Εκείνο

Έρχεται απαλά και αθόρυβα,  ύπουλα τις περισσότερες φορές. Έχει όμως και κάποιο τακτ. Δεν είναι  βίαιο ή απότομο, αντίθετα είναι τόσο απαλό και οι κεντιές που σου δίνει τόσο αραιές που τις δέχεσαι χωρίς να τρομάζεις. Αναστατώνεσαι βέβαια λίγο, αλλά γρήγορα ξαναβρίσκεις την ψυχραιμία σου.

Βλέπεις παραδείγματος χάριν ξαφνικά μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά σου και ταράζεσαι. Παίρνεις το μήνυμα με ένα τρόπο πολύ ευγενικό: «Μόλις ξεκίνησα», σου λέει Εκείνο, «και είμαι καθ’ οδόν».

Τι είναι μια άσπρη τρίχα, σκέφτεσαι μετά, τίποτα δεν είναι. Αλλά σε έχει κυριαρχήσει μια δυσάρεστη αίσθηση, μια ενοχλητική διάθεση.  Ύστερα από λίγες μέρες έχεις αποδεχτεί ωστόσο το γεγονός. Εξάλλου ο καθρέφτης σου σε διαβεβαιώνει ότι είσαι πάντα νέα και θαλερή.

Κάθε μέρα κοιτάζοντας τον καθρέφτη σου βλέπεις το ίδιο πρόσωπο, μόνο που όσο περνά ο καιρός η άσπρη εκείνη τρίχα πολλαπλασιάζεται. Αλλά ήδη το έχεις συνηθίσει αυτό, το έχεις καταπιεί ότι δεν είσαι πια κοριτσάκι.

Ένα πρωί ξυπνάς και βλέπεις μια μικρή ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια σου. Δεν είναι λόγω ηλικίας, παρηγορείς τον ανήσυχο εαυτό σου, είναι που σμίγεις τα φρύδια κάθε τόσο για να δείχνεις αυστηρή. Όμως Εκείνο σου ψιθυρίζει γλυκά: «Είμαι εδώ. Πρέπει να συνηθίσεις στην παρουσία μου».

Είναι πράγματι πολύ διακριτικό και πολύ προσεχτικό, δεν θέλει να σε καταρρακώσει. Τα χτυπήματα που σου δίνει απέχουν πολύ το ένα από το άλλο κι έτσι έχεις το χρόνο να τα αφομοιώσεις.

Κάποια στιγμή διαπιστώνεις ότι δυσκολεύεσαι να διαβάσεις, η όρασή σου έχει εξασθενίσει. Φοράς τότε γυαλιά και θυμάσαι τη μητέρα σου που τα φορούσε και το θεωρούσες  αυτονόητο, είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, έτσι έλεγες. Τώρα τη συγχωρείς που καμιά φορά το πιάτο δεν ήταν καλά πλυμένο κι εσύ θύμωνες, έλεγες πως δεν είναι σχολαστική με την καθαριότητα. Αλλά η μητέρα σου δεν έβλεπε τις λεπτομέρειες χωρίς τα γυαλιά της και τώρα ανακαλύπτεις ότι κάνεις κι εσύ το ίδιο, και το δικό σου πιάτο δεν αστράφτει μερικές φορές.

Αργότερα θα διαπιστώσεις ότι ούτε μακριά δεν βλέπεις πια πολύ καθαρά και θα πάρεις  άλλο ζευγάρι γυαλιά για την τηλεόραση και το δρόμο. Τελικά χωρίς να το καλοκαταλάβεις, δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα χωρίς αυτά. Χτυπά το κινητό σου και δεν μπορείς να διακρίνεις ποιος σου τηλεφωνεί, θέλεις να τηλεφωνήσεις και ψάχνεις εδώ κι εκεί τα γυαλιά σου. Στο σουπερμάρκετ οι τιμές χοροπηδούν μπροστά σου, μερικές φορές ζητάς από την πωλήτρια να σου διαβάσει τι λέει η ετικέτα. Η πωλήτρια είναι μια νεαρή κοπέλα που ευχαρίστως σε εξυπηρετεί κι εσύ την ίδια στιγμή σκέφτεσαι ότι η κοπέλα αυτή σε θεωρεί ηλικιωμένη. Εξάλλου το ίδιο έκανες κι εσύ στο παρελθόν, εξηγούσες στην κυρία που στο είχε ζητήσει, τι γράφει η ταμπέλα και το έβρισκες φυσικό, η κυρία ήταν ηλικιωμένη.

Εν τω μεταξύ το πρόσωπό σου έχει αρχίσει να μαραίνεται. Δεν γίνεται απότομα αυτό, ποτέ δεν γίνεται απότομα. Η διαδικασία είναι τόσο αργή που δεν το παίρνεις είδηση, εκτός αν κοιτάξεις παλιές φωτογραφίες. Εκεί μέσα θα δεις μια δροσερή γυναίκα να χαμογελά στο φακό και θα απορήσεις, γιατί θυμάσαι ότι τότε που είχες βγάλει αυτή τη φωτογραφία, είχες απογοητευθεί, δεν σου άρεσε η φάτσα σου. Μα πώς; Θα αναρωτηθείς. Μια χαρά είμαι εδώ πέρα, γιατί δεν μου άρεσε αυτή η φωτογραφία; Τώρα βέβαια σου αρέσει, γιατί τώρα δεν είσαι έτσι πια, είσαι πολύ χειρότερα.

Και τα κιλά προστίθενται ύπουλα στο σώμα σου και του αλλάζουν το σχήμα. Θέλεις να κάνεις δίαιτα, αλλά τώρα δεν είναι τόσο εύκολο να αδυνατίσεις. Και γιατί να αδυνατίσεις άλλωστε; Δεν είσαι πια στην ηλικία των ερώτων που πρέπει να δείχνεις ελκυστική. Λίγα κιλά παραπάνω δεν βλάπτουν, σκέφτεσαι. Αλλά δεν είναι ακριβώς τα λίγα παραπάνω κιλά που χαλάνε τη μόστρα, είναι που Εκείνο έχει επέμβει στο σώμα σου και του δίνει άλλο σχήμα, ένα σχήμα που δεν σου αρέσει.

Εκείνο έχει εγκατασταθεί για τα καλά εντός σου εδώ και καιρό, αλλά αυτό έγινε τόσο γλυκά που δεν το πήρες είδηση. Τώρα είστε μαζί παρέα και κάθε τόσο σου θυμίζει την παρουσία του. Μπορεί εσύ να ξεχνιέσαι και να σηκώνεις τις εξάδες τα εμφιαλωμένα νερά με νεανικό αέρα, όμως το άλλο πρωί ξυπνάς μ’ ένα παράλυτο χέρι και για τις επόμενες επτά μέρες είσαι μονόχειρας. «Αποδώ και πέρα πρέπει να προσέχεις», σου λέει Εκείνο, «πάνε αυτά που ήξερες, τώρα θα προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα σου».

Τα νέα δεδομένα σου δεν είναι ευχάριστα.  Όταν ανεβαίνεις τις σκάλες αγκομαχείς και ξεφυσάς. Φταίει το τσιγάρο, λες, φταίει και η έλλειψη γυμναστικής. Φταίνε ασφαλώς κι αυτά, όμως εσύ πάντα κάπνιζες και ποτέ δεν γυμναζόσουν, αλλά τις σκάλες τις ανέβαινες με άνεση.

Και τα νύχια σου σπάνε, είναι ξερά και σπάνε κι αυτό σε εκνευρίζει αφάνταστα. Θυμάσαι τι ωραία που ήταν κάποτε; Μακριά, με ωραίο σχήμα κι εσύ τα περνούσες με κόκκινο μανόν και ήσουν πολύ περήφανη γι αυτά. Τώρα δεν τολμάς να τα βάψεις, μόλις το κάνεις, αυτά αρχίζουν και σπάνε, δεν αντέχουν το μανόν. Παραιτήθηκες από το ωραίο μανικιούρ σου και η Βούλα που τη συνάντησες μετά από χρόνια, «για να δω τα χέρια σου», σου είπε, «θυμάμαι πόσο φροντισμένο και εντυπωσιακό ήταν το μανικιούρ σου».  Πάνε αυτά τώρα, Βούλα, της απάντησες και της έδειξες τα σεμνά σου χέρια με τα άβαφα κοντά κομμένα νύχια.

Είναι κι αυτή η μνήμη σου που σου παίζει παράξενα παιχνίδια. Ξεχνάς ονόματα, ξεχνάς λέξεις, στέκεσαι μετέωρη και αναρωτιέσαι: Πώς τον λένε αυτό τον πασίγνωστο ηθοποιό που βλέπω τώρα στην τηλεόραση; Στύβεις το μυαλό σου να το βρεις αλλά τίποτα, στο μέρος που είναι χαραγμένο το όνομα, η μνήμη σου έχει κάνει μια μικρή τρύπα. Προσωρινή ευτυχώς μέχρι στιγμής. Γιατί ξαφνικά το μυαλό σου φωτίζεται και αναφωνείς: Σάδερλαντ τον λένε, Ντόναλντ Σάδερλαντ!  Είσαι ευχαριστημένη με τη μικρή σου αυτή νίκη. Αλλά παρακάτω πάλι θα σκαλώσεις κάπου. Ποια είναι η λέξη που σημαίνει ταραχή, αναστάτωση, μια ειδική λέξη λαϊκή, πολύ χαρακτηριστική, στην άκρη της γλώσσας μου την έχω, ποια είναι γαμώτο, ποια είναι... Θα τη θυμηθείς την άλλη μέρα, είναι η λέξη αναμπουμπούλα.  Πολλά τέτοια παθαίνεις τελευταία κι αν θέλεις να παρηγορηθείς, τα ίδια παθαίνουν και οι φίλοι σου και παραπονιούνται κι εκείνοι. Είναι της ηλικίας, λέτε ο ένας στον άλλο και αυτό είναι μια μικρή, πικρή συνθηκολόγηση με Εκείνο που πλέον έχει αφήσει τα προσχήματα και δείχνει καθαρά τις προθέσεις του. "Ακόμα είσαι στην αρχή", σου λέει Εκείνο. "Τα δύσκολα έρχονται πιο πίσω. Κοίτα τους γέροντες και πάρε μια ιδέα πώς θα καταντήσεις.

 Και τώρα ξέρεις. Θα έρθει μια εποχή που θα θυμάσαι τη μορφή σου όπως είναι σήμερα και θα την αναπολείς. Θα κοιτάζεις τις φωτογραφίες του παρόντος που διανύεις τώρα και θα λες: Τι καλή που ήμουν τότε και δεν το εκτιμούσα!

Θα έχεις γίνει μια σεβάσμια γερόντισσα και θα έχεις πλήρως συμφιλιωθεί με Εκείνο. Στην ουσία Εκείνο θα είσαι πλέον εσύ.