Ο λούζερ

 Γεννήθηκε όμορφος - μεγάλη χάρη αυτή της φύσης. Από μικρός συγκέντρωνε πάνω του τα βλέμματα των άλλων, βλέμματα θαυμασμού που αναπόφευκτα γέννησαν μέσα του την αλαζονεία. Δεν έφταιγε αυτός. Η φύση τον παγίδεψε μέσα στην ομορφιά του, γιατί εκτός από αυτήν, δεν φρόντισε να του δώσει τίποτε άλλο.

Εκείνος πίστεψε πως είχε κι άλλες χάρες. Επειδή όμως τα βλέμματα των άλλων συνέχιζαν να συγκεντρώνονται πάνω του αυξάνοντας την ολέθρια αλαζονεία του, σκέφτηκε πως δεν υπήρχε κανένας λόγος να κοπιάσει για τίποτα, πως οι εσωτερικές του χάρες θα έβρισκαν το δρόμο ανοιχτό για να ξεδιπλωθούν προς τα έξω. Έτσι εξακολούθησε να απολαμβάνει τεμπέλικα το θαυμασμό των άλλων και, όταν έπαψε να είναι παιδί, η αλαζονεία του είχε πλέον φτάσει στα ύψη. Διότι τώρα ανακάλυψε με περισσή ευχαρίστηση ότι οι γυναίκες τον τριγύριζαν ξετρελαμένες και δεν είχε παρά να απλώσει το χέρι και να διαλέξει την καλύτερη.

Στο λουτρό

Τρέχει πάνω στο κορμί μου το νερό,

φεύγει ο ιδρώτας, τα δάκρυα, το αίμα.

Καθαρίζω την ελαττωματική μου μηχανή,

διώχνω τα βρόμικα λάδια της.

Από τη συλλογή μου: "Αγαπημένε μου ψυχίατρε, πες μου...",
εκδ. Μανδραγόρας. 

Απάντηση νέου συγγραφέα σε κυρία εκδοτικού οίκου

Σας συμπαθώ, κυρία,

αλλά λιγάκι και σας περιφρονώ,

μη με παρεξηγήσετε.

Επίσης σας μισώ λιγάκι

κι ελπίζω να με συγχωρήσετε.

Είναι που εσείς, μικρή και τιποτένια,

στέκεστε εμπόδιο

στην εκτίναξή μου.

Μου λέτε όχι

και τώρα κάθομαι εγώ εδώ

ζωσμένος τα πυρομαχικά μου

και αδρανώ.

Καταλαβαίνετε πώς νιώθω.            

Ο κόσμος περιμένει

το νέο αστέρι να ανατείλει

κι εσείς του το αρνείστε.

Δεν θα εκτιναχθώ λοιπόν ακόμη.

Θα περιμένω άλλους αρμοδίους να με κρίνουν,

να οσφρανθούν το μεγαλείο μου

και να με εγκρίνουν.

Κάθομαι εδώ λοιπόν

εγώ κι οι βόμβες μου

και περιμένουμε.

Στο μεταξύ εσείς

εκδίδετε αστειότητες.

Πένθιμα γεγονότα στο διαδίκτυο

Τα κρούσματα πληθαίνουν τελευταία.

Βλέπετε, αυτό που λέγεται «κοινωνική δικτύωση» είναι ουσιαστικά μια αντανάκλαση της τρισδιάστατης κοινωνίας μας, ένα μέρος της που έχει πάρει ηλεκτρονική μορφή. Μέσα εκεί κινούνται σκέψεις που γεννιούνται στο ανθρώπινο μυαλό και πίσω από τις σκέψεις υπάρχει ένας άνθρωπος που κάθεται μπροστά σε μια οθόνη και πληκτρολογεί.

Στιχάκια, τραγουδάκια, αστειάκια, φωτογραφίες, άρθρα, διηγήματα, ποιήματα, αποφθέγματα, εξομολογήσεις, πολιτικά σχόλια, ανέκδοτα, όλα μαζί φύρδην μίγδην το ένα πάνω στο άλλο συνωστίζονται στην οθόνη μας και ζητούν να επικοινωνήσουν μαζί μας. Από κάτω ένα όνομα ή ένα ψευδώνυμο, δεν έχει σημασία, πάντως ένας άνθρωπος που στέλνει το σήμα του στους άλλους ανθρώπους. Δημιουργούνται ηλεκτρονικές φιλίες και οικειότητες, πότε- πότε αυτές ξεφεύγουν από τον ηλεκτρονικό τους κόσμο και περνούν στον τρισδιάστατο, τις περισσότερες όμως φορές παραμένουν ηλεκτρονικές.

Η ουσία πάντως είναι ότι εδώ έχουμε μια κοινωνία ανθρώπων, οι οποίοι ζουν, σκέφτονται, μιλούν, τραγουδούν, επιχειρηματολογούν, τσακώνονται, ερωτεύονται μεταξύ τους.

Αλλά καμιά φορά εξαφανίζονται. «Τι έγινε ο τάδε;» Στέλνει μήνυμα ο ένας χρήστης στον άλλον. «Έχεις νέα του; Τον έχω χάσει». «Δεν ξέρω τίποτα», απαντά ο άλλος χρήστης, «δεν έχω ιδέα».

Η Γοργόνα

Άκου το σάλο των κυμάτων,

τον πάταγο της τρικυμίας μου,

 την άγρια θαλασσοταραχή.

.

Άκου πίσω απ’ το σάλο τη φωνή μου,

«Θέλω να μ’ αγαπάς» , σου τραγουδώ.

Αλλά εσύ ξέρεις

πως αυτό δεν γίνεται,

δεν μπορείς να αγαπήσεις μια γοργόνα,

ένα ψάρι απ’ τη μέση και κάτω.

Επί του φοβερού Βήματος

Εδώ λοιπόν τώρα,

ήρθε η ώρα

του απολογισμού,

τι έκανες,

τι δεν έκανες,

τι θα πεις,

όταν βρεθείς

επί του φοβερού Βήματος.

«Για την αγάπη δεν έχω άποψη»,

θα πεις,

«δεν μπόρεσα να τη γνωρίσω

κι αν είναι αμάρτημα αυτό,

δεν ξέρω,

όμως κανείς δεν χάρηκε,

ούτε  και πόνεσε κανείς

για μένα.

Ερωτεύτηκα σώματα,

όχι ανθρώπους.

Έκλαψα πολύ,

αλλά μόνο για μένα.

Αν είμαι ένοχη

γι αυτό,

δεν ξέρω.

Εχθρεύτηκα πολλούς»,

θα πεις,

«αλλά την άλλη μέρα

τους είχα συχωρέσει.

Στους φίλους

στάθηκα πιστή,

κανέναν τους δεν πρόδωσα.

Μόνο που η φιλία τους

δεν μέτρησε ποτέ,

ούτε άφησε αποτυπώματα

στη μνήμη μου.

Τους άδικους

τους αποστράφηκα,

δεν πάτησα

επί πτωμάτων,

αλλά ανέχθηκα

όσους το έκαναν

και μερικές φορές

βρέθηκα στο τραπέζι τους.

Δεν είπα ψέματα ποτέ,

στους άλλους είπα μόνο

τα ψέματα που άκουσα.

Κράτησα την αλήθεια μου κρυφή,

μόνο για μένα.

Κι αν είναι αυτό εγωισμός,

δεν ξέρω.

Το πιο βαρύ μου αμάρτημα

είναι νομίζω τούτο:

πως χρόνια μελετώντας τα βιβλία

συσσώρευσα επιστήμη και σοφία,

αλλά δεν τα μοιράστηκα

με το συνάνθρωπο,

δεν το καταδέχτηκα.

Με λίγα λόγια

σαν τη μαύρη τρύπα

τράβηξα εντός μου

το καθετί

και το εξαφάνισα.

Κι αν αυτό είναι αμαρτία,

δεν το ξέρω».

Θα πάρει τότε ο Κριτής

τη θεία μάχαιρα,

«Σε δύσκολη θέση μ’ έχεις φέρει»,

θα σου πει,

«και τώρα περιμένεις από μένα

μια δίκαιη απόφαση».

Και τη μάχαιρα

ψηλά θα σηκώσει.

«Δεν έλαβες λοιπόν,

δεν έδωσες,

ως το βαθύ σου γήρας

αναλώθηκες

σε μια μοναχική αυτάρκεια.

Το δίκαιο είναι τώρα

να διαμοιραστείς,

να δώσεις τα κομμάτια σου

σε όσους τα δικαιούνται».

Τη θεία μάχαιρα

με ορμή θα κατεβάσει

και στα δυο θα σε κόψει.

Η μισή θα μπεις στον Παράδεισο,

η άλλη μισή στην Κόλαση.

Στο ενδιάμεσο

Τώρα,

εδώ στο ενδιάμεσο,

όπου το σώμα ακόμα

 ανυποψίαστο,

όπου ακόμα αθώο

κι απονήρευτο

επιθυμεί,

εδώ, στο ενδιάμεσο,

όπου η συνείδηση γνωρίζει

 τι είναι αυτό που έρχεται,

πόσο μοιραίο είναι

και τρομαχτικό,

 στο ενδιάμεσο αυτό εδώ

λέω στο σώμα μου:

«Ετοιμάσου.

Ο πόνος και η ανημπόρια σου

βρίσκονται καθ’ οδόν.

Προσευχήσου

να είναι εύκολο

το Τέλος».

Οπτική γωνία

  Αναρωτιέμαι

τι στην οργή συμβαίνει.

Αυτοί βλέπουν στραβά τα πράγματα

ή εγώ

που κουβαλώ στην πλάτη μου

ετούτο το βαρύ φορτίο

και αναγκαστικά

είμαι σκυφτός

και αναγκαστικά

κοιτάζω από κάτω προς τα πάνω.

Μάλλον η οπτική γωνία μου

είναι ελαττωματική.

Αλλιώς κοιτάζεις

όρθιος τον κόσμο,

άλλον αέρα έχει,

κι αλλιώς τον βλέπεις

σπασμένος στα δυο.

Το κουρτινόξυλο

Πώς μπήκε έτσι στραβά το κουρτινόξυλο ;

Παρ’ όλες  τις προσπάθειές μας, αφού μετρήσαμε και υπολογίσαμε και καρφώσαμε οριστικά τα καρφιά και τρέμοντας από το βάρος του έπειτα το σηκώσαμε παραπατώντας και το ανεβάσαμε ψηλά κι ανεβήκαμε κι εμείς με αβέβαια βήματα τα σκαλοπάτια της σκάλας και  ανυψώσαμε το βαρύ σκοτεινό αντικείμενο, ενώ ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό μας και είχαμε τη χαρακτηριστική αγωνία στην έκφρασή μας που κάτι μακρινό και άσχετο θύμιζε, και τελικά το στερεώσαμε και μετά κατεβήκαμε και υποχωρήσαμε για να εποπτεύσουμε το έργο μας από μακριά,    τότε  είδαμε ότι το είχαμε καρφώσει στραβά και μας κατέλαβε η ταραχή.

Πρέπει τώρα να επιχειρήσουμε την αποκαθήλωση, είπαμε, αλλά είχαμε ήδη κουραστεί και η πίστη μας είχε ελαφρά κλονιστεί, οπότε αποφασίσαμε να το αφήσουμε έτσι στραβωμένο ελπίζοντας ότι η κουρτίνα πέφτοντας θα διασκέδαζε την εντύπωση. Και αυτό κάναμε.

Μετά από καιρό, είδες, είπαμε μεταξύ μας, κανείς δεν πρόσεξε την υπέρβαση του μέτρου. Και στο κάτω κάτω, παρηγορηθήκαμε, ποιος είναι αυτός που κάρφωσε ποτέ κουρτινόξυλο με γεωμετρική ακρίβεια...

..

Πίσω από το παράθυρο

Πίσω από το παράθυρο θα στέκεσαι.

Έτσι αποφασίστηκε.

Και τώρα κλαις.

Ποιον πας να κοροϊδέψεις;

Κοίτα καλά στο κάτω μέρος της γραφής.

Εκεί φαρδιά πλατιά βρίσκεται η υπογραφή σου.