Οι δέκα χειρότερες χώρες για τα παιδιά

Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες ο κόσμος έχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι στα παιδιά και ο νόμος τα προστατεύει από τις αυθαιρεσίες των μεγάλων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η πολιτεία προλαβαίνει πάντα, πριν συμβεί το κακό.

Στις φτωχές όμως κοινωνίες ο νόμος δεν είναι τόσο προστατευτικός απέναντι στο παιδί, επειδή η φτώχεια βάζει στην άκρη τις υπερβολικές ευαισθησίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γονείς εκεί δεν αγαπούν τα παιδιά τους. Απλώς η ανάγκη τούς έχει υποχρεώσει να έχουν μια λίγο διαφορετική κλίμακα αξιών από αυτή που επικρατεί στις πλούσιες χώρες.

Το παιδί εκεί πρέπει να δουλέψει, να φέρει ψωμί στο σπίτι, γιατί τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Τα γράμματα είναι πολυτέλεια και στο κάτω-κάτω δεν είναι σίγουρο πως, όταν τελειώσει το σχολείο το παιδί, θα βρει μια δουλειά της προκοπής. Και όλα αυτά τα πέντε-δέκα- δεκαπέντε χρόνια που το παιδί θα μαθαίνει γράμματα, τι θα τρώει η οικογένεια; Τα χρήματα που φέρνει ο πατέρας στο σπίτι – αν φέρνει δηλαδή – δεν φτάνουν για να θρέψουν τόσα στόματα. Κι αν πρέπει να πάνε στο σχολείο όλα τα παιδιά της οικογένειας -και είναι συνήθως πολλά – τότε είναι βέβαιο ότι η οικογένεια θα βρεθεί στο δρόμο.

Όσο λοιπόν πιο φτωχή είναι μια χώρα, τόσο το χειρότερο για τα παιδιά της. Κάποιες ωστόσο χώρες φαίνεται ότι εκμεταλλεύονται τα παιδιά πιο σκληρά από τις υπόλοιπες. Οι δέκα χειρότερες χώρες στον τομέα της παιδικής εκμετάλλευσης είναι:

10.

Αιθιοπία

Σχεδόν το 60% των παιδιών της χώρας δουλεύουν για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα. Δουλεύουν ως υπηρέτες ή ως εργάτες σε αγροκτήματα και στα υποτυπώδη ορυχεία χρυσού της χώρας. Ο μισθός τους είναι 1 δολάριο τον μήνα.

9.

Πακιστάν

Τα παιδιά εδώ απάγονται, νοικιάζονται, πωλούνται και αγοράζονται. Οι μεγαλύτερες αυθαιρεσίες γίνονται στην επαρχία Παντζάμπ.

8.

Μπουρούντι

Περίπου το ¼ των παιδιών ηλικίας 4-15 ετών δουλεύουν και κάποια από αυτά είναι κανονικοί σκλάβοι. Τα περισσότερα κάνουν βαριές χειρωνακτικές εργασίες στους αγρούς, στην κατασκευή τούβλων και στα ορυχεία. Παρατηρείται αύξηση της παιδικής πορνείας.

7.

Αφγανιστάν

Τα παιδιά εδώ αποτελούν τον μισό πληθυσμό της χώρας. Πάνω από το 30% όσων είναι κάτω των δέκα ετών δουλεύουν σε βιομηχανίες τσιμέντου, υφαντουργίας, επεξεργασίας τροφίμων ή στις καλλιέργειες της οπιούχου παπαρούνας. Ανήλικα κορίτσια δίνονται για να κλείσουν χρέη οι γονείς τους.

6.

Ζιμπάμπουε

Μεγάλος αριθμός παιδιών δουλεύουν ανεπίσημα στα αδαμαντωρυχεία, τα χρυσωρυχεία και τα ορυχεία χρωμίου της χώρας. Έχει εφαρμοστεί μάλιστα και ένα δημοφιλές πρόγραμμα που ενθαρρύνει τα παιδιά να δουλέψουν στον δασικό και γεωργικό τομέα ως «μια εμπειρία της επίσημης σχολικής εκπαίδευσης».

5.

Δημοκρατία του Κονγκό

Το 30% των εργαζόμενων στα ορυχεία είναι παιδιά.

4.

Σουδάν

Κατά τη διάρκεια του πολέμου παιδιά στρατολογούνταν ως κανονικοί στρατιώτες ή για να χρησιμοποιηθούν σε καταναγκαστική γεωργική εργασία. Μικρά κορίτσια συλλαμβάνονται και χρησιμοποιούνται ως ανήλικες πόρνες ή ακόμα και ως σκλάβες.

3.

Σομαλία

Σχεδόν το 40% όλων των παιδιών κάτω των 15 ετών δουλεύουν υπό τις χειρότερες συνθήκες παιδικής εργασίας. Υποχρεώνονται να χειρίζονται επικίνδυνα μηχανήματα στις γεωργικές εργασίες ή τα λατομεία. Χρησιμοποιούνται επίσης στις ένοπλες συγκρούσεις ή ως σκλάβοι του σεξ από τις παραστρατιωτικές ομάδες.  

2.

Βόρεια Κορέα

Υπάρχουν αμέτρητες αναφορές παιδικής «αναμόρφωσης δια της εργασίας», όπου παιδιά τοποθετούνται σε στρατόπεδα εργασίας ως τιμωρία για πολιτικά παραπτώματα. Αν και η μυστικοπαθής κυβέρνηση της χώρας έχει επίσημα απαγορεύσει την εργασία ανηλίκων, βλέπουμε παιδιά σχολικής ηλικίας να δουλεύουν σε εργοστάσια και σε αγρούς.

1.

Μιανμάρ

Το 40% των παιδιών δεν πάει σχολείο. Ο στρατός στρατολογεί νεαρά παιδιά μέχρι και 12 ετών. Όσα δεν υπηρετούν στον στρατό, υποχρεώνονται να δουλέψουν σε αγροκτήματα, σε υπαίθριες αγορές ή στην αποκομιδή των σκουπιδιών από τους δρόμους. Η αυτοκτονία είναι συχνό φαινόμενο σε παιδιά που έχουν υποστεί σκληρή μεταχείριση.

http://www.businessinsider.com/countries-worst-child-labor-risks-2012-1#10-ethiopia-1

Αν και η έρευνα έχει γίνει το 2012, δεν νομίζω ότι άλλαξαν και πολλά πράγματα από τότε.

Το παιδί λοιπόν, όπως βλέπουμε εδώ, αντιμετωπίζεται ψυχρά ως ένα είδος κεφαλαίου που μπορεί να αξιοποιηθεί και να αποφέρει χρήμα. Μπορεί να πουληθεί, να αγοραστεί, να νοικιαστεί, να γίνει σκλάβος, να δουλέψει αντί πινακίου φακής σε χωράφια, ορυχεία, εργοστάσια, να χρησιμοποιηθεί ως στρατιώτης, να εκπορνευτεί, να δοθεί για να κλείσουν χρέη και οφειλές των γονέων.

Και όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο, άλλοι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και θλίβονται να τα βλέπουν να ζουν στην αθλιότητα και άλλοι τα χρησιμοποιούν για τις ανάγκες τους αδιαφορώντας για τα πάθη τους.

Η αντίθεση πάντως με τις ανεπτυγμένες χώρες είναι τρομερή. Εμείς εδώ αγωνιούμε μην τυχόν και προκαλέσουμε ανήκεστο παιδικό τραύμα, αν μιλήσουμε λίγο απότομα στο παιδί μας. Και το περίεργο είναι ότι όντως μπορεί να το προκαλέσουμε. Διότι, όσο πιο ευαίσθητοι γινόμαστε οι άνθρωποι, τόσο πιο εύκολα τραυματιζόμαστε.

Έτσι, είναι θέμα τύχης πού θα γεννηθεί κανείς και από ποιους. Άλλα παιδιά μεγαλώνουν στα πούπουλα και κλαίνε, επειδή η μαμά τα μάλωσε, και άλλα ρίχνονται στα ορυχεία κι αν ζήσουν, έζησαν.