Μπράβο στους Αλβανούς, στους Ρομά όχι

Τα πρώτα χρόνια που οι Αλβανοί εισέρρεαν στη χώρα καθημερινά κατά εκατοντάδες και είχε γεμίσει ο τόπος από αυτούς, η ελληνική κοινωνία, όπως καλά θυμόμαστε, τούς αντιμετώπισε με δυσπιστία και εχθρότητα. Ήμασταν ακόμα άμαθοι σε αθρόες εισροές αλλοδαπών συν το ότι αρκετοί από αυτούς είχαν βγει από τις αλβανικές φυλακές και είχαν έρθει εδώ για να συνεχίσουν τη λαμπρή καριέρα τους.

Από την άλλη όμως, οι Αλβανοί φιλήσυχοι μετανάστες μάς φάνηκαν πολύ χρήσιμοι, μια και απασχολήθηκαν σε εργασίες που οι Έλληνες απαξιώναμε. Όσοι από αυτούς ήρθαν εδώ για να κάνουν την τύχη τους, την έκαναν. Δούλεψαν σε σκληρές εργασίες, δεν φοβήθηκαν τη δουλειά, έκαναν σιγά σιγά το κομπόδεμά τους και μετά από κάποια χρόνια τους είδαμε νοικοκυραίους, με τα σπίτια τους και τα μαγαζιά τους. Τα παιδιά τους ενσωματώθηκαν στην ελληνική κοινωνία, πήγαν σε ελληνικά σχολεία, σπούδασαν και σήμερα δεν καταλαβαίνει κανείς, αν είναι Αλβανοί ή Έλληνες.

Παρά την οικονομική κρίση που μας βρήκε εν αιθρία, οι Αλβανοί μετανάστες εξακολουθούν και σήμερα να εργάζονται σε εργασίες που εμείς δεν καταδεχόμαστε, συνεχίζουν να κερδίζουν το ψωμί τους τίμια και με κόπο, ενώ εμείς κλαιγόμαστε για την ανεργία.

Το ευχάριστο είναι ότι η δυσπιστία μας απέναντί τους μειώθηκε σταδιακά και σήμερα λίγοι είναι αυτοί που συνεχίζουν να τους βλέπουν με εχθρικό μάτι. 

Οι Αλβανοί μετανάστες ενσωματώθηκαν στην ελληνική κοινωνία. Προσωπικά τους θαυμάζω και τους εκτιμώ, γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν εδώ πάμφτωχοι, χωρίς στον ήλιο μοίρα, αλλά αποφασισμένοι να προκόψουν και το πέτυχαν.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους Ρομά - Ρομά θέλετε να τους λέμε και όχι γύφτους; Καμιά αντίρρηση.

Οι Ρομά λοιπόν δεν έχουν καμιά διάθεση να ενσωματωθούν στην κοινωνία και αυτό δεν ισχύει μόνο για όσους συμβιώνουν εδώ μαζί μας αλλά και για όλους τους Ρομά παντού στον κόσμο.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τη δική τους κουλτούρα που απαιτεί να ζουν χωριστά από την υπόλοιπη κοινωνία, να παντρεύονται μεταξύ τους σε πολύ μικρές ηλικίες και να συνεχίζουν τα πατροπαράδοτα επαγγέλματα της φυλής τους που δεν είναι όλα νόμιμα. Αδιαφορούν για τη μόρφωση των παιδιών τους και δεν έχουν όνειρα να τα δουν μια μέρα επιτυχημένα και ενσωματωμένα στην κοινωνία, στο περιθώριο της οποίας επιμένουν να ζουν.

Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί δεν έχουν φιλοδοξίες; Γιατί αρνούνται τον τρόπο ζωής της ευρύτερης κοινωνίας; Είναι θέμα γονιδίων, παράδοσης, κουλτούρας; Πάντως το φαινόμενο είναι παγκόσμιο.

Στη Βραζιλία πχ ζουν όπως περίπου και εδώ.

Η Διεθνής Αμνηστία μάς δίνει μια εικόνα από ένα καταυλισμό τους:

Στις σκηνές οι γυναίκες με τα μακριά, πολύχρωμα ρούχα τους κάθονται οκλαδόν στο βρώμικο πάτωμα και πίνουν τον καφέ τους. Μόλις γύρισαν από την πόλη όπου κάθε μέρα λένε τη μοίρα κοιτάζοντας τις παλάμες των περαστικών. «Καμιά φορά βγάζουμε 10-12 δολάρια τη μέρα», λένε. «Ο κόσμος όμως μάς αποφεύγει, μας φοβάται».

Δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τρεχούμενο νερό, αν και κάποιοι ζουν στο ίδιο μέρος 20 χρόνια τώρα. Τουαλέτες δεν υπάρχουν. Οι πιο πολλοί δεν είναι πια νομάδες, αλλά όλοι διατηρούν τις παραδόσεις τους. Μιλούν τη γλώσσα Romani και παντρεύουν τα παιδιά τους, μόλις μπουν στην εφηβεία.  Οδηγούν αυτοκίνητα χωρίς άδεια κυκλοφορίας και παράλληλα τα πουλούν και τα αγοράζουν.

«Σε πολλά μέρη δεν είμαστε καλοδεχούμενοι», λένε. «Όταν στήνουμε τις σκηνές μας, έρχονται οι υπάλληλοι του δήμου και προσπαθούν να μας διώξουν».

Αρκετοί δεν έχουν πιστοποιητικό γέννησης και είναι σαν να μην υπάρχουν. Το 90% από αυτούς είναι αναλφάβητοι.

Στο Ιράν ζουν ακόμα πιο άθλια:

Ταξιδεύουν ως τεχνίτες, όπως και άλλες νομαδικές κουρδικές και περσικές φυλές, και δεν διαφέρουν από τους ομόφυλούς τους που είναι σκορπισμένοι στον υπόλοιπο κόσμο. Είναι απομονωμένοι, στερημένοι και δεν πλησιάζονται εύκολα. Μόρφωση δεν έχουν, επειδή δεν έχουν ταυτότητα ούτε άλλα πιστοποιητικά που να βεβαιώνουν ποιοι είναι. Ζουν σε άθλια σπιτάκια του ενός δωματίου και εκεί πεθαίνουν από απλές, ιάσιμες αρρώστιες, επειδή δεν έχουν υγειονομική περίθαλψη.

Οι πιο πολλοί μαθαίνουν ένα πράγμα: να ζητιανεύουν. Οι περισσότεροι ζουν σε φτωχογειτονιές στη νότια Τεχεράνη σε στενά, ελικοειδή δρομάκια και κάθε πρωί πηγαίνουν στη βόρεια Τεχεράνη για να καθαρίσουν τζάμια αυτοκινήτων ή για να ζητιανέψουν. Άλλοι πουλούν ευτελή πραγματάκια όπως τσίχλες, λουλούδια, ποιήματα  που λένε την τύχη, νάιλον κάλτσες. Η πολυγαμία είναι συνήθης πρακτική εδώ. Η οικογένεια αποφασίζει για το γάμο των παιδιών, μόλις αυτά μπουν στην εφηβεία. Ο γάμος δεν δηλώνεται πουθενά, επομένως τα παιδιά που γεννιούνται κατόπιν δεν έχουν ταυτότητα. Όταν μεγαλώσουν, θα συνεχίσουν τη ζωή των γονιών τους με τον ίδιο, απαράλλαχτο τρόπο.

Στη Νορβηγία:

Οι περισσότερες οικογένειες ζουν περιθωριοποιημένες από την υπόλοιπη νορβηγική κοινωνία, κυρίως επειδή φοβούνται μη χαλαρώσει η κουλτούρα τους, η γλώσσα και η παράδοσή τους. Ένα μεγάλο ποσοστό αναλφάβητων συντηρείται από την κοινωνική πρόνοια. Οι περισσότεροι μένουν στο Όσλο το χειμώνα και το καλοκαίρι ταξιδεύουν και μένουν σε κάμπινγκ στη Σκανδιναβία και την Ευρώπη. Τα περισσότερα κάμπινγκ στη Νορβηγία δεν τους δέχονται και γι’ αυτό μένουν σε πάρκα στάθμευσης αυτοκινήτων ή σε βιομηχανικές περιοχές.

http://ketivasilakou.blogspot.gr/2013/10/blog-post_29.html

Αναντίρρητα υπάρχει προκατάληψη εναντίον τους. Αναντίρρητα επίσης κάποιοι Ρομά κατάφεραν και ξεχώρισαν. Αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει τη γενικότερη εικόνα τους.

Το επιχείρημα πάντως ότι δεν προκόβουν, επειδή είναι θύματα προκατάληψης, δεν ισχύει. Και οι Αλβανοί στοχοποιήθηκαν τον πρώτο καιρό που ήρθαν στην Ελλάδα και υπέστησαν πολλές ταπεινώσεις και αδικίες, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Και μέσα σε μια γενιά κατάφεραν να ενσωματωθούν, ενώ οι Ρομά επί γενεές γενεών δεν ενσωματώνονται.

Εδώ λοιπόν συμβαίνει κάτι άλλο και κατά τη γνώμη μου αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι Ρομά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο, θέλουν να ζουν έτσι, όπως ζουν κι ας αλλάζει  όλος ο κόσμος γύρω τους.

Και φυσικά είναι δικαίωμά τους να διάγουν τη ζωή που τους αρέσει, αρκεί να σέβονται τους νόμους της χώρας που έχουν επιλέξει να ζήσουν και να μη γίνονται βάρος στους υπόλοιπους κατοίκους της, να πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν, καθώς και το ενοίκιο στους ιδιοκτήτες οικοπέδων, όπου κατασκηνώνουν, και επίσης να μην οπλοφορούν. Τώρα, αν δεν ενδιαφέρονται να μορφώσουν τα παιδιά τους, αν και ο νόμος στο θέμα αυτό είναι κατηγορηματικός, ας τα αφήσουν αμόρφωτα να τριγυρίζουν στους δρόμους βρώμικα και ρακένδυτα και να ζητιανεύουν.

Θα μου πείτε, πάνε κάποια γυφτάκια στο σχολείο και οι άλλοι δεν τα θέλουν και τα απομονώνουν. Όμως και τα Αλβανάκια τα ίδια και χειρότερα πέρασαν κάποτε, αλλά αυτά διάβαζαν και έπαιρναν καλούς βαθμούς και στις παρελάσεις σήκωναν την ελληνική σημαία κι ας τα βρίζαμε εμείς.

Μπράβο λοιπόν στους Αλβανούς.

Στους Ρομά όχι.