"Η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία"

 

Πολύ σπάνια οι παλιότεροι δέχονται το  καινούριο στην κοινωνία τους με χαρές και τυμπανοκρουσίες.

 

Δεν πρέπει όμως να απορούμε γι’ αυτό: κάθε γενιά αγαπά την εποχή της και, όταν αυτή παρέλθει, λυπάται και τη νοσταλγεί, επειδή ήταν συνδεδεμενη με τη νιότη της.

 

Δυστυχώς εμείς βρεθήκαμε να ζούμε σε καιρούς που τα πράγματα εξελίσσονται πολύ γρήγορα, κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν, τότε που ο τροχός του χρόνου γύριζε αργά και η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη, χωρίς να αλλάζει τίποτα στην κοινωνία.

 

Όταν ήμασταν εμείς νέοι, θυμάμαι τους μεγαλύτερους να δυσανασχετούν για τις ιδέες και τις συνήθειές μας που τις έβρισκαν ανόητες ή ανήθικες ή αντικοινωνικές, ενώ εμείς τις βρίσκαμε πολύ φυσιολογικές και ωραίες.

 

Αυτές οι ιδέες και συνήθειες επικράτησαν φυσικά, εφόσον εμείς πήραμε κάποια στιγμή τα ηνία της κοινωνίας και οι μεγαλύτεροι αποσύρθηκαν, γέρασαν και τελικά πέθαναν.

 

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και τώρα με τους σημερινούς νέους που βρίσκουν πολύ φυσικές και αυτονόητες τις ιδέες και τις συνήθειές τους που εμάς μάς εκνευρίζουν ή και μας τρομοκρατούν μερικές φορές.

 

Όταν όμως εμείς θα πάμε στην άκρη και θα γίνουμε άκακα ή ανοϊκά γεροντάκια και αργότερα θα αποδημήσουμε σε τόπους χλοερούς, οι σημερινοί νέοι θα αναλάβουν το τιμόνι της κοινωνίας και οι δικές τους ιδέες και συνήθειες θα γίνουν ο κανόνας.

 

Πολλά πράγματα θα αλλάξουν και ανάμεσα σ’ αυτά θα είναι και η μορφή της οικογένειας. Αν σήμερα μας ενοχλεί η συμβίωση, ο γάμος και η απόκτηση τέκνων από τους ομοφυλόφιλους, στην κοινωνία που θα διαδεχτεί τη δική μας, αυτό θα είναι μια πολύ συνηθισμένη υπόθεση που θα ενοχλεί μόνο κάτι γραφικούς τύπους που υπάρχουν σε όλες τις εποχές, ένα ας πούμε 2% του συνόλου.

 

Η ίδια η οικογένεια θα έχει τόσες μορφές όσες είναι τα γούστα των ανθρώπων και κανείς δεν θα ενοχλείται. Οι γονείς μπορεί να είναι ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι ή και το ένα και το άλλο, μπορεί να είναι ένας, δύο, τρεις, τέσσερις ή δεν ξέρω πόσοι, θα χωρίζουν και θα σμίγουν ανάλογα με το κέφι τους και θα μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τις δικές τους παιδαγωγικές αντιλήψεις που δεν ξέρω ποιες θα είναι.

 

Και τα παιδιά; Θα είναι ευτυχισμένα τα παιδιά;

Ποιος ξέρει;

Μήπως υπήρξε ποτέ εποχή που ήταν ευτυχισμένα;