Η χάρη της διασημότητας

 Ανάμεσα στο πλήθος των διάσημων ηθοποιών που ποζάρουν για το κοινό σε στάσεις θελκτικές και άνετες και επιζητούν εναγωνίως την προσοχή και την αγάπη του κόσμου δρέποντας δόξα και χρήμα, υπάρχουν και κάποιοι που χωρίς να αρνούνται την επιτυχία, στρέφουν το βλέμμα στα σοβαρά προβλήματα της εποχής μας και με τη δράση τους μας αναγκάζουν κι εμάς να τα προσέξουμε.

Προ ημερών ο γνωστός ηθοποιός Τζορτζ Κλούνεϊ συνελήφθη σε μια διαμαρτυρία που έγινε έξω από την πρεσβεία του Σουδάν στην Ουάσιγκτον. Οι διαμαρτυρόμενοι κατηγορούσαν τον πρόεδρο Ομάρ αλ Μπασίρ για την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει τη χώρα του και για την παρεμπόδιση αποστολών τροφίμων και ανθρωπιστικής βοήθειας. «Αν δεν ληφθούν μέτρα», είχε δηλώσει ο ηθοποιός λίγο νωρίτερα, «θα έχουμε μια πραγματική ανθρωπιστική καταστροφή». Για να τραβήξει περισσότερο την προσοχή του κόσμου στο πρόβλημα του Σουδάν, ο Κλούνεϊ πέρασε σκόπιμα την αστυνομική γραμμή έξω από την πρεσβεία. Η αστυνομία τον συνέλαβε και του πέρασε χειροπέδες, ενώ οι ρεπόρτερ μετέδωσαν σε όλο τον κόσμο το γεγονός.

Τριήμερος καύσωνας 1979

Ένα διήγημά μου που δημοσιεύεται στο λογοτεχνικό, ηλεκτρονικό περιοδικό "Το Παράθυρο"

http://toparathyro.wordpress.com/2012/03/24/%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%8D%CF%83%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82-1979/

Και στο blog μου:

 http://ketivasilakou.blogspot.com/2010/06/1979.html

 

Σύμπαν και φαντάσματα

                                  "Σύμπαν θάλασσα", έργο της Άννας Κανατά.

Πόσος χρόνος είναι ακριβώς τα 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια;

Μην κάνετε τον κόπο να υπολογίσετε, το ανθρώπινο μυαλό δεν είναι φτιαγμένο για να μετρά τέτοιους ασύλληπτους χρόνους. Τόση είναι πάντως η ηλικία του Σύμπαντός μας.

Όπως όλοι ξέρουμε, το Σύμπαν επεκτείνεται διαρκώς. Αυτό που μάλλον δεν ξέρουμε, είναι με πόση, ασύλληπτη πάλι για το μυαλό μας, ταχύτητα επεκτείνεται. Λένε λοιπόν οι ειδικοί ότι κάθε πέντε δευτερόλεπτα διαστέλλεται τόσο, όσο περίπου είναι ο χώρος που καταλαμβάνει ο Γαλαξίας μας. Αυτό σημαίνει ότι από την ώρα που άρχισα να γράφω τούτο το άρθρο μέχρι αυτήν εδώ τη στιγμή, μέσα σε ας πούμε πέντε λεπτά, το Σύμπαν κάλυψε ένα χώρο ίσαμε εξήντα γαλαξίες. Τρομαχτικό, έτσι;

Ευθανασία ή το αόρατο φυσικό φράγμα

Σε μια σφυγμομέτρηση που έγινε στη Γαλλία τον περασμένο Οκτώβριο, η συντριπτική πλειοψηφία, το 94% των ερωτηθέντων, δήλωσε ότι είναι υπέρ ενός νόμου για την ευθανασία σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως πχ σε μια ανίατη ασθένεια. Το αντίστοιχο ποσοστό το 2001 ήταν 88%. Η αποδοχή της ιδέας της ευθανασίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη θρησκεία. Το 97% των ατόμων που δεν θρησκεύονται, δήλωσε θετικό σε ένα τέτοιο νόμο σε αντίθεση με το 82% των ενεργών καθολικών και το 52% των μουσουλμάνων.

Αν όμως οι ερωτηθέντες είναι ευνοϊκοί προς μια τέτοια δυνατότητα,  επιθυμούν πάντως να είναι αυστηρά καθορισμένη. Το 58% θα ήθελε να είναι δυνατή η ευθανασία σε ορισμένες περιπτώσεις και το 36% είπε ότι πρέπει να εφαρμόζεται σε όλους όσους πάσχουν από ασθένειες βασανιστικές και ανίατες.

http://www.lemonde.fr/societe/article/2010/10/30/un-sondage-montre-l-acceptation-massive-de-l-euthanasie-en-france_1433209_3224.html

Οι δίκες μαγείας

Απόσπασμα από την ανέκδοτη νουβέλα μου «Οι Αποκλίνοντες».

Οι δίκες μαγείας είναι ιστορικό γεγονός που συνέβη επί αυτοκράτορα Βάλη στην Αντιόχεια της Συρίας το χειμώνα του 372-71 μΧ. Όσα αναφέρονται στο πρώτο μέρος του αποσπάσματος είναι αληθινά..

Έτσι πέρασαν αδιάφορα τρία ολόκληρα χρόνια.

Μετά ξέσπασε το σκάνδαλο με τη μαγεία. Ήμουν  σχεδόν τριάντα χρονών, όταν συνέβησαν εκείνα  τα φοβερά γεγονότα στην Αντιόχεια και σε όλη την αυτοκρατορία. Ακόμα ο κόσμος τα θυμάται με φρίκη.

Ο αυτοκράτορας Βάλης είχε έρθει εκείνο τον καιρό στα μέρη μας και πολεμούσε κι αυτός τους Πέρσες. Όταν μπήκε ο χειμώνας, γύρισε να ξεχειμωνιάσει στην Αντιόχεια, στα ανάκτορά του. Βγήκε τότε στη φόρα ένα τρομερό σκάνδαλο που δεν αφορούσε εμάς τους ταπεινούς αλλά τους αριστοκράτες. Εμένα όμως παραλίγο  να μου στοιχίσει τη ζωή.

Πότε ενηλικιωνόμαστε;

Με τα μέτρα της φύσης ένας δωδεκάχρονος είναι ήδη έτοιμος για την ενήλικη ζωή. Μπορεί να αναπαραχθεί, να βρει μόνος την τροφή του και να αυτοπροστατευτεί, αν χρειαστεί. Γι αυτό το λόγο  οι κοινωνίες που ζουν πολύ κοντά στη φύση, παντρεύουν τα παιδιά τους σε τέτοιες νεαρές ηλικίες, επειδή δεν έχει νόημα να καθυστερούν περισσότερο. Στα αμέσως επόμενα χρόνια τα νεαρά αυτά άτομα θα βρίσκονται στην ακμή τους, η οποία θα διατηρηθεί περίπου ως τα τριάντα τους χρόνια, οπότε θα αρχίσει σταδιακά και με αργές διαδικασίες η παρακμή του οργανισμού τους . Οι σαραντάρηδες σ’ αυτές τις κοινωνίες είναι ήδη γέροι.

Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες ένας δωδεκάχρονος θεωρείται ακόμα παιδί. Μπορεί η φύση να έχει ξεκινήσει τις διεργασίες εκείνες που θα τον κατατάξουν σύντομα στους ενήλικους, όμως η κοινωνία θα τον κρατήσει ακόμα μερικά χρόνια στην κατάσταση του παιδιού και η μόνη παραχώρηση που θα κάνει , είναι να τον χαρακτηρίσει έφηβο, δηλαδή έναν άνθρωπο που χωρίς να είναι εντελώς παιδί, δεν είναι όμως ακόμα ενήλικος.

Οι ελευθερίες του είναι περιορισμένες, το ίδιο και οι ευθύνες του. Ο έφηβος είναι βέβαια σε θέση να καταλάβει και να νιώσει πολλά πράγματα, όμως η εξελιγμένη κοινωνία στην οποία ζούμε, είναι τόσο πολύπλοκη που φοβόμαστε να τον αφήσουμε ανεξέλεγκτο, πριν ακόμα αποχτήσει κάποια πείρα. Αυτό που επιμόνως ζητάμε από αυτόν είναι να διαβάζει τα μαθήματά του, ενώ υπάρχουν πλευρές της ζωής που αποφεύγουμε να του τις δείξουμε με τη σκέψη ότι είναι ανώριμος και θα τον επηρεάσουν αρνητικά.

"Οίησις ακάθαρτον φύσει εστίν"

        Πίνακας του Jack Levine (Εξαιρετικός. Προσέξτε τις αγέλαστες, επηρμένες φάτσες τους).

Μεγάλωσα σε μια πόλη όπου οι κατά τα άλλα αξιαγάπητοι κάτοικοί της έχουν ένα σοβαρό κουσούρι: είναι αλαζόνες και εγωπαθείς. Μολονότι δεν υπάρχει κανείς ιδιαίτερος λόγος να είναι έτσι -  για καθημερινούς και κοινότατους ανθρώπους πρόκειται, μέτριους δηλαδή ή και κάτω του μετρίου -  περιφέρουν την αδικαιολόγητη οίησή τους αγέλαστοι και περιφρονητικοί ο ένας προς τον άλλον αποφεύγοντας μάλιστα συχνά να χαιρετήσουν κάποιο γνωστό τους, με σκοπό να τον ταπεινώσουν. Αν  αυτός κάνει το λάθος να τους αποτείνει το λόγο, τον κοιτάζουν με μια υποψία κακού χαμόγελου και του λένε: «Δεν σας θυμάμαι!. Ποιος είστε ακριβώς;» Αυτός είναι ένας μικρός θρίαμβος για τους οιηματίες κατοίκους της συγκεκριμένης πόλης που έτσι νιώθουν ανώτεροι από το βλάκα εκείνο που αγνόησε την επιδεικτική αδιαφορία τους και επιδίωξε  οικειότητες.