Αυτό που κάθε βράδυ...

Αυτό,

που κάθε βράδυ στο κρεβάτι

νιώθω πως κάποιος μ’ έχει αγκαλιά

και προσπαθώ να καταλάβω ποιος,

γυρίζω στο πλευρό, γυρίζω ανάσκελα

κι εκείνος με κρατά σιωπηλά

με μια επίμονη αγάπη χωρίς όνομα,

ώσπου τα μάτια μου να κλείσουν

και να αποκοιμηθώ

κι έπειτα που ξυπνώ το άλλο πρωί

εκείνος έχει φύγει,

αυτό

πώς να το πω,

ψευδαίσθηση, απάτη, όνειρο

ή φάντασμα από αλλοτινούς καιρούς

που ολοένα επιστρέφει

στον τόπο που μαρτύρησε.

Η επίσκεψη του κυρίου Υπερεγώ

Το Υπερεγώ μου με ειδοποίησε ότι σκοπεύει να με επισκεφθεί για μια μικρή ανάκριση και να ετοιμάζομαι.
Τι ετοιμασία να κάνω δηλαδή; Να φορέσω τα καλά μου; Τίποτα δεν έκανα. Κάθισα στο γραφείο μου και διάβαζα γαλλικά. Κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι και το είδα να κάθεται απέναντί μου. Δηλαδή δεν ήμουν σίγουρη, αν ήταν αυτό. Ένα γέροντα εκατό χρονών είδα, τελείως βιβλική μορφή, τα φρύδια του πέφτανε στα μάτια του και κρατούσε μια μαγκούρα. Πολύ απογοητεύτηκα. Αυτό το Υπερεγώ κουβαλούσα δηλαδή τόσα χρόνια στο κεφάλι μου;

Ο γέρος – ποιος ξέρει πόση ώρα καθόταν απέναντί μου – με παρατηρούσε βλοσυρά.

-Τι κάνεις τώρα εσύ εκεί, τι διαβάζεις; Με ρώτησε.

-Διαβάζω γαλλικά, απάντησα επιφυλακτικά.

Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η γεροντική φάτσα. Ήδη ένιωθα υπόλογη για πολλά πράγματα, αν και δεν ήξερα ακριβώς για ποια.

-Τι γαλλικά και αηδίες στην ηλικία σου. Και το τσιγάρο ντουμάνι, βλέπω. Άσπρισαν τα μαλλιά σου και μυαλό δεν έβαλες.

Χμ, καθόλου καλά δεν ξεκινήσαμε. Είπα ωστόσο όσο πιο ευγενικά μπορούσα:

-Ό,τι μαθαίνει κανείς, καλό είναι. Εξάλλου τι να κάνω να περάσει η ώρα μου;

Ο χρόνος

Από καρέκλα σε καρέκλα

περνά ο χρόνος,

απ’  το ένα τσιγάρο στο άλλο,

απ΄ τη μια κούπα καφέ στην επόμενη.

Έτσι λαθραία

περνώντας ο χρόνος

σου κλείνει μοχθηρά το μάτι,

 γλιστρά

και χάνεται.

Κι εσύ απ’ την καρέκλα

δεν μπορείς να σηκωθείς.

Σπασμένα, ωραία πόδια

Τι θα γινόταν αλήθεια, αν ξαφνικά οι μονόφθαλμες γυναίκες εθεωρούντο πιο ελκυστικές από αυτές που έχουν και τα δυο τους μάτια; Θα έβγαζαν άραγε οι γυναίκες το ένα μάτι τους ή θα το έκαναν αυτό οι γονείς τους, όταν εκείνες θα ήταν ακόμη μωρά;

Τι θα γινόταν, αν οι γυναίκες χωρίς αυτιά ασκούσαν ιδιαίτερη γοητεία στους άνδρες; Θα έκοβαν τα αυτιά τους ή θα τους τα έκοβαν οι γονείς τους λίγο μετά τη γέννησή τους;

Αν το γυναικείο χέρι χωρίς αντίχειρα εθεωρείτο πιο κομψό από το χέρι με αντίχειρα, θα υπήρχαν άραγε ειδικά κέντρα ομορφιάς, όπου ειδικευμένοι γιατροί θα  αφαιρούσαν τον αντίχειρα εύκολα και ανώδυνα;

Αν μια γυναίκα κουτσή κρινόταν πιο όμορφη από μια γυναίκα που έχει γερά και τα δυο της πόδια, θα υπήρχαν ειδικοί επαγγελματίες που θα  έσπαγαν τα πόδια των γυναικών σε νεαρή ηλικία και θα φρόντιζαν να μη δέσουν ποτέ καλά τα κόκαλά τους;

Αν όλα αυτά σας θυμίζουν ιστορίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, κάνετε λάθος. Από τις τέσσερις παραπάνω περιπτώσεις η μία, η τελευταία, είναι βεβαιωμένα αληθινή. Για τις άλλες δεν ξέρω.

Το μέλλον είναι...

Το μέλλον είναι κάτι

απροσδιόριστα τεράστιο

που ύπουλα σιγά-σιγά μικραίνει

μέχρι που γίνεται

πλαίσιο σκοτεινό

κι έχει τη λέξη «θάνατος» εντός του.

Πολυγυνία και πολυανδρία

Αποτελεί, νομίζω, μια από τις πιο συνηθισμένες ανδρικές φαντασιώσεις ένα χαρέμι ωραίων γυναικών που τεμπελιάζουν όλη μέρα περιμένοντας τον Αφέντη να έρθει και να διαλέξει μια από αυτές για τη διασκέδασή του.

Δεν ξέρω, αν υπάρχει αντίστοιχη γυναικεία φαντασίωση, υποπτεύομαι όμως ότι αν υπάρχει, θα είναι μάλλον σπάνια. Χαρέμι ωραίων ανδρών που τεμπελιάζουν όλη μέρα περιμένοντας την Κυρά τους να έρθει και να διαλέξει ποιον θα πάρει για τη νύχτα; Ακούγεται κάπως αλλόκοτο και αν ποτέ καμιά βασίλισσα της αρχαιότητας είχε μια τέτοια έμπνευση, το εγχείρημα θα πρέπει να κατέληξε σε οικτρή αποτυχία. Οι ωραίοι (και νέοι) άνδρες δεν μπορούν να κάθονται αδρανείς, κλεισμένοι όλοι μαζί σε ένα χώρο, παθαίνουν διάφορα και ο νοών νοείτω.

Η τάση λοιπόν φαίνεται να είναι: ένας άνδρας – περισσότερες γυναίκες, όχι μια γυναίκα – περισσότεροι άνδρες. Γι αυτό και δεν ακούγεται εξωφρενικό, ακόμα και στις μέρες μας, να επιτρέπεται η πολυγαμία σε κάποιους πολιτισμούς.

Όταν λέμε πολυγαμία, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι εννοούμε την πολυγυνία και όχι την πολυανδρία. Πολυγυνία είναι ο γάμος ενός άνδρα με περισσότερες από μία γυναίκες. Πολυανδρία το αντίθετο. Εμείς είμαστε εξοικειωμένοι με την πολυγυνία, ενώ δεν έχουμε μάλλον ακούσει ποτέ τίποτα για την πολυανδρία. Ωστόσο η πολυανδρία υπήρξε νόμιμος κοινωνικός θεσμός στο παρελθόν και υπάρχει ακόμα και μέχρι σήμερα σε κάποιες περιοχές του κόσμου.

Φοβάμαι

Φοβάμαι

σημαίνει έχασα τα λογικά μου,

το μυαλό μου έγινε χυλός,

η καρδιά βροντά στο στήθος μου,

χλομιάζω,

τραυλίζω,

βρίσκομαι στο χείλος του γκρεμού,

το τέλος μου έφτασε.

«Το τέλος σου έφτασε»,

είπε η φοβερή μητέρα στο παιδί.

Όταν θέλεις κάτι πολύ...

Όταν θέλεις κάτι πολύ,

ολόκληρο το Σύμπαν ροχαλίζει.

Η Αθήνα του 19ου αιώνα και όσα αποφεύγουμε να λέμε

Είναι απίστευτο πόσο παραμορφωμένη εικόνα έχουμε οι άνθρωποι για το παρελθόν μας. Εκτός από τη νοσταλγία που διαστρεβλώνει πολλά πράγματα, είναι και η λήθη που σαρώνει και πετά στον κάλαθο των αχρήστων οτιδήποτε κριθεί ενοχλητικό ή ανάρμοστο να το θυμόμαστε και κυρίως είναι η άγνοια, μια τερατώδης και ασυγχώρητη άγνοια για τους περασμένους καιρούς.

Έτσι, ανάλογα τι μας έμαθαν στο σχολείο και τι διαβάσαμε μόνοι μας από βιβλία που επιλέξαμε, έχουμε μια κατά κανόνα εξιδανικευμένη εικόνα του παρελθόντος και κυρίως έχουμε την πολύ λαθεμένη εντύπωση ότι οι άνθρωποι που έζησαν στις περασμένες εποχές ήταν περίπου σαν κι εμάς.

Αλλά δεν ήταν σαν κι εμάς, όπως με τη σειρά μας κι εμείς δεν θα είμαστε όμοιοι με τις γενιές που θα μας διαδεχθούν. Βέβαια ο κοινός παρανομαστής όλων των ανθρώπων είναι η λογική και γι αυτό νομίζουμε ότι, αν με ένα  θαυματουργό τέχνασμα βρισκόμασταν εκατό ή διακόσια χρόνια πίσω, δεν θα είχαμε πρόβλημα να συνεννοηθούμε με τους ανθρώπους εκείνης  της εποχής.

Ό,τι δεν με σκοτώνει

Ό,τι δεν με σκοτώνει

μ’ αφήνει παράλυτο,

με υψηλή χοληστερίνη,

με πίεση,

έτοιμο για εγκεφαλικό

ή για έμφραγμα,

τρελαμένο από την αγωνία,

παραληρηματικό,

ημιπαράφρονα,

ανίκανο για εργασία,

φοβισμένο,

άφιλο,

άχρηστο.

Ό,τι δεν με σκοτώνει

καλύτερα

να με σκότωνε.