Θα πεθάνω σαν τον παπαγάλο.
Καλά να πάθω.
Γιατί είπα πολλά και έφαγα πολλά. Τα έκανα και τα δυο σε μια εποχή που δεν επιτρέπεται. Λοιπόν, σαν θεία δίκη μού φαίνεται αυτός ο θάνατος.
Παλιά, μετά από κανένα γενναίο φαγοπότι, όπου είχα φάει πολύ και είχα μιλήσει πολύ, ερχόταν και μ’ έβρισκε πότε-πότε τις νύχτες ένα όνειρο, ένας εφιάλτης. Έκλεινε, λέει, η μασέλα μου ερμητικά, τα δόντια μου κολλούσαν τα πάνω με τα κάτω κι έσφιγγαν σαν δόκανο. Όσο κι αν προσπαθούσα, δεν γινόταν τίποτα, η μασέλα μου έμενε κλειστή. Με ιδρώτα και αγωνία ξυπνούσα – ευτυχώς ήταν όνειρο. Άλλαζα πλευρό ανακουφισμένος και την άλλη μέρα το ξεχνούσα. Έλεγα πάλι πολλά και έτρωγα πολλά. Ήμουν ασυγχώρητα αναίσθητος.
Ώσπου μια μέρα το όνειρο σταμάτησε τις προειδοποιήσεις. Απλά, όπως περνά κανείς από μια ανοιχτή πόρτα, πέρασε τα σύνορα και ήρθε στον ξύπνιο μου.
Κάθε μέρα νιώθω και πιο έντονο το σφίξιμο. Είναι φανερό κατά πού βαδίζω. Σε λίγο καιρό θ’ ανοίγω με δυσκολία το στόμα μου. Θα λέω τις λέξεις παραμορφωμένες και οι άλλοι θα τεντώνουν το αυτί και θα ρωτούν: «Τι είπες; Για ξαναπές το, σε παρακαλώ, δεν σε κατάλαβα». Θα εξευτελίζομαι αργά και μεθοδικά. Από ένα σημείο και μετά δεν θα μπορώ να προφέρω τα φωνήεντα. Ο λόγος μου θα είναι ένα μίγμα συμφώνων που κι αυτά θα μετασχηματίζονται σιγά -σιγά σε ήχους πρωτόγονους, σε θορύβους. Στο τέλος θα βγάζω μόνο μουγκρητά.
Είναι μια καλή τιμωρία.
Αν δεν ήμουν εγώ το θύμα, θα την έβρισκα παραδειγματική.
Επειδή πολύ φλυάρησα σε μια εποχή που δεν επιτρέπεται.
Από την άλλη, έτσι όπως εξελίσσεται η κατάσταση, σύντομα δεν θα μπορώ ούτε να τρώγω. Αδύνατο είναι πια ν’ ανοίξω διάπλατα το στόμα μου κι έχω αρχίσει να αποφεύγω τις μεγάλες μπουκιές. Σταδιακά θα συμβεί κι εδώ ό,τι και στην ομιλία: θα σταματήσω να μασώ τις σκληρές τροφές και θα προτιμώ τις μαλακές. Όταν η μασέλα μου θα έχει κι άλλο κλείσει, θα διαλέγω τις νερουλές. Θα τις χώνω στο στόμα μου με παιδικό κουταλάκι. Όταν ούτε κι αυτό δεν θα μπορώ να κάνω και η τροφή θα χύνεται αδέξια πάνω μου και θα με λερώνει, θα πάρω το καλαμάκι και θα ρουφώ θρεπτικά υγρά. Κι όταν η μασέλα μου κλείσει για πάντα, θα έχει σημάνει το τέλος μου. Θα πεθάνω από ασιτία.
Είναι μια καλή τιμωρία.
Αν δεν ήμουν εγώ το θύμα, θα την πρότεινα στις Αρχές για όλους τους ομοίους μου. Επειδή πολύ έφαγα σε ποια εποχή που δεν επιτρέπεται.
Γι αυτό θα πεθάνω σαν τον παπαγάλο.
Όταν αυτός γεράσει και έχει εν τω μεταξύ πει εκατομμύρια φορές μια φράση επιδεικτική, κι έχει εν τω μεταξύ καταβροχθίσει εκατομμύρια μπουκιές σε αντάλλαγμα, στραβώνει τότε το ράμφος του και δεν μπορεί πια ούτε να κράξει ούτε να φάει.
Έτσι μαρτυρικά πεθαίνουν οι παπαγάλοι.
Είναι μια δίκαιη τιμωρία.
Αν δεν ήμουν παπαγάλος, θα την έβρισκα εξαιρετική.
Δεν ξέρω σε ποια εποχή ήταν τόσο εγκληματικό να μιλάει και να τρώει ένας παπαγάλος. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχω δει ποτέ παπαγάλο τόσο χοντρό, όσο άλλα ζώα, ή ανθρώπους. Εξάλλου πάντα φοβόμουνα τους πεινασμένους και τους στερημένους και όχι τους χοντρούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, τι ιδιαίτερο και πρωτότυπο μπορεί να πει ένας παπαγάλος για να είναι επικίνδυνος; Τίποτα παραπάνω από αυτά που ακούει.
Desp
Δέσποινα, εξαρτάται αν η Καίτη αναφέρεται σε αληθινούς παπαγάλους ή σε "μεταφορικούς". Όταν διάβασα το κείμενο είχα στο μυαλό μου μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων οι οποίοι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρουν αλλά όταν έρχεται η ώρα να χορέψουν βγάζουν την ουρά τους απ' έξω! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήchristine
Όταν το έγραψα αυτό, πριν πολλά χρόνια, δεν είχα υπόψη μου παρά μόνο τον εαυτό μου και τους ομοίους μου, άτομα καταναλωτικά και άσκεφτα που αδιαφορούν σε μια εποχή που η πληροφορία μάς υποχρεώνει να γνωρίζουμε τι γίνεται στον κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι καλά που υπάρχει άνθρωπος που έχει τον ίδιο εφιάλτη με μένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιότι, όταν πριν καιρό πρωτάρχισαν να κλειδώνουν τα τσακισμένα από τις πειραματικές ορθοδοντικές τεχνικές σαγόνια μου (ο θρίαμβος του πειραματόζωου) και να κάνω μια ιδιαίτερα επίπονης τεχνικής προσπάθεια να χώσω μια αθώα μπουκιά στο στόμα μου, που έκανε κόλαση τα τραπεζομάντηλα κι όλα τα ρούχα μου και γέμιζε ανυπόκριτη αγωνία τα πρόσωπα των συνδαιτημόνων μου, κι όταν άρχισα να μασάω και να παραμορφώνω τις λέξεις μου στις δημόσιες αγορεύσεις μου κι οι ήχοι άρχισαν να γίνονται περίεργοι και τα νοήματα ελεεινά και κουρελιάρικα, εμένα δε μούρθε ο παπαγάλος στο μυαλό, αλλά.........τα πιτ μπουλ!
Τα πιτ μπουλ είναι ζώα καταραμένα από την άγρια ράτσα τους να κλειδώνουν τα σαγόνια τους όταν μάχονται κι όταν δαγκώνουν, κι εγώ, χρόνια κοντά στους σκύλους, συνέχεια σκεφτόμουν ότι σταδιακά θα μεταμορφωθώ σε ένα πιτσιλωτό ρατσάτο πιτ μπουλ, σαν κι αυτό που δεν κατόρθωσα να σώσω κάποτε από φόλα, όταν μετά από δραματική έκκληση του τρελαμένου ιδιοκτήτη του πήγα και δεν κατάφερα, πέραν των άλλων, να του ανοίξω τα σαγόνια, να καταπιεί αλατόνερο, να κάνει εμετό, να βγάλει το φαρμάκι, και έτσι πέθανε αβοήθητο το ζωντανό μπροστά μου.
Ετσι, λοιπόν, σκεφτόμουνα κι εγώ ότι θα τέλειωνα, με κλειδωμένα τα σαγόνια πάνω στον ματωμένο αγώνα για μια μπουκιά, για ένα δικαίωμα, με κλειδωμένα τα σαγόνια στην άγρια μάχη της τούρμπο- ανταγωνιστικής εποχής των πιτ μπουλ, που δεν τα σώζει πια ούτε η χάρη του πιτσιλωτού μεταλλαγμένου φανταιζί γουναρικού τους, ούτε η ελπίδα ενός σωτήριου εμετού.......
Ο Αίσωπος φαντάζομαι θα είχε ηπιότερους εφιάλτες στον καιρό του, αλλά μήπως μπορούμε με ακρίβεια κι εμείς να πούμε τι τον πέταγε και κείνον απ' το κρεβάτι του κάθιδρο τα βράδια με όλα αυτά τα καταθλιπτικά λιοντάρια και τις νευρωτικές αλεπούδες και τα ανεκδιήγητα κοράκια να χοροπηδάνε στις εμπνεύσεις του;
(Λέμε τώρα, Καίτη μας!)......................
AKG
Χωρίς σχόλια. Αυτό από μόνο του που έγραψες είναι αυτοτελές, ανεξάρτητο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓέλασα κλαίγοντας και το αντίστροφο.
Τον τελευταίο μήνα δύο άνθρωποι με τελείως διαφορετική σχέση με τη θρησκεία και την ηθική, σε τελείως διαφορετικές συζητήσεις μου είπαν την ίδια φράση: 'Μην κρίνετε για να μην κριθείτε'. Τα σχόλια μου στις εν λόγω συζητήσεις ήταν κατά τη γνώμη μου εντελώς άκακα και με καμία ιδιαίτερη κατακριτική διάθεση. Αντίθετα, σε περιόδους εμπαθούς εκδικητικότητας που ήλπιζα κάτι/κάποιος να σφραγίσει το ράμφος/σαγόνια μου, ο Κόσμος με περιέθαλψε αφήνοντας με μόνη με την ενοχή μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί τη ευκαιρία της ιστορίας σου και ενώ διαβάζω το Exit Ghost του Philip Roth αρχίζω να αμφιβάλλω ότι οποιαδήποτε μορφή Δικαιοσύνης θα επέλθει με τη μορφή της πολυπόθητης τιμωρίας/εξιλέωσης... και γι'αυτό κρατάω πάντα στη ντουλάπα κρυμμένη μια κούτα "Σλιπ Παντς, για τον άνθρωπό σας"...
Καίτη, ευχαριστώ που έφερες τη γραφή σου ένα βήμα πιο κοντά μας!
Ούτε κι εγώ πιστεύω στην τέλεια Δικαιοσύνη. Ούτε και στην ατελή.Εδώ που τα λέμε, τι είναι η απόδοση δικαιοσύνης; Δεν είναι μια μορφή εξευγενισμένης εκδικητικότητας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαιρετισμούς στο Λονδίνο, NG!
καλημερα!!!!δεν ξερω που να απεφθινθω....σε ενα μαγαζι που εργαζομουν εδω κ 6 μεινεΣ γινετε κακοποιηση παπαγαλοθ!!!ενοσ γλυκιτατου παπαγαλακοθ ποθ ακουει στο ονομα ντοντοσ.επειδει με εδιωξαν πριν 20 μερεσ επειδει ημουν πολλυ φιλοζωη!!!τον προσεχα παρα πολλυ κ ειχαμε πολλυ ομορφη σχεση!!!τωρα εφυγα κ τον εχουν παλι κλεισμενο στο υπογειο μονο του μεσα στην ζεστη που αγκιζει τουσ 60 βαθμουσ.ειναι παντα μονοσ του κ δεν του μιλαει ποτε κανενασ.αφου ενιωθε τοσο ομορφα με μενα που αλλαζε χρωματακια στα φτερακια του!!!!πρεπει ο παπαγαλοσ να φυγει απο κει συντομα!!!!!!!σοσ!!!!ειναι πολλυ καλοσ αξιαγαπιτοσ!!!!θα πεθανει ειναι κριμα!!!το τιλ μου ειναι 6984261920 παρακαλω αν μπορειτε να με βοηθισετε σασ παρακαλω αν μπορεσουμε να τον παρουμε γινετε κακοποιηση!!!ευχαριστω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήtest
ΑπάντησηΔιαγραφή