Αντικαταθλιπτικά

-Γιατρέ, κάπως είμαι τον τελευταίο καιρό, μπλα μπλα μπλα…

-Ωραία, πάρτε αυτά τα αντικαταθλιπτικά.

Τα πήρα.

Τώρα που σας γράφω είναι σχεδόν δυο μήνες που τα παίρνω. Αποτέλεσμα: μοιάζω λίγο με οικόσιτο ζώο, με αρνί ή βόδι ή κατσίκα. Είμαι ήσυχη, αρκεί να μην πεινώ, να μη διψώ και να έχω μια γωνιά να κοιμάμαι.

Τα συναισθήματά μου λες και τα έχει περάσει μια ζελατινώδης ουσία και δεν με αγκυλώνουν πια. Κάθονται εκεί φρόνιμα και ταχτοποιημένα, ούτε χαρά μου προκαλούν ούτε λύπη. Καλώς, εντάξει, έγινα λίγο αναίσθητη, αλλά τουλάχιστον δεν κακοπερνώ.

Το μυαλό δουλεύει σωστά πάντως. Η κρίση είναι ορθή, η μνήμη ζωντανή, η συμπεριφορά κανονική.

Ναι, αλλά…

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ!

Πώς να σας το περιγράψω τώρα αυτό που κι εγώ ακόμα δεν μπορώ να το καταλάβω.

Τίποτα δεν είναι ικανό να με κεντρίσει και να κάτσω να γράψω. Γύρω μου συμβαίνουν πολλά, τα διαβάζω, τα ακούω, τα αξιολογώ. Κάθομαι στον υπολογιστή, γράφω την πρώτη φράση, άντε και τη δεύτερη, άντε και την τρίτη και μετά δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο. Κάθομαι και κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή και βαριέμαι. Βαριέμαι! Δεν με ενδιαφέρει, δεν θέλω να ασχοληθώ με το θέμα. ΒΑΡΙΕΜΑΙ!

Καλά, λέω, μπορεί να είναι κάτι προσωρινό, ας κάνω λίγη υπομονή.

Περνούν οι μέρες και η βαρεμάρα συνεχίζεται. Σκέφτομαι διάφορα που θα άξιζε ίσως τον κόπο να τα καταγράψω, όμως βαριέμαι να το κάνω. Πιέζω τον εαυτό μου, ανοίγω τον υπολογιστή, παίρνω θέση. Κοιτάζω τη λευκή οθόνη. Βαριέμαι! Είμαι ένα αρνί που είναι ευχαριστημένο από την αρνίσια ζωή του. Δεν θέλει τίποτε περισσότερο από αυτό που έχει: χορτάρι, νερό και ύπνο. Κοιτάζω τη λευκή οθόνη, γράφω μια φράση, περιμένω, γράφω δεύτερη, χαζολογώ, μα τι σημασία έχουν τώρα όλα αυτά, σκέφτομαι.

Βεβαίως, έτσι σκέφτεται ένα αρνί.

Καλά και χρήσιμα είναι τα αντικαταθλιπτικά για όποιον περνά μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του και καταλαβαίνει ότι χωρίς κάποια φαρμακευτική υποστήριξη δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Είναι αλήθεια ότι με αυτά τα φάρμακα τα έντονα στρεσογόνα συναισθήματα αμβλύνονται, οι απαισιόδοξες σκέψεις υποχωρούν, η ζωή δεν είναι ασήκωτο φορτίο. Μπορεί κανείς να συνεχίσει τη ζωή του με σχετικά κανονικό βηματισμό, αντί να τρεκλίζει και να παραπατά σε κάθε βήμα του.

Αλλά για μια απλή κακοκεφιά ή δυσθυμία δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σ’ αυτά, όπως έκανα εγώ. Το τίμημα που πληρώνω είναι πολύ βαρύ και δεν το θέλω. Το να μη μπορώ να γράψω είναι για μένα κάτι σαν ακρωτηριασμός. Έχω χάσει ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Θα μου πείτε, πώς κατάφερα και έγραψα αυτό κείμενο, αφού βαριέμαι. Έλα ντε! Φαίνεται πως ο θυμός και η απογοήτευσή μου από αυτό που έπαθα είναι ισχυρότερο από την αναισθησία των αντικαταθλιπτικών.

Μια λύση έχω επομένως: να αρχίσω να ελαττώνω τη δόση των χαπιών που με μετέβαλαν σε ηλίθιο αρνί. Μετά από δυο τρεις εβδομάδες υπολογίζω να τα σταματήσω εντελώς. Να επανέλθει η κακοκεφιά μου, δεν πειράζει. Να νιώσω τα αιχμηρά μου συναισθήματα. Και να με καταλάβει ο οίστρος της γραφής ξανά, το μόνο που με κάνει να αισθάνομαι ζωντανή και σε αλληλεπίδραση με τούτον εδώ τον κόσμο τον στραβό.