"Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά"

 

 

Η νουβέλα μου «Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά» περιέχει τις αναμνήσεις των δέκα πρώτων χρόνων της ζωής μου στα Ταμπακαριά των Χανίων, όπου έμενα με τους γονείς μου.

 

Σήμερα η γειτονιά αυτή έχει γίνει ένα είδος μουσείου, όπου πάνε οι λεγόμενοι διανοούμενοι για να δειπνήσουν σε κάποιο ταμπάκικο διασκευασμένο σε ταβέρνα. Κι από ό,τι βλέπω, κάποιοι θέλουν να μείνουν σ' αυτή τη γραφική γειτονιά, τώρα που έφυγαν οι ταμπάκηδες.

Τότε όμως, στη δεκαετία του ’50, τα Ταμπακαριά ήταν μια υποβαθμισμένη περιοχή της πόλης που μύριζε άσχημα και που η θάλασσα που έγλειφε τις ακτές της ήταν καφετιά και μολυσμένη από τα λύματα που έριχναν μέσα της οι βυρσοδέψες κατά την κατεργασία των δερμάτων.

 

Για ένα παιδί όμως αυτό δεν είχε και τόση σημασία. Σημασία είχαν τα παιχνίδια που έπαιζε με τα παιδιά της γειτονιάς και οι άνθρωποι που κατοικούσαν εκεί με τις διαφορετικές ιστορίες τους ο καθένας. Σημασία είχε επίσης το Δημοτικό Σχολείο που βρισκόταν έξω από τα όρια αυτής της γειτονιάς με τους δασκάλους, τους μαθητές του και τα μικρογεγονότα του. Κι ακόμα, σημασία είχε η πόλη που απλωνόταν πέρα και κάτω από τα Ταμπακαριά με τα μαγαζιά της, την Αγορά της, το Σαντριβάνι της και τη μικροαστική της αξιοπρέπεια.

 

Όλα αυτά, κτίρια, πρόσωπα και γεγονότα, χαράχτηκαν σιγά σιγά στη μνήμη μου και έμειναν αξέχαστα.

 

Τη νουβέλα μου «Ένα παιδί μεγαλώνει στα Ταμπακαριά» σκέφτομαι να τη δημοσιεύσω σε συνέχειες στο μπλογκ μου και στο φέις μπουκ. Ήδη δημοσίευσα την πρώτη ενότητα με τον τίτλο «Ο Φαρούκ». Κάθε δυο-τρεις μέρες θα αναρτώ και μια μικρή ενότητα.

 

Κάποιοι θα τη διαβάζουν. Για μένα αυτό είναι αρκετό.