Οι νέοι λογοτέχνες, όσο καλοί κι αν είναι, αγνοούνται εν ζωή και δοξάζονται μετά θάνατον. Παλιό το φαινόμενο, όπως μας αποκαλύπτει ο Μαρτιάλης:
«Αυτό πώς να το πω,
ότι τους ζωντανούς η φήμη τούς
αρνείται
και σπάνια αναγνώστης αγαπά
τα έργα των συγχρόνων του;»
Εδώ υπάρχουν, Ρήγουλε,
αναμφίβολα
συνήθειες φθονερές,
να προτιμά πάντα κανείς τους παλαιούς
αντί τα έργα των νέων.
Έτσι αγνώμονες την παλαιά
στοά
ψάχνουμε του Πομπήιου,
έτσι επαινούν οι γέροι
τον ευτελή ναό του Κάτουλου.
Τον Έννιο, Ρώμη, διάβαζες,
ενώ ακόμα ήταν στη ζωή ο Βιργίλιος
και η
εποχή του γελούσε με τον Όμηρο,
ελάχιστα
ήταν τα θέατρα
που τον
στεφανωμένο Μένανδρο χειροκροτούσαν
και μόνο
η Κορίννα του γνώριζε τον Οβίδιο.
Αλλά,
βιβλία μου εσείς, μη βιάζεστε:
αν έρχεται
η δόξα μετά θάνατον,
εγώ δεν
ανυπομονώ.
“Esse
quid hoc dicam, vivis quod fama negatur
et
sua quod rarus tempora lector amat?”
Hi
sunt invidiae nimirum, Regule, mores,
praeferat
antiquos semper ut illa novis.
Sic
veterem ingrati Pompei quaerimus umbram,
sic
laudant Catuli vilia templa senes;
Ennius
est lectus salvo tibi, Roma, Marone,
et
sua riserunt saecula Maeoniden,
rara
conorato plausere theatra Menandro,
norat
Nasonem sola Corinna suum.
Vos
tamen o nostri ne festinate libelli:
si
post fata venit gloria, non propero.
Μαρτιάλης V.10
(Η μεταφορά στα ελληνικά είναι δική μου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου