Καύσωνας και το μυαλό απορρυθμίζεται

 

 

 

«Μαμά» δεν με είπαν ποτέ, αφού δεν έκανα παιδιά. Δεν ξέρω γιατί ανατριχιάζω με αυτή τη λέξη, γενικά με τις μαμάδες δεν θέλω να έχω πολλή συνάφεια. (Θα ρωτήσω κανένα ψυχίατρο, κάτι θα βρει να μου πει ελπίζω).

 

Ούτε «θεία» με λένε τα ανίψια μου. Με φωνάζουν με το όνομά μου και αισθάνομαι πολύ καλά. Με εξαίρεση δυο αδέλφια που επιμένουν να με αποκαλούν θεία παρά τις συνεχείς παρακλήσεις μου να με λένε με το όνομά μου. Τι να κάνω, το κατάπια, αλλά κάθε φορά που το ακούω, νιώθω ενόχληση. (Να ρωτήσω και γι’ αυτό τον ψυχίατρο).

 

Προς το παρόν δεν έχω ακούσει να με λένε «γιαγιά». Αν το ακούσω κι αυτό, θα πάω να αυτοκτονήσω. Δεν πρόκειται όμως να το αποφύγω. Θα έρθει η στιγμή που κάποιος χαζός μπαμπάς  θα με δείξει στο παιδάκι του κάπου, σε κανένα πάρκο, σε κανένα παγκάκι και θα του πει: «πες καλησπέρα στη γιαγιά, Γιαννάκη!»

 

Σε μια τέτοια περίπτωση το πρόβλημα λύνεται άμεσα με ένα πυροβολισμό, αλλά τι φταίει το παιδάκι ο Γιαννάκης να μείνει ορφανό και επίσης δεν οπλοφορώ (ακόμα).

 

Μια φορά πριν χρόνια κάποιος απελπισμένος που είχε χαθεί κι έψαχνε ένα δρόμο με αποκάλεσε «κυρά του»: «Δεν μου λες, κυρά μου, πού βρίσκεται η οδός Τάδε;» Τον είδα σε τι απόγνωση βρισκόταν πάνω στη βέσπα του, καταϊδρωμένος και αξιοθρήνητος, και έκανα τόπο στην οργή. Πάντως μέχρι τώρα κανείς δεν με ξαναείπε έτσι.

 

Αλλά έτσι αρχίζουν αυτά: πρώτα «μαντάμ», μετά «κυρά μου», μετά «θεία» ( «μην ενοχλείς τη θεία, Γιωργάκη») και στο τέλος «γιαγιά».

 

Νομίζω ότι πλησιάζει ο καιρός να προμηθευτώ το όπλο που λέγαμε. Θα τον ξαπλώσω κάτω τον πρώτο που θα με πει έτσι και μετά θα πάω σπίτι μου και θα αυτοπυροβοληθώ.

 

Την άλλη μέρα στις ειδήσεις ο κόσμος θα μάθει ότι μια ανοϊκή γριά σκότωσε έναν αθώο άνθρωπο και μετά τη βρήκαν στο σπίτι της τέζα με μια σφαίρα στο κεφάλι.

 

Ευτυχώς εγώ δεν θα είμαι εδώ για να ακούσω ότι με είπαν και γριά.