"Shina no yoru". Η ιστορία ενός τραγουδιού.

Όσοι, ελάχιστοι, υπήρξατε παιδιά τη δεκαετία του 50, μπορεί να θυμάστε ένα γιαπωνέζικο τραγουδάκι που εκείνη την εποχή παιζόταν στο ραδιόφωνο σχεδόν κάθε μέρα. Μου άρεσε πολύ και το τραγουδούσα με πάθος, αν και δεν καταλάβαινα τι έλεγε.

 «Ιιιιιι, ινανογιόντου! Μμμμμ!

Ιιιιιι, ινανογιόντου γιοοοο! Μμμμμ!»

Αυτά τα ακατάληπτα  έπιανε το αφτί μου, αλλά αφού ήταν γιαπωνέζικα ή ίσως και κινέζικα –δεν το είχα ξεκαθαρίσει αυτό στο μυαλό μου – δεν είχα την απαίτηση να βγάλω νόημα.

"Αίσιον και ευτυχές..."

Οι γιορτές για την αλλαγή του χρόνου μού προκαλούσαν πάντα μια μικρή δυσπιστία. Ωραία είναι βέβαια όλα, η ατμόσφαιρα, τα κάλαντα, η προσμονή να περάσει η μέρα και να έρθουν τα μεσάνυχτα, το τραπέζι που είναι στρωμένο με καλούδια, η μουσική, το κέφι, τα χαμόγελα και οι εύθυμες κουβέντες, οι ώρες που κυλούν, πάει δέκα, πάει έντεκα η ώρα και λίγα δευτερόλεπτα πριν τις δώδεκα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση: πέντε, τέσσερα, τρία, δύο, ένα! Αναβοσβήνουν τα φώτα και όλοι αγκαλιάζονται και ανταλλάσσουν ευχές.    

Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!

Το πάχος ταιριάζει στους φτωχούς

                    Lucian Freud, "Benefits Supervisor Sleeping", 1994.

 Θα ήθελα πάρα πολύ να ζούσα στην παλαιολιθική εποχή. Θα ήμουν μια ελκυστική γυναίκα και όλοι οι άντρες θα λαχταρούσαν να με κάνουν ταίρι τους. Για να κερδίσουν την εύνοιά μου, θα μου έφερναν διάφορες λιχουδιές, όπως κάμπιες,  φτέρες και άγρια μούρα και, όταν θα γύριζαν από το κυνήγι, θα απόθεταν στα πόδια μου σκοτωμένα αγριογούρουνα και βουβάλια. Εγώ θα τα καταβρόχθιζα με πολλή ευχαρίστηση και θα καθόμουν έπειτα στη σκιά για να χωνέψω. Θα ήμουν τετράπαχη, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για εκείνη την εποχή, τετράπαχη και αφάνταστα ωραία. Τόσο ωραία που μπορεί να νόμιζαν πως ήμουν κάτι σαν θεά και θα μου έφτιαχναν αγαλματάκια για να με τιμήσουν. 

Άστεγοι βετεράνοι στις Ηνωμένες Πολιτείες

Για την κοινή γνώμη της χώρας τους είναι ήρωες. Είναι αυτοί που υπερασπίζονται την πατρίδα  από κάθε ξένη επιβουλή, που προστατεύουν τη δημοκρατία , που μάχονται τους κακούς στα πέρατα του κόσμου, στο Βιετνάμ, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, παλιότερα στην Κορέα, πιο παλιά ακόμα στην Ευρώπη κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επιστρέφουν κατόπιν οι ήρωες στα πάτρια εδάφη κι ο κόσμος τούς καλωσορίζει με σημαίες και ζητωκραυγές. Ύστερα τους ξεχνά. Έτσι συμβαίνει πάντα και η ζωή τραβά την ανηφόρα.

Στον πάτο της κοινωνίας

«Βρέθηκα στο δρόμο στα δεκατέσσερα χρόνια μου, όταν χώρισαν οι γονείς μου και ο πατέρας μου με πέταξε έξω από το σπίτι. Τα επόμενα είκοσι χρόνια τα πέρασα στους δρόμους. Όλο αυτό το διάστημα είδα πολλές απρόκλητες επιθέσεις σε άστεγους. Μια φορά είδα δυο άνδρες να πετάνε τσιμεντόλιθους και μπουκάλια σε μια ομάδα άστεγων που το μόνο τους έγκλημα ήταν ότι προσπαθούσαν να κοιμηθούν». (Μαρτυρία ενός πρώην άστεγου στις Ηνωμένες Πολιτείες).

Ένας άστεγος είναι μια παραφωνία στην οργανωμένη δυτική κοινωνία μας. Ο καλός πολίτης εργάζεται, κερδίζει χρήματα, έχει σπίτι και οικογένεια. Πληρώνει τους φόρους του και έχει καθαρό ποινικό μητρώο. Κυκλοφορεί έξω φρεσκοπλυμένος, φρεσκοξυρισμένος, καλοχτενισμένος, αρωματισμένος, φορά ωραία ρούχα, είναι κοινωνικός και έχει καλούς τρόπους. Αν δεν πληροί τις ως άνω προϋποθέσεις, τότε είναι κακός πολίτης. Ο άστεγος είναι επομένως κακός πολίτης, ένα παράσιτο που ρυπαίνει με την παρουσία του, με τη βρωμιά και τα κουρέλια του τα μαρμάρινα πεζοδρόμια της πόλης, τα πάρκα και τις πλατείες της.

Η αναπαράσταση μιας εκτέλεσης (διήγημα)

(Το διήγημα είναι βασισμένο στην περιγραφή της εκτέλεσης των Γεωργίου Καρδίτση και Ιωάννη Κυριακού ή Γεωργίου στις 3 Μαΐου 1898 στο Παλαμήδι. Είχαν αποπειραθεί να δολοφονήσουν το βασιλιά Γεώργιο Α΄ στις 14 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους.)

Την άνοιξη ο Θεός πεθαίνει κι έπειτα ανασταίνεται. Οι άνθρωποι μόνο πεθαίνουν.

Δύο προς τρεις Μαΐου του χίλια οχτακόσια ενενήντα οχτώ.

Κρατούν  τη νύχτα ξύπνια  τα τριζόνια. Είναι νύχτα βαριά, το φεγγάρι στον ουρανό αμίλητο και οι σκιές σαλεύουν, δεν ξέρεις αν σου κρατούν συντροφιά ή αν σε φοβερίζουν.

Δεν έχει ύπνο απόψε, μόνο ο Δίκαιος κοιμάται.

Ψηλά, πάνω από την πόλη, στα μπουντρούμια της φυλακής οι μελλοθάνατοι και οι σύντροφοί τους, ισοβίτες, φονιάδες, κλέφτες και ληστές,  ξαγρυπνούν μ’ ένα κούφιο σώμα, αδειασμένοι και διάφανοι.

Επάγγελμα: δήμιος

«Η δουλειά δεν είναι τόσο δύσκολη, όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Σημαδεύουμε, πατάμε τη σκανδάλη και αυτό είναι όλο». Έτσι λέει ο Χου Τσιάο που επαγγέλλεται το δήμιο στην Κίνα και έχει ήδη εκτελέσει μερικές χιλιάδες ανθρώπους που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από τα κινεζικά δικαστήρια. Η εκπαίδευσή του σ' αυτή τη δουλειά δεν του πήρε πολύ χρόνο. Παρακολούθησε δυο εκτελέσεις και επιθεώρησε κατόπιν τα πτώματα.

Δεν ξέρουμε τι κάνει ο Χου Τσιάο, όταν δεν εκτελεί ανθρώπους. Υποθέτω ότι θα επιστρέφει στο σπίτι του, θα αγκαλιάζει τη γυναικούλα του και θα φιλά το παιδί του.  Θα κάθονται στο τραπέζι όλοι μαζί και θα δειπνούν, ενώ η τηλεόραση θα δείχνει τα τελευταία επιτεύγματα της χώρας του, όπως πχ τα χρωματιστά ελαστικά αυτοκινήτων που μόλις κυκλοφόρησαν στην αγορά. Θα βγαίνει με τους φίλους του για καμιά βόλτα και θα συζητά  μαζί τους διάφορα, αθλητικά κυρίως θέματα,  μια τέτοια εντύπωση έχω. Θα νοιάζεται για τους γέροντες γονείς του. Τα βράδια θα κοιμάται ήσυχος.  Δεν κάνει τίποτε παράνομο. Είναι ένας υπάλληλος του κράτους που έχει μια συγκεκριμένη εργασία. Είναι ένας νόμιμος εκτελεστής, ένας δήμιος.