε ενσυναίσθηση , δηλαδή θα νιώθαμε τον πόνο και τη χαρά των άλλων σαν να ήταν δικά μας. Και έτσι προχωρώντας θα φτάναμε κάποτε και στη γενναία πράξη της αυτοθυσίας που είναι η απόδειξη της αγάπης μας για τους άλλους.

Μέχρι να φτάσουμε όμως σε εκείνο το σημείο, έχουμε ακόμα μπροστά μας πολύ δρόμο να διανύσουμε. Ως τότε καλό είναι να είμαστε συγκρατημένοι στα μεγάλα λόγια και να βλέπουμε τον άλλον με κατανόηση. Ακόμα και όταν αυτός ο άλλος κάνει πράξεις που μας εξοργίζουν.  Γιατί δεν γίνεται από τη μια μεριά να εξυμνούμε την αγάπη και από την άλλη να περιγράφουμε τρόπους φρικτής τιμωρίας για όσους βγαίνουν από το κοινωνικά αποδεκτό πλαίσιο.

Με την ανοχή (και συνακόλουθα με τη συμπάθεια, τη φιλία και το σεβασμό) θα ανοίξουμε  το δρόμο που κάποτε θα οδηγήσει το είδος μας στην αγάπη, δηλαδή στη δυνατότητα του ανθρώπου να νιώσει για τους άλλους ισχυρά θετικά συναισθήματα που δεν θα σβήνουν με την πρώτη αναποδιά.

Μόνο μη βιαζόμαστε, γιατί αυτό θα αργήσει πολύ να γίνει. 

Πάρα πολύ.