Από τότε το κέντρο της πρωτεύουσας άρχισε σιγά-σιγά να απαξιώνεται και όσοι είχαν τη δυνατότητα, έφευγαν για τα κοντινά προάστια της Αττικής που ακόμα τότε ήταν αραιοκατοικημένα και πολύ ήσυχα. Δυο δεκαετίες αργότερα τα προάστια αυτά ήταν πια πυκνοκατοικημένα, με πολυκατοικίες παραταγμένες τη μια δίπλα στην άλλη και με ένα μικρό κήπο γύρω τους που έδινε την ψευδαίσθηση της εξοχής. Χώρο για να παρκάρει κανείς δεν έβρισκε εύκολα και ο περίπατος στους στενάχωρους δρόμους με τα μικρά πεζοδρόμια ήταν προβληματικός, καθώς είχαν αυξηθεί υπέρμετρα τα τροχοφόρα. Ο θόρυβος και ο συνωστισμός είχαν επίσης αυξηθεί, η δε ατμόσφαιρα ήταν πλέον το ίδιο σχεδόν μολυσμένη με αυτή του κέντρου.
Τα κοντινά προάστια αστικοποιήθηκαν πλήρως, με τη διαφορά ότι δεν είχαν τις παραδοσιακές ανέσεις του κέντρου, δηλαδή πυκνή αστική συγκοινωνία, εύκολη πρόσβαση σε υπηρεσίες, μεγάλη αγορά και πολλές δυνατότητες διασκέδασης. Από την άλλη δεν μπόρεσαν να αποχτήσουν ποτέ τη χάρη του κέντρου, αντίθετα απέπνεαν και αποπνέουν έναν αέρα ξιπασιάς και νεοπλουτισμού. Οι εμπορικές αγορές τους που στήθηκαν εν τω μεταξύ πουλούν ακριβά προϊόντα, είναι ψυχρές και απρόσωπες και εξυπηρετούν ένα πληθυσμό που του αρέσει να επιδεικνύεται. Και πάντως δεν είναι πια προάστια της Αττικής με την ακριβή σημασία της λέξης, είναι η συνέχεια της Αθήνας, η επέκταση της πόλης.
Ένα νέο κύμα μετανάστευσης παρατηρήθηκε στη συνέχεια.
Πάλι όσοι είχαν τη δυνατότητα, εγκατέλειψαν αυτές τις περιοχές και πήγαν ακόμα πιο μακριά, σε μέρη ερημικά, και εκεί έχτισαν τα μέγαρά τους, δίπατα και τρίπατα αρχοντικά με πισίνες και με τεράστιους κήπους.
Η ιδέα ήταν φαίνεται καλή, γιατί πολλοί μιμήθηκαν τους πρώτους αυτούς πιονιέρους και έκαναν το ίδιο. Έτσι η μακρινή και ερημική Αττική, οι λόφοι της, τα δάση της και τα ρουμάνια της γέμισαν με μέγαρα.
Οι νέοι αυτοί επήλυδες ήταν πολύ ευτυχείς που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από την πολυκοσμία και ζούσαν με όλες τις ανέσεις στις εξοχές, στον καθαρό αέρα και την ησυχία.
Μετά σιγά-σιγά άρχισαν να αντιλαμβάνονται το λάθος τους.
Το κέντρο της πόλης ήταν πια πολύ μακριά. Αλλά η ζωή, η κίνηση, η διασκέδαση, οι εκδηλώσεις, όλα γίνονταν εκεί. Οι μακρινοί κάτοικοι της Αττικής έπρεπε να αρκεστούν στις καχεκτικές εκδηλώσεις της περιοχής τους και στην τηλεόραση που έφερνε το κέντρο στα σπίτια τους.
Η κάθοδος στην πόλη ισοδυναμούσε τώρα με ταξίδι, δεν ήταν πια τόσο απλή υπόθεση. Όσοι μάλιστα εξακολουθούσαν να εργάζονται στο κέντρο, έπρεπε καθημερινά να υποστούν την οδύσσεια της καθόδου το πρωί και της επιστροφής το απόγευμα που αφαιρούσε χρόνο από την ημέρα τους και πρόσθετε κούραση και εκνευρισμό. Η μόνη τους χαρά ήταν τώρα η σκέψη ότι τα βράδια τουλάχιστον μπορούσαν να κοιμηθούν στο μικρό παλάτι τους.
Τα παλάτια αυτά όμως με το που νυχτώνει γίνονται μικρά φρούρια.
Κανείς δεν τολμά να ξεμυτίσει και να κάνει τη βόλτα του στους έρημους δρόμους, όπου μπορεί να του συμβεί το οτιδήποτε και κανείς δεν πρόκειται να τρέξει να τον βοηθήσει. Αλλά και στα κοντινότερα, τα αστικοποιημένα προάστια, εκτός από έναν δυο κεντρικούς δρόμους, οι υπόλοιποι είναι σκοτεινοί και ερημικοί, κανείς πεζός δεν κυκλοφορεί και μόνο αυτοκίνητα πηγαινοέρχονται. Και εκεί φοβάται κανείς να περπατήσει με το που θα πέσει η νύχτα.
Εν τω μεταξύ στις δεκαετίες που πέρασαν, το απαξιωμένο κέντρο αναβαθμίστηκε σε πολλά σημεία, έχει φώτα και κίνηση, έχει μεγάλη αγορά, θέατρα και κινηματογράφους, αμέτρητα φαγάδικα, μπαρ, καφέ και κάθε λογής καταστήματα και είναι γεμάτο πεζούς που βολτάρουν πάνω κάτω. Κάποια άλλα σημεία του είναι αλήθεια ότι παραμένουν υποβαθμισμένα, αλλά αυτά δεν αλλοιώνουν το συνολικό χαρακτήρα της πόλης.
Η ζωή επομένως είναι εδώ. Οι πνευματικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις γίνονται εδώ. Εδώ νιώθει κανείς ζωντανός. Στα προάστια, τα κοντινά και τα μακρινά, μπορεί κανείς να γεράσει με την ησυχία του.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ελεύθερη Ζώνη:
http://www.elzoni.gr/html/ent/817/ent.6817.asp
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Ελεύθερη Ζώνη:
http://www.elzoni.gr/html/ent/817/ent.6817.asp
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου