Ο Εφήμερος και ο Αμετάκλητος

Είμαι βασιλιάς.

Δηλαδή όχι εγώ ακριβώς. Βασιλιάς είναι ο άλλος, εγώ απλώς δουλεύω για λογαριασμό του.

Στην αρχή, όταν λέω αρχή εννοώ την πρώτη –πρώτη στιγμή που γεννήθηκα, αυτός δεν ήταν τίποτα, εγώ ήμουν τα πάντα. Μετά άρχισε κι αυτός να σχηματίζεται παίρνοντας από μένα το υλικό που χρειαζόταν. Τώρα έχει πάρει το σχήμα μου και τη μορφή μου. Έχει πάρει και το όνομά μου.

Ο πλοίαρχος Νέμο και η φόνισσα Φραγκογιαννού

Δεν ξέρω, αν κανείς έχει προσέξει την ομοιότητα  δύο μυθιστορηματικών χαρακτήρων που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να είναι εντελώς άσχετοι μεταξύ τους. Πρόκειται για τον πλοίαρχο Νέμο, το συμπαθή παράνομο και μισάνθρωπο χαρακτήρα του Ιουλίου Βερν από τα έργα του «20.000 λεύγες υπό την θάλασσαν» και «Η μυστηριώδης νήσος» και για την Φραγκογιαννού, την επίσης συμπαθή και μισάνθρωπο φόνισσα από το ομώνυμο έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

"Μια γυναίκα μόνη..."

Μια γυναίκα μόνη

με καλές προδιαγραφές

- κόρη γιατρού,

η μητέρα έπαιζε πιάνο -

μεγάλωσε,

παραμεγάλωσε,

φάρδυνε ξαφνικά,

δεν την έβαζαν τα ρούχα της.

Τώρα μαθαίνω

πάει στο νεκροταφείο απ’ το πρωί,

κάθεται ως το βράδυ

και κουβεντιάζει με τον πατέρα,

με τη μητέρα,

«γιατί πεθάνατε» τους ρωτά,

εκείνοι σιωπούν,

τότε αυτή θυμώνει,

βρίζει, παρακαλά,

λέει ασυναρτησίες,

έπειτα οι φύλακες τη διώχνουν,

βγαίνει στο δρόμο κλαίγοντας

και κλαίγοντας κοιτάζει τη ζωή.

Η τελευταία Δούκισσα της Αθήνας και ο Γεώργιος Αμιρούτζης

            Βέλη ἐκ τῶν ὀμμάτων σου βάλλουσι τὰς καρδίας,

βαβαὶ, τῶν θεωμένων σοι. Οἱ δ'ὄμως ἀγαπῶσι

καὶ χαίρουσι φλεγόμενοι, φιλοῦσι τετρωμένοι.

Φεῦ οἷον ἔρωτα γεννᾷς, φευ οἷον πόθον τίκτεις.

Εἰς οἶκον εἶδον σε ποτὲ κάτωθεν ἐκ τοῦ κήπου,

καὶ τῇ σκιᾷ, τοῖς ὄμμασι σου προϊόντος, ἦλθον·

καὶ θάμβος ἔσχε με εὐθὺς καὶ πόθος σύν εκπλήξει.

Φεῦ οἷον φέρεις ἔρωτα, ἤ νίκας τρέφεις. 

     

Ποίημα του Γεωργίου Αμιρούτζη προς το αντικείμενο του έρωτός του, την ωραία «Μουχλιώτισσα», την τελευταία Δούκισσα της Αθήνας που ήταν Ελληνίδα, κόρη του Δημητρίου Ασάν Λάσκαρι, τελευταίου κυβερνήτη της καστροπολιτείας του Μουχλίου.

Επειδή τα πράγματα εκείνης της εποχής ήταν πολύ ταραγμένα και μπερδεμένα, ας επιχειρήσουμε να τα ξεμπερδέψουμε κάπως και να τα βάλουμε σε μια σειρά.

Γνώση Θεού, εμπειρία Ανθρώπου

Μοιάζουμε άραγε με το Θεό; Ή, για να το πω κι αλλιώς, μοιάζει ο Θεός με μας;

Η απάντηση για ένα χριστιανό είναι αυτονόητη: ναι, μοιάζουμε, γιατί μας έφτιαξε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Φαντάζομαι ότι και στις άλλες θρησκείες κάτι παρόμοιο θα ισχύει.

Μπορεί να μοιάζουμε, αλλά δεν είμαστε και ολόιδιοι βέβαια. Επειδή εμείς συμβαίνει να έχουμε και πολλές άλλες ιδιότητες που δεν έχει ο Θεός – κατά τους πιστούς πάντα. Μας αρέσει παραδείγματος χάριν η καλοπέραση, εκτιμούμε πολύ το χιούμορ και τρελαινόμαστε να ακούμε ιστορίες. Σκαρώνουμε τραγουδάκια, στιχάκια, χορεύουμε, ερωτευόμαστε και παίζουμε διάφορα παιχνίδια. Ο πιστός είναι αδύνατον να φανταστεί το Θεό να χορεύει ή να σκαρώνει στιχάκια. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να τον φανταστεί να σκάει στα γέλια με ένα καλό ανέκδοτο.

Απόκριες 2013

Και ξαφνικά η πόλη σώπασε,

μόνο ένα σκυλί αλυχτά,

έπειτα σταματά,

σιγή απόλυτη.

 Μια ολόκληρη πόλη μοναχή,

χωρίς κατοίκους,

κάνουν τώρα αυτοί τελετές

στις εξοχές,

σφάζουν ζώα, τα ψήνουν,

τα διαμοιράζονται,

η πόλη κάθεται μόνη,

κακόκεφη,

γυρίζει και μου λέει:

«Κάνω υπομονή.

Θα  έρθουν μετανιωμένοι

οι άπιστοι αύριο,

θα τελέσουν για χάρη μου

νέες θυσίες».

Χ.Λ.Μπόρχες: "Η κατοικία του Αστερίωνα" (ή η τρομαχτική μοναξιά του διαφορετικού)

Πότε είσαι μόνος;

‘Όταν είναι μόνη η ψυχή σου κι εσύ ανάμεσα σε πλήθη άλλων τριγυρνάς βαρύθυμος, χωρίς να μπορείς να επικοινωνήσεις με μια άλλη ψυχή;

Όταν είσαι ερωτευμένος και η καλή σου δεν σε θέλει ή λείπει μακριά κι εσύ υποφέρεις; 
Όταν οι δεσμοφύλακες σε κλείνουν στην απομόνωση και κάθεσαι εκεί βουβός για μέρες κοιτάζοντας τους τέσσερις τοίχους του κελιού σου;

Πότε είσαι μόνος; Πότε νιώθεις μόνος; Σε πνίγει μήπως η απελπισία; Φοβάσαι μην τρελαθείς; Κλαίς; Γράφεις στίχους για να ξορκίσεις τη μοναξιά σου; Τηλεφωνείς στους φίλους σου κι εκείνοι λείπουν; Νιώθεις αυτό που λένε ψυχικό πόνο;

Μην ανησυχείς. Περνάς μια δύσκολη περίοδο απλώς. Κάποια στιγμή όλα θα ομαλοποιηθούν ξανά, θα βρεις μια αδελφή ψυχή, θα γυρίσει η καλή σου πίσω, οι δεσμοφύλακες θα σε βγάλουν από το απομονωτήριο, οι φίλοι θα απαντήσουν στο τηλέφωνο, θα βγεις στους δρόμους ανάμεσα στα πλήθη και θα περπατήσεις με ανάλαφρη καρδιά, η μοναξιά σου θα έχει τελειώσει.

Εκτός αν είσαι Άλλος. Διαφορετικός. Ανόμοιος. Τότε, παρ’ το απόφαση, θα είσαι μόνος για πάντα. Και θα έχεις μια μοναξιά που δύσκολα περιγράφεται. Μάλλον δεν περιγράφεται καθόλου.

"Αυτό το σώμα κάτι θέλει να μου πει..."

Αυτό το σώμα κάτι θέλει να μου πει.

Μου  στέλνει πόνους,

μου στέλνει εξανθήματα,

στους δρόμους, όταν περπατώ,

φωνάζει ότι κουράστηκε,

σπάει με κακία τα νύχια του,

ιδρώνει,

κρυώνει,

κάτι θέλει να μου πει.

Ελευθερία ζητά και αυτοτέλεια

η σάρκα μου η αναρχική,

πράγματα ανήκουστα

με άλλα λόγια για το πνεύμα μου

που θέλει όλα να τα διαφεντεύει.

Σώμα και συνείδηση

Το ανθρώπινο σώμα άλλοι πολιτισμοί το τίμησαν και άλλοι το μίσησαν. Εμείς σήμερα προσπαθούμε να αποχτήσουμε μια ισόρροπη σχέση μαζί του, αλλά φορτωμένοι καθώς είμαστε από αντιφατικές πολιτιστικές επιδράσεις, δεν τα καταφέρνουμε και πολύ καλά.

Οι περισσότεροι νομίζουμε ότι τα πάμε καλά με το σώμα μας, όμως στην πραγματικότητα επιβάλλουμε πάνω του τις απόψεις μας, τις αντιλήψεις μας, τις ιδέες μας και τις εμμονές μας. Το σώμα μας αναγκαστικά υπακούει, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, μεταμορφώνεται σε αυτό που θέλουμε να είναι.

"Καλοί άνθρωποι..."

Καλοί άνθρωποι,

δεν λέω,

κι έχουν πάγιες αρχές:

Ου κλέψεις,

ου φονεύσεις,

ψευδομαρτύρησε

μόνο, αν χρειαστεί,

ου μοιχεύσεις

(γενικά,

αλλά δεχόμαστε και εξαιρέσεις),

τίμα τον πατέρα σου,

τίμα τη μητέρα σου,

πιο πέρα

να προσέχεις ποιον τιμάς,

να επιθυμείς

τα πλούτη του πλησίον σου,

δεν πειράζει,

και να πιστεύεις στο Θεό,

τον πανταχού παρόντα,

τα πάντα επιβλέποντα.

Καλοί άνθρωποι,

επιμένω,

καλοπροαίρετοι

οι περισσότεροι,

τείνουν

-αυτό έχει σημασία,

αναγνώστη-

τείνουν,

αγωνίζονται

να γίνουν πιο καλοί.

Όμως κανείς

ως τώρα δεν τους είπε

πως κάνουν

μια τιτάνια προσπάθεια,

μια υπεράνθρωπη προσπάθεια,

πέρα και πάνω

από τα όρια

που έθεσε ο Θεός τους.

Η πορεία προς την αγάπη

Είναι τώρα δυο χιλιάδες χρόνια που μας κανοναρχούν πως πρέπει να αγαπούμε τον πλησίον μας, αλλά αγάπη για τον πλησίον μας δεν βλέπουμε. Μόνο λόγια ακούμε, πολλά λόγια και πολλή φλυαρία που είναι αποτέλεσμα των καθημερινών διδαχών από γονείς, δασκάλους και παπάδες. Πράξεις αγάπης όμως δεν βλέπουμε.

Δύσκολο πράγμα η αγάπη. Ο άνθρωπος μπορεί να συνέλαβε την έννοια, αλλά δεν μπορεί να την κάνει πράξη.

"Απλώθηκαν οι σκιές..."

Απλώθηκαν οι σκιές,

πιάσανε τις γωνίες,

στέκονται τώρα ύπουλα.

Λίγο το βλέμμα σου

να αποτραβήξεις,

εκείνες έχουν κάνει

ένα ακόμα βήμα.

Σου λένε:

Στένεψε ο καιρός,

δεν προλαβαίνεις πια

να διορθώσεις τίποτα.

Σου λένε:

Σε λίγο

θα σ’ αγγίξουμε,

ετοιμάσου.

Δημοσιεύτηκε στο Ιδεόστατο: 

http://www.ideostato.gr/2013/02/blog-post_9409.html