Η αγγλική γλώσσα είναι η καλύτερη

 

Έχω μάθει πέντε ξένες γλώσσες και, αν προσθέσω τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά, τότε επτά γλώσσες πλην της νεοελληνικής.

Τελικά, αυτό που κατάλαβα είναι ότι η αγγλική γλώσσα είναι η πιο απλή, η πιο λογική και η πιο στρωτή γλώσσα, όσον αφορά τους γραμματικούς κανόνες.

Ενώ στις άλλες γλώσσες παραδείγματος χάριν πρέπει να μάθουμε να κλίνουμε το ρήμα σε όλα τα πρόσωπα, στην αγγλική δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο:

I, you, we, you, they love.

Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να προσθέσεις ένα s στο τρίτο ενικό πρόσωπο:

he (she, it) loves. 

Αυτό ήταν και τελειώσαμε. Άσε που συνέπτυξαν το β΄ ενικό με το β΄ πληθυντικό πρόσωπο και απλοποίησαν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, αν και καμιά φορά δεν ξέρεις, αν εννοούν εσύ ή εσείς. Απαλλάχθηκαν όμως έτσι από τον ενικό της οικειότητας και τον πληθυντικό της ευγένειας.

 

Στον αόριστο προσθέτεις ένα d στο ρήμα και τέλειωσες, ούτε καταλήξεις ούτε τίποτα:

 

I, you, he, we, you, they loved.

 

Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις και ανώμαλα ρήματα, όμως ο βασικός κανόνας είναι αυτός: βάλε ένα d στο ρήμα και αυτό ήταν.

 

Και στον μέλλοντα απλώς προσθέτεις ένα will και ξεμπερδεύεις:

 

I, you, he, we, you, they will love.

 

Προστακτική:

Love!

Αυτό ήταν, τέλος. (Υπάρχει βέβαια και το let για το γ΄ πρόσωπο).

 

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ουσιαστικά τους. Αρσενικά είναι τα αρσενικά, θηλυκά τα θηλυκά και όλα τα άλλα είναι ουδέτερα. Τι πιο λογικό από αυτό; Ενώ στις άλλες γλώσσες η πόρτα πχ είναι γένους θηλυκού, στα αγγλικά είναι ουδετέρου. Η πόρτα, ο δρόμος, το δάσος, η τάξη, ο τοίχος, η παρέα, η ομόνοια, ο πόλεμος κλπ όλα είναι ουδέτερα. Γιατί να είναι άλλα θηλυκά και άλλα αρσενικά; Είναι θηλυκιά η πόρτα; Από πού κι ως πού;

 

He is a man.

She is a woman.

It is a door.

Και ο πληθυντικός τους σχηματίζεται, αν προσθέσουμε ένα s:

door - doors

 

Το οριστικό άρθρο the.

Όλα, όλα, όλα τα ουσιαστικά, αφηρημένα και συγκεκριμένα, έχουν ένα και μοναδικό άρθρο: the. Το οποίο δεν έχει γένη, δεν κλίνεται, δεν έχει ενικό και πληθυντικό:

 

The man

The woman

The door

The men

The women

The doors

 

Ομοίως και το αόριστο a, an:

 

A man

A woman

A door

 

Το ίδιο και τα επίθετα, ούτε γένος ούτε αριθμό έχουν:

 

A white man

White men

A white woman

White women

A white door

White doors

 

Και οι αντωνυμίες τους ομοίως:

Many, few, some, several, both, either, every κλπ. Μένουν έτσι σε ενικό και πληθυντικό, χωρίς γένη, χωρίς πτώσεις.

 

Οι δεικτικές this, that έχουν μόνο πληθυντικό:

 

This is a man.

This is a woman.

This is a door.

These are men – women- doors.

 

That is a man – woman- door.

Those are men -women- doors.

 

Η αντωνυμία he – she – it που διακρίνει τα γένη, στον πληθυντικό έχει μόνο ένα τύπο: they: αυτοί, αυτές, αυτά.

 

Ενδεικτικά τα αναφέρω όλα αυτά για να δούμε πόσο απλή είναι η γραμματική της αγγλικής γλώσσας σε σύγκριση με τις άλλες γλώσσες.

 

Ένας άσχετος θα σκεφτόταν ότι με τόσο απλούς γραμματικούς κανόνες η αγγλική θα πρέπει να είναι μια απλοϊκή γλώσσα ακατάλληλη να εκφράσει λεπτές αποχρώσεις του λόγου, ακατάλληλη για την επιστήμη και τη λογοτεχνία.

 

Όμως σ’ αυτή τη γλώσσα γράφτηκαν πολλά λογοτεχνικά αριστουργήματα και πολλά επιστημονικά και φιλοσοφικά συγγράμματα και εξακολουθούν να γράφονται. Διότι μπορεί να είναι απλή η γραμματική της, έχει όμως μεγάλο λεξιλογικό πλούτο που είναι και το ουσιώδες.

 

Και έχει και λογική: η πόρτα δεν μπορεί να είναι θηλυκού ή αρσενικού γένους. Η πόρτα δεν έχει φύλο.

 

Έτσι καταλήγω τελικά να πιστεύω ότι όσο πιο δύσκολη είναι μια γλώσσα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Και έχω και μια υποψία: μήπως οι δύσκολες γλώσσες δεν μπόρεσαν να λειανθούν μέσα στους αιώνες και να γίνουν πιο απλές;

 

Σημείωση:

Λατρεύω την ελληνική γλώσσα. Έτερον εκάτερον όμως.