Μόρφωση-παραμόρφωση

Διαβάζω σημαίνει πληροφορούμαι και επίσης μορφώνομαι.

Αυτή είναι μια κοινώς αποδεκτή άποψη, στην οποία, αν κανείς φέρει αντίρρηση, θα θεωρηθεί τουλάχιστον ιδιόρρυθμος. Όταν διαβάζουμε, αποχτούμε πληροφορίες και γνώση, άρα μορφωνόμαστε, ξεφεύγουμε βήμα-βήμα από την κατάσταση της άγνοιας και της αμάθειας, μπορεί κάποια στιγμή, αν επιμείνουμε σ’ αυτή την ευγενική συνήθεια, να γίνουμε και σοφοί. Μπορεί όμως και να πάθουμε κάτι άλλο: να παραμορφωθούμε. Γι αυτό καλό είναι να προσθέσουμε σ’ αυτό τον ορισμό του «διαβάζω» μερικά ακόμα στοιχεία.

Πολυσύμπαν

Πώς  σας φαίνεται η ιδέα το ένα Σύμπαν να γεννά το άλλο;

Πώς  σας φαίνεται η περίπτωση να ζούμε σε ένα Πολυσύμπαν, όπου υπάρχουν πολλά παράλληλα Σύμπαντα;  Κάθε επί μέρους Σύμπαν έχει τους δικούς του φυσικούς νόμους που δεν ισχύουν στα άλλα Σύμπαντα με εξαίρεση το νόμο της βαρύτητας. Αγνοώ γιατί εξαιρείται αυτός ο νόμος, αλλά οι επιστήμονες που θέτουν στα τραπέζι αυτές τις υποθέσεις, ξέρουν.

Απόσπασμα από το διήγημα: "Ο τέταρτος κλώνος"

...Ο Τόνι ποτέ  δεν είχε κουράσει το μυαλό του με σύνθετες και πολύπλοκες ιδέες. Η ως τώρα ζωή του είχε περάσει με απλές σκέψεις επιβίωσης και από την εποχή της εφηβείας  κι έπειτα με απλές ερωτικές σκέψεις.

  Κάποτε είχε φάει το ξύλο της χρονιάς του από έναν εξοργισμένο σύζυγο που τον είχε πιάσει στα πράσα με τη γυναίκα του πάνω στο συζυγικό κρεβάτι και μιαν άλλη φορά κινδύνεψε να πάει κατηγορούμενος για αποπλάνηση μιας ανήλικης, αλλά τελικά γλίτωσε, γιατί την ανήλικη την αποπλανούσαν κι άλλοι εκτός από αυτόν. Αυτές όλες κι όλες ήταν οι πιο πολύπλοκες εμπειρίες που είχε δοκιμάσει μέχρι στιγμής.

Ο τέταρτος κλώνος

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αίολος το νέο μου βιβλίο με τον τίτλο «Ο τέταρτος κλώνος». Πρόκειται για μια συλλογή δεκατριών διηγημάτων (επιστημονικής, θα έλεγα μάλλον,) φαντασίας.

Πίσω από τη φανταστική εξιστόρηση εξακολουθώ να παρατηρώ με έκπληξη και απορία τον άνθρωπο σε σχέση με τον εαυτό του και τον κόσμο.

Η σκοτεινή θεότητα Φύση

Με αφορμή το τελευταίο άρθρο του Τάκη Αθανασόπουλου στους enet Διαλόγους, επανέρχομαι σε ένα θέμα που με είχε απασχολήσει και προ καιρού (πολιτισμός ή φύση;) παρατηρώντας το τώρα από μια νέα οπτική γωνία.

Δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους

Μεγάλωσαν με την αγάπη των γονιών τους – έτσι υποθέτω.

Όταν αρρώσταιναν, οι γονείς τους θα ξαγρυπνούσαν στο προσκεφάλι τους, όταν έφερναν καλούς βαθμούς από το σχολείο, θα τα αγκάλιαζαν και θα τους έλεγαν μπράβο. Όταν έκαναν κάποια αταξία, θα τα μάλωναν, όταν έκαναν μια καλή πράξη, θα τα επαινούσαν. Θα τα έντυναν με όμορφα ρούχα, θα τα συμβούλευαν, θα τα μάθαιναν καλούς τρόπους. Θα νοιάζονταν για τη μόρφωσή τους και για την ευτυχία τους – έτσι υποθέτω. Επειδή ήταν υποστηρικτές της χούντας, θα φρόντισαν να τους μεταδώσουν τις αξίες που πίστευαν αυτοί, θα τα έμαθαν να αντιπαθούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και να μισούν τις αριστερές ιδέες.

Ο αμετροεπής Θερσίτης: μια παρεξηγημένη περίπτωση λαϊκού εκπροσώπου

Στο Β της Ιλιάδας, στους στίχους  211-277, ο Όμηρος αφηγείται ένα περιστατικό που μας υποχρεώνει να σταματήσουμε για λίγο την ανάγνωση και να επικεντρωθούμε σε ένα αμφιλεγόμενο χαρακτήρα που εμφανίζεται σε λίγους στίχους και μετά εξαφανίζεται εντελώς. Πρόκειται για τον αμετροεπή, όπως τον ονομάζει ο ίδιος ο ποιητής, Θερσίτη.