Οι καθρέφτες

Δεν θα μάθουμε ποτέ τι ρόλο παίζουν στον κόσμο μας οι καθρέφτες.

Τους έχουμε βέβαια συνηθίσει και τους θεωρούμε μέρος της ζωής μας, καθώς αυτούς πρώτους πρώτους βλέπουμε με το που ανοίγουμε τα μάτια μας σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ωστόσο καθόλου δεν ανήκουν σε μας.

Οι καθρέφτες ανήκουν σε Άλλους.

Εμείς όμως επιμένουμε να καθρεφτιζόμαστε αυτάρεσκα μέσα τους και κατά κάποιο τρόπο τους πιέζουμε να μας μιμηθούν.  Αλλά εκείνοι   μας στέλνουν κάτι ασαφή και θολά είδωλα που μας μπερδεύουν περισσότερο και πολλαπλασιάζουν τις απορίες μας.

Δεν πρέπει  να απορούμε ωστόσο.

Διότι οι καθρέφτες δεν είναι υποχρεωμένοι να μας υπακούν. Υπακούν σε Άλλους. Άλλοι στέκονται από την πίσω μεριά τους και καθρεφτίζονται αυτάρεσκα. Και έχουν κάθε λόγο να το κάνουν. Γιατί Αυτοί βλέπουν στους καθρέφτες  τον εαυτό τους  όπως είναι.

Εμείς από τη μεριά μας, μια και δεν καταφέρνουμε  τελικά να τους χειραγωγήσουμε, έχουμε  αλλάξει μέθοδο και τους πλησιάζουμε  με πονηρία.  Γονατίζουμε μπροστά τους και τους προσκυνούμε δουλικά επαιτώντας  να προστατεύουν τα περιγράμματά μας από τη διάχυση και τη διάλυση. Καθώς μάλιστα αυτοί δεν αντιδρούν, έχουμε αποθρασυνθεί. Τους αποδίδουμε ιδιότητες που δεν έχουν και τους ζητούμε μια ειδική διαύγεια στα μέτρα μας που εννοείται ότι είναι αδύνατο να μας δώσουν.

Αλλά και αυτές οι τεχνικές έχουν αποδειχθεί άκαρπες, καθώς οι καθρέφτες στέκονται απαθείς στην προαιώνια θέση τους, αμέτοχοι στο προσωπικό μας δράμα.

Εκτός από αυτή την κουτοπόνηρη μεταχείριση εκ μέρους μας, υπάρχουν  πολλοί από μας που τους πλησιάζουν με  περιέργεια και μελετούν ενδελεχώς το υλικό από το οποίο αποτελούνται. Γενεές γενεών από τέτοιους σχολαστικούς ερευνητές έχουν περάσει τη ζωή τους μπροστά στους καθρέφτες παρέα με τα πολύπλοκα μηχανήματά τους και  κάθε τόσο μας δίνουν πληροφορίες σχετικά με αυτό το θέμα.

Αλλά οι καθρέφτες και σ’ αυτή τη μεταχείριση παραμένουν απόμακροι, γι αυτό και δεν έχει σημασία τελικά, αν ξέρουμε από τι ακριβώς υλικό αποτελούνται.

Διότι οι καθρέφτες είναι κάτι περισσότερο από την ύλη τους κι αυτό το ξέρουμε βέβαια όλοι.

Είναι λοιπόν κάτι μαγικό για μας οι καθρέφτες. Κάτι  δεδομένο που όμως στέκεται  έξω από τις δυνατότητές μας.

Δυστυχώς μας είναι  απαραίτητοι. Γιατί χωρίς αυτούς θα είχαμε πράγματι διαχυθεί έξω από τα περιγράμματά μας και θα είχαμε γίνει ένας άμορφος πολτός.  Μας είναι επομένως απολύτως απαραίτητοι για να αυτοπροσδιοριζόμαστε όπως- όπως με βάση αυτά τα συγκεχυμένα είδωλα που αντανακλούν προς το μέρος μας. Βέβαια αυτοί οι αυτοπροσδιορισμοί καταλαβαίνουμε ότι είναι διάτρητοι και καταρρίπτονται με το πρώτο σοβαρό επιχείρημα, αλλά προτιμούμε αυτή την εθελοτύφλωση από το να καταντήσουμε πολτός.

Αλλά όμως πρέπει να είμαστε  προσεχτικοί.

Διότι αυτά τα πονηρά κάτοπτρα μπορεί κάποια στιγμή να γίνουν πολύ επικίνδυνα.

Αν λόγου χάριν  αφεθούμε τυφλά στη μαγεία τους, αν παραιτηθούμε από αυτές τις έστω μίζερες προσπάθειες να τους φέρουμε στα μέτρα μας, αν τους παραδοθούμε αμαχητί, τότε θα χάσουμε τη στοιχειώδη αυτοδυναμία μας.

Θα διαστρεβλωθούμε σταδιακά  χωρίς να το πάρουμε είδηση και θα έρθει μια μέρα που θα έχουμε γίνει ίδιοι με τα είδωλα που μας στέλνουν.

Αν πέσουμε σ΄αυτή την παγίδα, τότε ολόκληρος ο κόσμος μας θα μεταστοιχειωθεί σ’ ένα τεράστιο καθρέφτη και όσα ακατανόητα περιέχονται εντός του, θα αντικατοπτριστούν σε μας.

Θα σταθούν τότε μπροστά μας αλαζονικά Είδωλα αλλόκοτα κι εμείς χωρίς πλέον δυνατότητα αντίστασης θα είμαστε υποχρεωμένοι να τα μιμηθούμε. Θα μεταμορφωθούμε όλοι σε είδωλα Ειδώλων.

Ή μήπως αυτό έχει ήδη συμβεί;

Από τη συλλογή διηγημάτων μου «Οι πόρτες», εκδ. Ιωλκός. 2010.

Οι φωτογραφίες είναι της Allison Diaz.